Φεβρουαρίου 28: Νικολάου του δια Χριστόν σαλού του Πσκωφ

Ο Άγιος Νικόλαος καταγόταν από τη Ρωσία και ήταν διά Χριστόν σαλός. Έζησε στην πόλη Πσκωφ κατά τους χρόνους της βασιλείας του τσάρου Ιβάν του Τρομερού και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1576.

Είναι αυτός ο άγιος ο οποίος προσέφερε στον τσάρο Ιβάν ωμό κρέας μέσα στην σαρακοστή και τον προέτρεψε να το φάει. Με αυτό τον τρόπο ήθελε να του δείξει ότι η νηστεία των τύπων δεν έχει κανένα νόημα, αν ο άνθρωπος είναι φονιάς και εγκληματίας και δεν νηστεύει από πάθη. Είναι κοινός τόπος στους Πατέρες, ώστε να διαμορφώνει και ανάλογο ήθος, το ρητό: τί ωφελεί αν νηστεύεις από κρέας, όταν κατασπαράσσεις τις σάρκες του αδελφού σου!

Η εκκλησία κατά την περίοδο των αγίων νηστειών συγκεντρώνει μνήμες αγίων καθ΄ημέραν, των οποίων οι πράξεις και η πολιτεία σχετίζονται με την διδασκαλία περί νηστείας ή με τις ημέρες της σαρακοστής και τον σκοπό τους. Χρειάζεται άγρυπνος οφθαλμός και επίπονη μελέτη για να αντλήσουμε και να μιμηθούμε στην πράξη τα διδάγματα.

A΄Νηστειών: Της Ορθοδοξίας

To ιστορικό της εορτής διαβάζετε εδώ

Η εικονομαχία ήταν μια επιστροφή στο σκοτάδι της προ Χριστού εποχής. Ήθελε έναν Θεό πολύ υψηλό και ξένο με την δημιουργία Του, αδιάφορο, σχεδόν νοητό, να υπάρχει μόνον ως είδωλο φαντασίας στην σκέψη παρά σαν μοναδική ύπαρξη και αλήθεια, η οποία φέρνει σε ουσία και ζωή τον κόσμο.Επέστρεψε την ανθρωπότητα στην δεισιδαιμονία, εκεί που οι πολλοί ήταν ανάξιοι της θεολογίας και κατάλληλοι μόνον για τον φόβο και την υποταγή και οι λίγοι δικαιωματικά είχαν την αποκλειστικότητα στην ερμηνεία της όποιας ύπαρξης του Θεού.Στην εποχή των βραχμάνων και των μάγων.

Ουσιαστικά δηλαδή ήταν η καταφρόνεση του ανθρωπίνου προσώπου, ο βιασμός της ανθρώπινης ψυχής, ο αποκλεισμός από το δικαίωμα να θρησκεύει ,να ζητά τέλος την αποκάλυψη του Θεού του.
Αυτόν τον κόσμο προφήτευσε ο θεολόγος Ιωάννης ως έναν κόσμο όπου βασιλεύει ο αντίχριστος άνθρωπος, αυτός που είναι ξένος Θεού και έχει πνεύμα διαστροφής. Εκεί απουσιάζει η ομολογία Ιησού Χριστού εν σαρκί εληλυθότος.

Η ορθόδοξη πίστη μας είναι το μοναδικό φως στον κόσμο. Το πολυτιμότερο πράγμα πάνω στην γη. Γιατί είναι φυτευμένη με το Αίμα του Κυρίου και στερεωμένη στο κήρυγμα των προφητών, των αποστόλων, των πατέρων, των μαρτύρων, των ομολογητών. Εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να εννοήσουμε πόσο ευνοημένοι σταθήκαμε που γεννηθήκαμε μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Να κρατήσουμε το Φως, να γίνουμε εμείς φωτεινές εικόνες εκ του ανεσπέρου φωτός του αρχετύπου, με πράξεις και όχι μόνο λόγια ομολογίας. Έτσι οι αδελφοί μας που κάθονται σε χώρα και σκιά θανάτου θα μας δουν σαν φωτεινές εικόνες Θεού και θα δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα μας. Θα θελήσουν με χαρά να γίνουν και εκείνοι μέλη Χριστού φωτεινά.Όταν αναστηλωθούμε εμείς ως έμψυχες εικόνες του Θεού μας θα αναστηλώσουμε και τους άλλους.

της πρώτης των Νηστειών: Ανάμνηση του θαύματος του Αγίου Θεοδώρου

Είναι χρέος , ημών των ιερέων να εξηγούμε σε σας τον φιλόχριστο λαό, το πώς, το τί και το γιατί τελούνται οι διάφορες τελετές μέσα στην θεία λατρεία. Ομοίως είναι παράγγελμα του Θεού στην παλαιά διαθήκη να ερωτά ο ευλογημένος λαός του Θεού, ο νέος Ισραήλ-η εκκλησία, τον "πρεσβύτερον του λαού αυτού" , ώστε να πληροφορείται τα της παραδόσεως και αυτή να μην σβήνει ποτέ, αλλά να θάλλει και να διαδίδεται. Γιατί, παράδοση δεν είναι μόνον αυτό που μας παρεδόθη από τους αποστόλους και τους πατέρες αλλά κυρίως αυτό που θα παραδόσουμε εμείς στις νεότερες γενιές της Εκκλησίας.

