Ιουνίου 1η: Ιουστίνου φιλοσόφου και μάρτυρος του Απολογητού

O άγιος Ιουστίνος ο μάρτυς και φιλόσοφος ανήκει στους σοφούς εκείνους χριστιανούς, πού με παρρησία εξέθεσαν στους αυτοκράτορες της εποχής τα περί της χριστιανικής διδασκαλίας και λέγονται απολογητές. Αφού διέπρεψε στην κατά κόσμον φιλοσοφία, έπειτα μεταστράφηκε από ανώνυμο γέροντα στην χριστιανική πίστη. Κατέθεσε απολογία υπέρ του Χριστιανισμού, στον αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή. Η παρρησία αλλά και η σοφία του ήταν τόση, ώστε με βαθιά φιλοσοφία και επιχειρήματα μετέστρεψε πολλούς από τους εθνικούς στην ορθή πίστη. Μην μπορώντας να τον αντιμετωπίσουν, τον θανάτωσαν με αποκεφαλισμό.

Ο άγιος μοιάζει με τον σοφό έμπορο της παραβολής του ευαγγελίου, πού όταν μαθαίνει για τον καλό Μαργαρίτη, βγάζει από το θησαυροφυλάκιο του, καινά και παλαιά, τα πουλάει και τα δίνει όλα για να τον αποκτήσει. Ενώ η κοσμική σοφία δεν οδηγεί στην σωτηρία, αλλά τις περισσότερες φορές στην οίηση και την αυτολατρεία,όταν όμως κοσμεί τον χριστιανό άνθρωπο τον πραγματικά σοφό και ταπεινό, γίνεται όπλο χρήσιμο στην απολογία και την διδασκαλία και στον διαρκή διάλογο με αυτόν τον κόσμο, πού χρησιμοποιεί ρητορικά και φιλοσοφικά σχήματα για να επιβληθεί. Πολλοί πατέρες ξεπέρασαν τους σοφούς του κόσμου και σε αυτό το επίπεδο. Τότε η κατά κόσμον γνώση δεν μένει μισή, ανενεργή και άχρηστη αλλά πληρούται και δικαιώνεται γιατί χρειάζεται την Σοφία του Θεού για να τελειοποιηθεί και να λάβει αληθινή ουσία. Η απολογητική μας με έναν κόσμο πού θέλει να ψηλαφήσει, να δεί και να πειστεί είναι διαρκής, είναι συνεχές το αίτημα αυτό και πολλές φορές επειδή οι χριστιανοί ακολουθούν έναν καινό τρόπο σκέψης και πείθονται με υπερβατικά μέσα και όχι με λογικές διαδικασίες και πιστεύουν σε πράγματα υπερβατικά και ανεξήγητα, κρίνονται ως γραωδώς αφελείς και στάσιμοι πνευματικά, έως και οπισθοδρομικοί. Η ιστορία της φιλοσοφίας όμως αποδεικνύει πώς ό,τι διαρκώς ψάχνεται και ψάχνει και επιστρατεύει πολλές θεωρήσεις και στρέφεται ένθεν κακείθεν και ουδέποτε πείθεται, είναι και ατελές. Η αναζήτηση της αλήθειας εκτός από δείγμα σωκρατικής σοφίας και ταπεινής, μπορεί στο τέλος να καταδεικνύεί και την ανοησία της ατέλειας και την άγονη αναζήτηση μόνο για την ευχαρίστηση της αναζήτησης.Μια σχολαστικότητα. Λείπει αυτό το μεγάλο Κάτι για να την δικαιώσει. Και αυτό το αεί ζητούμενον είναι η αλήθεια του Θεού.