Γιατί σήμερα λοιπόν προσφέρονται κόλλυβα εις τιμήν και μνήμην του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, τί εορτάζουμε σήμερα και τί συμβολίζουν τα κόλλυβα, ποιό το όφελος της παραθέσεως τους;


Τον καιρό των διωγμών κατά των χριστιανών, μαρτύρησε και ο μεγαλομάρτυς του Χριστού Θεόδωρος, κατακαιόμενος στην φωτιά. Επί του μεγάλου Κωνσταντίνου, οι διωγμοί έπαψαν και αποκαταστάθηκε η ειρήνη στην Εκκλησία του Χριστού. Όμως , ο εφευρέτης του κακού διάβολος εμφύσησε μανία και μίσος στον ανιψιό του μεγάλου Κωνσταντίνου, Ιουλιανό κατά της εκκλησίας του Χριστού. Ο Ιουλιανός, ο επιλεγόμενος και παραβάτης ή αποστάτης, απέπτυσε το εκκλησιαστικό του αξίωμα-γιατί ήταν χειροθετημένος αναγνώστης και αρνήθηκε το άγιο βάπτισμα. Όταν κατάφερε να ανέλθει στον θρόνο των ρωμαίων, άρχισε διωγμό κατά της Εκκλησίας, κρυφό αλλά και φανερό και προσπάθησε να επαναφέρει σε ισχύ την ειδωλολατρική θρησκεία. Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.
Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα,την πατρίδα του αγίου. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα να εμπαίξει τους χριστιανούς και τις λατρευτικές τους συνήθειες. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα. Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Τα κόλυβα λοιπόν ή το βρασμένο στάρι, σήμερα διακοσμημένο και με άλλα υλικά, αποδίδεται μεν στην νουθεσία του αγίου Θεοδώρου και γι'αυτό τιμητικά προσφέρουμε κόλλυβα και στην μνήμη του , αλλά και στη μνήμη άλλων αγίων. Είναι κόλλυβα τιμής αυτά και διαφέρουν από τα κόλλυβα τα προσφερόμενα εις μνημόσυνον των ευσεβώς κεκοιμημένων. Γιατί, όντως τα κόλυβα και το σιτάρι συνδέονται με την κοίμηση των χριστιανών και την πίστη στην ανάσταση των νεκρών, την ίδια εκείνη πίστη που ομολογούμε στο Σύμβολο λέγοντας: "προσδοκώ ανάστασιν νεκρών". Ο βρασμένος σίτος πού είναι κατά κάποιον τρόπο "πεθαμένος" μας φέρνει στο νου τα λόγια του Χριστού πρό της θυσίας και του ζωοποιού του θανατου:"αμην αμην λεγω υμιν εαν μη ο κοκκος του σιτου πεσων εις την γην αποθανη αυτος μονος μενει εαν δε αποθανη πολυν καρπον φερει". Έτσι , λοιπόν και οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας "σπείρονται" στην γη εν φθορά και ατιμία, αλλά πρόκειται να αναστηθούν εν δόξη και αφθαρσία. Σύμβολο της ανάστασης μας είναι τα κόλλυβα, της εσχατολογικής μας αφύπνισης από τον ύπνο του θανάτου.

Το όφελος των κολλύβων λοιπόν είναι το εξής: Τα μεν προσφερόμενα εις τιμήν και μνήμην αγίων μας δίδονται είς αγιασμόν και ευλογία και ανάμνηση ότι εκείνοι ενίκησαν τον θάνατο της αμαρτίας και πρόκειται να αναστηθούν και να σταθούν στα δεξιά του Θεού εν ημέρα Κρίσεως. Τα κόλλυβα υπέρ των κεκοιμημένων έχουν διδακτικό σκοπό και ομολογιακό ύφος: πιστεύουμε και ομολογούμε με τα κόλλυβα του σίτου, την τελική ανάσταση των κεκοιμημένων και ευχόμαστε να αναστηθούν εν αφθαρσία. Γιατί τα κόλλυβα δεν προσφέρονται για σκοπό συγχωρητικό όπως νομίζουμε. Υπέρ αναπαύσεως και αφέσεως αμαρτιών των κεκοιμημένων, προσφέρουμε άρτον και οίνον, με τα οποία θα τελεστεί η Θεία Ευχαριστία. Τα κόλλυβα όμως τίθενται για να θυμήσουν σ'εμάς τους ζωντανούς την ομολογία της ανάστασης και να μας ενισχύσουν στην πίστη και στην παρηγοριά.

Φεβρουαρίου 23: Πολυκάρπου ιερομ. επισκόπου Σμύρνης

Tον βίο και το μαρτύριο του αγίου διαβάστε εδώ

Ας σταθούμε στις κατηγορίες τις οποίες προσήψαν στον Ιερομάρτυρα, οι μανιασμένοι εθνικοί και ιουδαίοι. Τον κατήγγειλαν δημόσια ως "διδάσκαλο της Ασίας, πατέρα των χριστιανών,καθαιρέτη των θεών". Εκείνη την στιγμή ομολογούσαν άκοντες την μεγάλη αξία και εμβέλεια του αγίου. Θέλοντας να εξεγείρουν την οργή και το μίσος των εθνών, έπλεκαν το εγκώμιο και το άφθαρτο στεφάνι του. Αυτή η κατηγορία μοιάζει τόσο με την επιγραφή "Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων". Οι σταυρωτές του Κυρίου Τον ενέπαιζαν ως έναν ηττημένο σφετεριστή του θρόνου και μαζί με Αυτόν, όλες τις μεσσιανικές προσδοκίες των ιουδαίων. Εκείνη την στιγμή όμως,ομολογούσαν παρά την θέληση τους, την βασιλεία και την μεσσιανικότητα Του, έστω και αν αυτά τα δύο δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου. Παρόμοια ο όχλος που ζητούσε τον θάνατο του Αγίου, ομολογούσε τα κατορθώματα του και την επικείμενη συμβασιλεία του με τον Χριστό μέσα από το ποτήριο του μαρτυρίου. Όμοια και εμείς σε έναν κόσμο εχθρικό και παρεξηγημένο με τους χριστιανούς, ας προσλαμβάνουμε κάθε ύβρη και συκοφαντία σχετικά με την ευσέβεια της πίστης μας ως έπαινο αποδεικτικό της ορθότητας και καθαρότητας μας στην πίστη για τον Χριστό. Οι θέλοντες ζην κατά Χριστόν είναι αυτοί οι οποίοι διώκονται. Και αυτό ας γίνει όχι μόνο έπαινος, αλλά κυρίως ευθύνη. 

Φεβρουαρίου 20: Βησσαρίωνος οσίου

Ο Όσιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Αίγυπτο, στην πόλη Μισήρι και έζησε περί τα τέλη του 4ου και αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. Διήλθε το βίο του στην έρημο της Αιγύπτου ως ασκητής. Ποτέ δεν απέκτησε ένα ένδυμα. Επί σαράντα ημέρες και νύχτες στάθηκε ακλόνητος σε ακανθώδες θάμνους, σαν στύλος, για να υπερνικήσει τον ύπνο, έχοντας τα χέρια και το βλέμμα στραμμένα προς τον ουρανό, την δε ψυχή του ενωμένη με τον Θεό. Ο Θεός τον τίμησε με την χάρη και ευλογία του, αφού επιτέλεσε μεγάλα θαύματα.

Τα Συναξάρια περιέχουν πολλά θαύματα του Αγίου. Έτσι αναφέρεται ότι έστησε τον ήλιο και ότι διερχόταν τους ποταμούς χωρίς να βρέχεται, όπως ο Ελισσαίος διέβη τον Ιορδάνη και όπως ο Προφήτης Ηλίας κατεβίβασε βροχή και πότισε την διψασμένη και άνυδρη γη.

Αδελφός πού συγκατοικούσε με αδελφούς ρώτησε τον αββά Βησσαρίωνα: «Τι να κάνω;». Του λέγει ό Γέροντας: «Να σιωπάς και μην κρίνεις τα πράγματα με βάση τον εαυτό σου».Ό αββάς Βησσαρίων αποθνήσκοντας έλεγε: «Ό μοναχός οφείλει να είναι σαν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ. όλος οφθαλμός».Διηγήθηκαν οι μαθητές του αββά Βησσαρίωνα ότι ό βίος του ήταν σαν ένα από τα πετεινό ή τα θαλάσσια η τα χερσαία ζώα, που πέρασε όλο το χρόνο της ζωής του ατάραχα και αμέριμνα. Γιατί δεν ασχολιόταν με φροντίδες για την οικία του, Ούτε φάνηκε να κυριαρχεί στην ψυχή του επιθυμία για ωραίους τόπους, ούτε κορεσμός απολαύσεως, ούτε απόκτηση οικημάτων... αλλά φάνηκε ολότελα ελεύθερος από τα πάθη του σώματος, τρεφόμενος με την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών, και έχοντας ως πνευματικό οχύρωμα την πίστη, υπέμενε καρτερικά πορευόμενος σαν αιχμάλωτος εδώ κι εκεί, διαμένοντας στο ψύχος και χωρίς σκεπάσματα και κατακαιόμενος από τη φλόγα του ήλιου, πάντοτε άστεγος , τριγυρίζοντας σαν περιπλανώμενος σε απόκρημνες ερημιές, και πολλές φορές προτιμώντας να περιφέρεται στην πλατειά ακατοίκητη χώρα της άμμου σαν σε πέλαγος.Και αν συνέβαινε καμιά φορά να έλθει σε ήμερους τόπους, όπου οί μοναχοί της ομότροπη ζωής έχουν κοινό το βίο, έκλαιγε καθισμένος έξω από τίς θύρες και οδυρόταν σαν κάποιος που ξεβράστηκε από ναυάγιο. Στη συνέχεια εξερχόμενος κάποιος από τους αδελφούς και βρίσκοντας, τον να κάθεται σαν ένας φτωχός ζητιάνος τον πλησίασε και με συμπόνια του είπε: «Τι κλαις, άνθρωπε; Εάν χρειάζεσαι κάτι από τα αναγκαια. θα το πάρεις κατά το δυνατό, μόνο έλα μέσα να μετάσχεις στην τράπεζα μας και να παρηγορηθείς». Αυτός τότε αποκρίθηκε ότι δεν μπορεί να μείνει κάτω από στέγη, («πριν να βρω την κατοικία μου») λέγοντας ότι έχει χάσει πολλά χρήματα με διάφορους τρόπους. «Περιέπεσα σε πειρατές, έλεγε. και έχω υποστεί ναυάγιο και ξέπεσα από την ευγένεια μου μου, έγινα από ένδοξος άδοξος».Ό αδελφός στεναχωρημένος από τα λόγια του Γέροντα, μπήκε μέσα, πήρε ψωμί και του έδωσε λέγοντας: «Πάρε τούτο, πάτερ, τα υπόλοιπα Θα σου τά προσφέρει ό Θεός, όπως λέγεις, την πατρίδα και τους συγγενείς και τον πλούτο πού ανέφερες».Κι ό Γέροντας πιο πολύ λυπημένος φώναξε δυνατά τρίζοντας τα δόντια: «Δεν γνωρίζω να πω αν θα μπορούσα να βρω αυτά που έχασα και τα αναζητώ' αλλά ακόμη περισσότερο θα δοθώ στα παθήματα, αδιάκοπα κινδυνεύοντας καθημερινά μέχρι Θανάτου, μη βρίσκοντας ανάπαυση από τις αμέτρητες συμφορές μου. Γιατί πρέπει να τελειώσω το δρόμο μου με συνεχή περιπλάνηση».

Φεβρουαρίου 19: Φιλοθέης Αθηναίας οσιομ.

Tο συναξάρι της αγίας μπορείτε να το διαβάσετε http://www.saint.gr/3757/saint.aspx

Η αγία Φιλοθέη βίωσε σε υπέρμετρο βαθμό την κατά Χριστόν αυτοθυσία και προσφορά. Προσφορά όχι μόνο υλική και πνευματική, αλλά κυρίως κατά μίμηση Χριστού, του ιδίου του εαυτού της στην διακονία του αδελφού. Αναλώθηκε η ίδια στο πυρ της αγάπης και έγινε άρτος τροφής για όλους όσους απομακρύνθηκαν από τον Χριστό και τα αγαθά τα οποία Εκείνος παρέχει σε όλους.Ένας άνθρωπος της ευλογίας, μια εικόνα Θεού, από την οποία όλοι άντλησαν ύδωρ και άρτο και μέλι και έφαγαν και εχορτάθησαν και έζησαν. Μια τέτοια πολιτεία μόνο από το μαρτύριο σφραγίζεται, γιατί είναι η ίδια ένα μαρτύριο κένωσης εαυτού και διάχυσης προς τα πέρα, τα κάτω, τα πάνω, τα σύμπαντα. Τιμώντας την αγία Φιλοθέη, τιμάμε το ίδιο το φιλάγαθο, το προνοητικό, την ελεημοσύνη του Θεού στο παιδί του τον άνθρωπο.

Της Τυροφάγου εβδομάδος

Αυτή την Κυριακή θυμόμαστε την εξορία του Αδάμ από τον παράδεισο.
Για τα βαθιά νοήματα της σημερινής ανάμνησης, παραπέμπουμε στο κατανυκτικό και γλαφυρό συναξάρι της ημέρας, όπως το ερμήνευσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

εδώ

Το Σαββάτο της Τυρινής

Το Σάββατο πριν την Σαρακοστή η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη όλων των οσίων θεοφόρων πατέρων και μητέρων μας που έλαμψαν μέσα από την άσκηση! Λίγο πρίν τα μεγάλα αθλήματα και τα παλαίσματα η Εκκλησία προβάλλει τους πρωταθλητές ως υπόδειγμα και λίγο πριν εισέλθουμε στην αχανή έρημο της νηστείας, μας παρέχει τον βίο και την πολιτεία τους ως φώτα και σημεία κατεύθυνσης για να μην χαθούμε.

Τοῖς τοῦ βίου τερπνοῖς ἐνητένισα, λογισμοῖς θεωρῶν τὰ γινόμενα, καὶ μετρήσας αὐτῶν τὰ ἐπώδυνα, τὴν ζωὴν τῶν βροτῶν ἐταλάνισα, ὑμᾶς δὲ μόνους ἐμακάρισα, τοὺς μερίδα καλὴν ἐπιλεξαμένους, τὸ παθεῖν τῷ Χριστῷ, καὶ μένειν σὺν αὐτῷ, καὶ συμψάλλειν ἀεὶ τῷ Προφήτῃ Δαυΐδ, Ἀλληλούϊα.

Φεβρουαρίου 15: Ονησίμου αποστόλου

Σήμερα είναι του αγίου Ονησίμου , πού ήταν δραπέτης δούλος ενός χριστιανού, του Φιλήμονα. Ο Παύλος συναντά τον δραπέτη στις φυλακές της Ρώμης, και τον κάνει χριστιανό. Είναι συγκινητικό πώς ο γέροντας σιδηροδέσμιος Απόστολος γράφει την επιστολή προς τον Φιλήμονα και τον παρακαλεί να δεχτεί πλέον τον Ονήσιμο, όχι σαν δούλο αλλά σαν αγαπητό αδελφό. Ευκαιρία σήμερα να θυμηθούμε τους δέσμιους αδελφούς μας και τον λόγο του Κυρίου "στην φυλακή ήμουνα και με επισκεφτήκατε".Είναι φοβερό τί πίστη έχουμε ασπαστεί που καταργεί τα όρια, τις διακρίσεις και αυτήν την προκατάληψη.Χιλιάδες ελεύθεροι άνθρωποι μέσα στα σίδερα της τυραννίας. Άλλοι πάλι για πλημμελήματα ή εγκλήματα. Στιγματισμένοι, απελπισμένοι και άλλοι με κανένα φως στην ψυχή τους και με έξι στην υποτροπή. Η ιεραποστολή μές στις φυλακές πράγμα αναγκαίο για τους "δικαίους και αδίκους".

Και εδώ δεν χωράει κουβέντα παρά ένας μεγάλος προβληματισμός. Μπορείς να δείς τον Χριστό παντού και στον καθένα; Ναί ασφαλώς. Οι ανάγκες είναι πού αλλάζουν και οι περιστάσεις.

Άλλωστε , ας θυμηθούμε το ιερόν λογοπαίγνιο του αποστόλου: ο δραπέτης δούλος δεν είναι πλέον άχρηστος, αλλά ονήσιμος,ήτοι χρήσιμος, ωφέλιμος. 

Ποιοί άνθρωποι είναι χρήσιμοι σήμερα. Χωρίς αμφιβολία μπορούμε να πούμε αποφθεγματικά: κανένας άχρηστος, κανείς δεν περισσεύει. Μήπως όμως ορισμένοι αδελφοί τους οποίους θέσαμε στο περιθώριο είναι χρησιμότεροι στην ουσία, από αυτούς που είναι στο προσκήνιο και μάλιστα στα υψηλά αξιώματα; Έναν προβληματισμό θέτουμε. Αν δεν ανοιχτούμε και εμπιστευτούμε δεν θα το μάθουμε ποτέ...

Φεβρουαρίου 13: Μαρτινιανού οσίου

O Όσιος Μαρτινιανός καταγόταν από την Καισάρεια της Παλαιστίνης και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μικρού στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα. Από μικρός ποθούσε τον βίο της άσκησης και της αφοσίωσης.Σε ηλικία 18 ετών αποσύρθηκε στο όρος του Κιβωτού και ζούσε εκεί ασκούμενος στην προσευχή και την νηστεία. Κάποια γυναίκα αμαρτωλή εμφανίστηκε με δολιότητα στη θύρα του κελιού του Αγίου και παρακαλούσε να την δεχθεί για διανυκτέρευση μέσα στο κελί, διότι έχασε, όπως έλεγε, το δρόμο και κινδύνευε να κατασπαραχθεί από τα θηρία κατά την διάρκεια της νύχτας. Ο Άγιος ενεργώντας με φιλανθρωπία την φιλοξένησε στο εξωτερικό μέρος του ερημητηρίου του. Η γυναίκα αυτή όμως απέβαλε το προσωπείο και ποικιλοτρόπως προκαλούσε τον Άγιο. Ο γενναίος τους Χριστού αθλητής προς κατανίκηση της εμπαθούς επιθυμίας, άναψε φωτιά και έριξε τον εαυτό του εντός αυτής. Μόλις η γυναίκα είδε αυτό, τα μάτια του πνεύματός της που έβλεπαν μόνο την διαφθορά, ανέβλεψαν για πρώτη φορά. Η αμαρτωλή γυναίκα μετανόησε και αφού έφυγε έγινε μοναχή με το όνομα Παύλα και σώθηκε ζώντας οσιακά στη Βηθλεέμ.
Η φήμη του, εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη τη γύρω περιοχή, με αποτέλεσμα να συρρέουν στο κελί του πλήθος κόσμου, που ζητούσε παρηγοριά και τις συμβουλές του. Μεταξύ των άλλων έρχονταν και γυναίκες και κόρες, ζητώντας στήριγμα κατά των καταιγίδων και ασπίδα κατά των πειρασμών της ζωής.
Ο Μαρτινιανός, κάνοντας το έργο του πνευματικού, πήγε σε πολλά μέρη. Τελικά κατέληξε σ' ένα ησυχαστήριο έξω από την Αθήνα. Συχνά δε έλεγε τα λόγια των αποστόλων Πέτρου και Παύλου: ότι ο Διάβολος περιέρχεται σα θηρίο και ζητά ποιόν να καταπιεί. Οφείλουμε λοιπόν να προφυλαγώμαστε από τις επιθέσεις του, έτοιμοι πάντοτε για να τον αποκρούσομε. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στο ερημητήριό του περί τα τέλη του 5ου ή τις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ.Η Σύναξη του Οσίου ετελείτο στο Αποστολείο των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που ήταν κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.

Σήμερα η αγνότητα και η αφιέρωση θεωρείται ευήθεια και φανατισμός. Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τον άγιο μισογύνη, σεξοφοβικό και όλα αυτά τα φαιδρά τα οποία είναι ανακάλυψη σκληρών ανθρώπων για να θέτουν φορτία δυσβάσταχτα στους ταπεινούς.Πόσο σπάνια είναι η αγνότητα και τί φοβερό καμίνι δοκιμασίας! Όσοι όμως την ασπάζονται εν Χριστώ και όχι με άλλες προϋποθέσεις, είναι οι κατ εξοχήν ήρωες.

Φεβρουαρίου 12: Μαρίας οσίας της μετονομασθείσης Μαρίνος

Η Οσία Μαρία που αντιπροσωπεύει ίσως το πιο διαδεδομένο παράδειγμα του «ιερού θρύλου» της γυναίκας που αφιερώνεται στη μοναστική άσκηση κάτω από μια ανδρική μεταμφίεση και που μνημονεύεται στο Συναξάρι της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά θεωρούν ότι έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ., με βάση ουσιαστικά τη Μαρωνιτική παράδοση που τοποθετεί τον τόπο ασκήσεώς της στη σπηλιά Qanubin, στην πεδιάδα της Qadisa στο βόρειο Λίβανο, και άλλοι τον 7ο αιώνα μ.Χ. και σε Αιγυπτιακή περιοχή.

Οι Συναξαριστές διηγούνται ότι η Οσία, επιθυμώντας την μοναστική ζωή, μεταμφιέσθηκε σε άνδρα και κατέφυγε μετά του πατρός της Ευγενίου, που είχε μείνει χήρος, σε μοναστήρι. Όταν κάποτε η Αγία κατέλυσε, με άλλους μοναχούς, σε πανδοχείο, την κατηγόρησαν ότι διέφθειρε την κόρη του ξενοδόχου, η οποία όμως είχε διαφθαρεί από έναν στρατιώτη. Η Αγία όχι μόνο υπέμεινε το όνειδος, τις προσβολές και τις διώξεις με σιωπή και υπομονή, αλλά και το παιδί που γεννήθηκε το δέχθηκε ως δικό της και το διέτρεφε έξω από τη μονή επί τριετία, αφού οι μοναχοί την έβγαλαν έξω της μονής ως αμαρτωλή. Όταν, μετά την οσιακή κοίμησή της, φανερώθηκε ότι ήταν γυναίκα, οι μοναχοί που πριν λίγο την αποκαλούσαν αθλία, την μακάρισαν για την αρετή και την πνευματική της ανδρεία και την θεώρησαν Οσία.

Ο ιερός συγγραφέας των Παροιμιών αναρωτιέται: Γυναίκα ανδρεία τίς ευρήσει; Και σήμερα δυστυχώς αυτό το ερώτημα μπορούμε να το διατυπώσουμε για κάθε χριστιανό, ξεκινώντας πάντα από τον εαυτό μας. Πόσο σπάνιο πράγμα είναι η ανδρεία; Ποιος σηκώνει από εμάς συκοφαντία και άδικη κατηγορία αγόγγυστα;Η ανδρεία είναι καρπός της ταπείνωσης. Οι υπερήφανοι άνθρωποι είναι κατά κανόνα δειλοί.

Kυριακή της Αποκρέω

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση. Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας. Οι άγιοι υμνογράφοι συνέθεσαν διδακτικότατα τροπάρια, τα οποία προτρέπουν τους πιστούς να συναισθανθούν την επερχόμενη βεβαία και φοβερή Κρίση. Σε ένα από αυτά ψάλλουμε: «Την φοβεράν της κτίσεως, και αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμούμενος, φρίττω, Κύριε, όλως και τρέμων φόβω κραυγάζω΄ Επί γης όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τα σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι».

Νομίζω πώς στον εξής λόγο συνάπτεται όλο το νόημα της προκείμενης Κυριακής: για να καταταχτής μετά των δικαίων,δεν φτάνει τα χέρια σου να είναι μόνο καθαρά, πρέπει και να είναι γεμάτα. Αλλά δεν είναι αρκετό τα χέρια σου να είναι γεμάτα πρέπει να είναι και καθαρά. Και αυτή την διπλή πραγματικότητα να την διέπει η ορθή πίστη στον Κριτή Χριστό.Αυτή είναι η αγνότητα πού αντέχει στο θείο πυρ και είναι δεκτική στο θείο φως.

Η αγάπη είναι εξωτερική , αλλά και εσωστρεφής. Τάιζε τους πεινασμένους,πότιζε τους διψασμένους,στέγαζε τους ξένους,ντύνε τους γυμνούς, επισκέψου τους εν φυλακή και εν ασθενείες. Αλλά δεν φτάνει μόνον αυτό. Νόμος φυσικός η ανθρωπιά, πού συναντάται και στα έθνη.

Ο Χριστός πεινάει για Σένα,χόρτασε Τον. Ο Χριστός διψάει για Σένα, πότισε Τον.Ο Χριστός είναι γυμνός, επένδυσε Τον με την αγάπη σου.Ο Χριστός είναι φυλακισμένος εντός σου, ελευθέρωσε Τον. Ακμάζεις στην αμαρτία και ασθενείς στα περί τον Χριστόν, ζήτησε την γιατρειά! Η πνευματική κατά Χριστόν ζωή μαζί με τα έργα της πίστης και της αγάπης θα σε δικαιώσει.Κατανόησε και πίστεψε πώς ο Χριστός πάσχει έρωτα μανικόν για σένα. Μην αδιαφορείς,μην ψύγεσαι, μη ραθυμείς, αλλ'ανταποκρίσου!

Πίστη-πνευματική ζωή-έργα.Αυτό το τρίπτυχο αντέχει στην Κρίση και αυτό ζητάει ο Βασιλεύς από σένα.Όχι ως στυγνόν καθήκον της φόρμουλας, αλλά αγαπητικά,από πατρικό ενδιαφέρον ως διέξοδο στην αληθινή και αιώνια ζωή. Όλα για σένα δόθηκαν , όλα για σένα ενεργούνται,μην τα αγνοήσεις.

Τω Σαββάτω της Αποκρέω( Ψυχοσάββατο)

Το Ψυχοσάββατο της απόκρεω εβδομάδας τελούμε την μνήμη όλων των κεκοιμημένων,οι οποίοι έζησαν με ευσέβεια(ορθοδόξων χριστιανών) και κοιμήθηκαν με την ελπίδα της ανάστασης.Αυτή η εορτή των ψυχών θεσπίστηκε πρώτον σε μνημη της Τελικής Κρίσης, την οποία θυμόμαστε αυτή την Κυριακή,ώστε να προσευχηθούμε για την δικαίωση των οικείων μας,αλλα και για να γίνουμε πιο συνετοί με την μνήμη του θανάτου και με την συνείδηση ότι ο καθένας μας θα πεθάνει και μετά από αυτό θα κριθει.Δευτερον για να τιμηθούν και να παρηγορηθούν με τις προσευχές και την Θυσία της εκκλησίας μας,όλοι οι ανώνυμοι νεκροί,οι οποίοι δοκίμασαν αιφνίδιο θανατο από δυστύχημα,χωρίς να προετοιμαστούν πνευματικά ή υπήρξαν αφανείς ή φτωχοί και δεν έτυχαν των καθιερωμένων προσφορών από κανεναν .

Η υμνολογία της ημέρας δίδει έναν αναπαύσιμο,στοχαστικό,αλλά και αναστάσιμο τόνο.

Τῶν ἀπ' αἰῶνος σήμερον νεκρῶν, ἁπάντων κατ' ὄνομα, μετὰ πίστεως ζησάντων εὐσεβῶς, μνήμην τελοῦντες οἱ πιστοί, τὸν Σωτῆρα καὶ Κύριον, ἀνυμνήσωμεν, αἰτοῦντες ἐκτενῶς, τούτους ἐν ὥρᾳ τῆς κρίσεως, ἀπολογίαν ἀγαθήν, δοῦναι αὐτῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, τῷ πᾶσαν κρίνοντι τὴν γῆν, τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ παραστάσεως τυχόντας ἐν χαρᾷ, ἐν μερίδι Δικαίων, καὶ ἐν Ἁγίων κλήρῳ φωτεινῷ, καὶ ἀξίους γενέσθαι, τῆς οὐρανίου βασιλείας αὐτοῦ.

Ὁ τῷ οἰκείῳ αἵματι Σωτήρ, βροτοὺς ἐκπριάμενος, καὶ θανάτῳ σου, θανάτου τοῦ πικροῦ, ἐκλυτρωσάμενος ἡμᾶς, καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον, παρασχὼν τῇ ἀναστάσει σου ἡμῖν, πάντας ἀνάπαυσον Κύριε, τοὺς κοιμηθέντας εὐσεβῶς, ἢ ἐν ἐρήμοις, ἢ πόλεσιν, ἢ ἐν θαλάσσῃ, ἢ ἐν γῇ, ἢ ἐν παντὶ τόπῳ, βασιλεῖς τε, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς, μοναστὰς καὶ μιγάδας, ἐν ἡλικίᾳ πάσῃ παγγενεῖ, καὶ ἀξίωσον αὐτούς, τῆς οὐρανίου βασιλείας σου.

Τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου Χριστέ, οὐκέτι ὁ θάνατος, κυριεύει τῶν θανόντων εὐσεβῶς· διὸ αἰτοῦμεν ἐκτενῶς, τοὺς σοὺς δούλους ἀνάπαυσον, ἐν αὐλαῖς σου, καὶ ἐν κόλποις Ἀβραάμ, τοὺς ἐξ, Ἀδὰμ μέχρι σήμερον, λατρεύσαντάς σοι καθαρῶς, πατέρας καὶ ἀδελφοὺς ἡμῶν, φίλους ὁμοῦ καὶ συγγενεῖς, ἅπαντα ἄνθρωπον, τὰ τοῦ βίου λειτουργήσαντα πιστῶς, καὶ πρὸς σὲ μεταστάντα, πολυειδῶς, καὶ πολυτρόπως ὁ Θεός, καὶ ἀξίωσον τούτους, τῆς οὐρανίου βασιλείας σου.

Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον, καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ' εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχουσαν εἶδος. Ὢ τοῦ θαύματος! τί τὸ περὶ ἡμᾶς, τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ; πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ; Ὄντως Θεοῦ προστάξει, ὡς γέγραπται, τοῦ παρέχοντος τοῖς μεταστᾶσι τὴν ἀνάπαυσιν.

Ἀρχή μοι καὶ ὑπόστασις, τὸ πλαστουργόν σου γέγονε πρόσταγμα· βουληθεὶς γὰρ ἐξ ἀοράτου τε καὶ ὁρατῆς με ζῷον συμπῆξαι φύσεως, γῆθέν μου τὸ σῶμα διέπλασας, δέδωκας δέ μοι ψυχήν, τῇ θείᾳ σου καὶ ζωοποιῷ ἐμπνεύσει· διὸ Σωτὴρ τοὺς δούλους σου, ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν σκηναῖς Δικαίων ἀνάπαυσον.

Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου· ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Φεβρουαρίου 9: Χαραλάμπους ιερομ. ( έκτακτη εορτή)

Στον συναξαριστή της Εκκλησίας , διαβάζουμε: " Ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερέας στη Μαγνησία και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίιου Σεβήρου. Όταν το 198 ο Σεβήρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος Λουκιανός συνέλαβε τον άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. O άγιος όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πίστη του, αλλά αντίθετα ειρωνευόταν τον έπαρχο λέγοντάς του ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται ν` αρνηθεί τον αρχηγό της πίστης του. O Λουκιανός εξοργίστηκε και παίρνοντας ο ίδιος σιδερένια νύχια, προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του αγίου και ως εκ θαύματος, τα χέρια του κόπηκαν και έμειναν κρεμασμένα πάνω στο σώμα του αγίου, ο οποίος ωστόσο παρακάλεσε το Θεό να αποκαταστήσει την αρτιμέλεια του έπαρχου. Τότε αρκετοί δήμιοι βλέποντας το θαύμα πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Φοβισμένος τότε ο έπαρχος του χάρισε την ελευθερία. Όμως αργότερα ο ίδιος ο Σεβήρος, μη δυνάμενος να αντεπεξέλθει στο θάρρος και την παρρησία του αγίου, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν σε ηλικία 113 ετών".

Λοιπόν , μας φαίνεται ίσως παράδοξο και θαυμαστό ένας γηραιός ιερέας, λίγο πριν την δύση της ζωής του, όχι μόνο να μην εκλιπαρεί για την ησυχία του, όχι μόνο να μην θέτει ως πρόφαση τα γεράματα του και την επιθυμία για "ασκητική απομόνωση και τέλη ειρηνικά", να παρουσιάζεται με θάρρος μπροστά στους ισχυρούς του κόσμου, να ομολογεί τον Χριστό σαν δεκαοχτάχρονο παλληκαράκι και να υποβάλλεται στα πιο φρικτά μαρτύρια. Όμως η αγιότητα και η αγάπη για τον Χριστό , πού βρίσκεται σε ψυχές εκλεκτές και εξασκημένες της νήψεως και της θεϊκής αγάπης είναι σαν το παλιό κρασί, όσο ωριμάζουν τόσο πιο πολύτιμες και μεστές γίνονται.

Φεβρουαρίου 7η: Παρθενίου επισκ. Λαμψάκου θαυμ.

Ο όσιος Παρθένιος καταγόταν από κάποια κωμόπολη της Βιθυνίας και έζησε κατά τους χρόνους του Μ. Κωνσταντίνου (324 - 337 μ.Χ.). Ήταν υιός του διακόνου της Εκκλησίας της Μελιτοπόλεως Χριστοφόρου, από τον οποίο εδιδάχθηκε την ορθόδοξη πίστη.

Ο Άγιος από την παιδική του ηλικία προέκοπτε στην αρετή και την ευσέβεια. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κύριος αλίευσε τους αποστόλους, που ήσαν ψαράδες, τον έκανε να αγαπήσει την αλιεία. Κα όταν έριχνε τα δίχτυα του στην Απολλωνιάδα λίμνη και τα ανέσυρε γεμάτα ψάρια, αισθανόταν ότι εργαζόταν σε ένα από τα πλοιάρια του Αποστόλου Πέτρου ή του Ιωάννου.

Τα χρήματα που εισέπραττε από την πώληση των ψαριών δεν τα κρατούσε για τον εαυτό του αλλά τα εμοίραζε στους πτωχούς από αγάπη προς αυτούς. Γι αυτό κι όταν τον ευχαριστούσαν έλεγε: « Διατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι; Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι δε απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά αδελφός τους αδελφούς;»

Για την ενάρετη αυτού παρουσία ο Επίσκοπος Μελιτοπόλεως Φίλιππος (ή Φιλητός) τον εχειροτόνησε πρεσβύτερο. Αργότερα ο Επίσκοπος Κυζίκου Αχίλλιος (ή Ασχόλιος) τον εχειροτόνησε Επίσκοπο Λαμψάκου.

Η αρετή και η ευσέβεια που έκρυβε στην ψυχή του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της θαυματουργίας, για να μπορέσει να εκδιώκει τους δαίμονες από τους ανθρώπους και να θεραπεύει κάθε είδους ασθένεια. Γι αυτό προσφεύγουν σε αυτόν ιδιαίτερα οι πάσχοντες από την επάρατη νόσο του καρκίνου. Ο Άγιος ήταν ο πράος, ο υπομονετικός, ο φιλόξενος, ο μακρόθυμος, ο άγγελος της ομόνοιας, ο ενθαρρύνων τους μετανοούντες, ο πρόθυμος για το ποίμνιό του. Ο Όσιος Παρθένιος εκοιμήθηκε εν ειρήνη.

Τί άλλο είναι οι άγιοι παρά η ζωντανή και παρηγορητική παρουσία του Θεού μέσα στον κόσμο; O άγιος Παρθένιος ήταν περισσότερο γνωστός σε αυτούς που είχαν καθημερινή λειτουργική ζωή από τα συναξάρια και την λιτή ακολουθία του. Τώρα όμως που περίσσεψαν τα δεινά του καρκίνου, ο Θεός τον ανέδειξε στον κόσμο ως βοηθό και προστάτη και τον έμαθαν παντού. Έμεινε ταπεινός που να μην δοξασθεί από τον Θεό ή λυχνάρι πάμφωτο που να μένει για πάντα κρυμμένο "υπό τον μόδιον";

Φεβρουαρίου 4: Ισιδώρου οσίου του Πηλουσιώτου

Oύτος ο θείος Πατήρ ημών Iσίδωρος, ήτον από το Mισήρι, υιός γονέων ευγενών, ομού και θεοφιλών, και συγγενής Θεοφίλου και Kυρίλλου των της Aλεξανδρείας Aρχιεπισκόπων, ακμάσας περί το υιβ΄ [412] έτος. Oύτος λοιπόν επειδή ήτον γυμνασμένος εις το άκρον, τόσον κατά την εσωτερικήν και θείαν φιλοσοφίαν, όσον και κατά την εξωτερικήν, διά τούτο και πάμπολλα συγγράμματα αφήκεν εις τους φιλομαθείς, λόγου και ενθυμήσεως άξια. Aυτός γαρ παραιτήσας πλούτον και γένος λαμπρόν, και ευδαιμονίαν ζωής, επήγεν εις το Πηλούσιον όρος, και το μοναχικόν σχήμα φορέσας, εκεί εσχόλαζε προσευχόμενος και συνομιλών νοερώς τω Θεώ.
     Aπό εκεί δε, εδίδασκε και όλην την οικουμένην, και εφώτιζεν αυτήν με τους θείους λόγους του. Tους αμαρτάνοντας, εις μετάνοιαν επιστρέφων. Tους εναρέτους, εις την αρετήν επιστηρίζων. Tους απειθείς, παρακινών εις ευπείθειαν. Kαι με το αυστηρόν των ελέγχων του, και αυτούς τους ιδίους βασιλείς ενθυμίζων και νουθετών, εις το συμφέρον της οικουμένης. Kαι διά να ειπούμεν καθολικώς, εις όλους εκείνους οπού ερώτων αυτόν απορίας εκ των αγίων Γραφών, σοφωτάτας έδιδε τας λύσεις και ερμηνείας. Λέγουσι δέ τινες, ότι αι επιστολαί του θείου τούτου Πατρός είναι έως δέκα χιλιάδες. Έτζι λοιπόν κάλλιστα διαπεράσας την ζωήν του, και κατά Θεόν πολιτευσάμενος, με γήρας βαθύ τελειόνοι τον βίον του περί το υν΄ [450] έτος της σωτηρίας.( συναξ. αγίου Νικοδήμου)

Όταν τιμάμε έναν άγιο του ύψους του αγίου Ισιδώρου, δεν τον τιμάμαι μονον - και αξίως- για τις δέκα χιλιάδες επιστολές τις οποίες συνέγραψε. Βέβαια με την βαθιά γνώση των Γραφών και την Θεού σοφία στήριξε και φώτισε την Εκκλησία.Αλλά τον τιμάμε επίσης διότι ο ίδιος ανάμεσα στους χριστιανούς ως ποιμήν, ήταν γνήσια και αυθεντική επιστολή Χριστού προς τον κόσμο. Ο ίδιος ενσάρκωνε τις Γραφικές αλήθειες. Ήταν ένα ζωντανό Ευαγγέλιο! Και κυρίως αυτός είναι ο σκοπός. Όχι μόνο να αφομοιώνεις και να ενστερνίζεσαι την Αλήθεια, αλλά να γίνεσαι εσύ ο ίδιος Αλήθεια για τους άλλους.

Φεβρουαρίου 3: Συμεών Θεοδόχου και Άννης προφήτιδος

O μεν Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος έλαβε μακράν και πολυχρόνιον ζωήν εις τον κόσμον τούτον. Eπειδή και εχρηματίσθη, ήτοι απεκαλύφθη εις αυτόν από το Πνεύμα το Άγιον, ότι να μην ιδή θάνατον, προ του να θεωρήση με τους οφθαλμούς του τον Δεσπότην Xριστόν. Όθεν όταν ο Kύριος ημών επροσφέρθη εις τον Nαόν τεσσαράκοντα ημερών νήπιον, τότε εδέχθη αυτόν εις τας αγκάλας του. Kαι πληροφορηθείς από το Πνεύμα το Άγιον τα περί αυτού μέλλοντα, έλαβε το τέλος της ζωής του, κατά τον ανωτέρω χρηματισμόν και την αποκάλυψιν του Aγίου Πνεύματος. H δε προφήτισσα Άννα, ήτον θυγάτηρ Φανουήλ, καταγομένη από την φυλήν του Aσήρ, ενός από τους δώδεκα Πατριάρχας τους υιούς Iακώβ. Aφ’ ου δε εσυγκατοίκησε με άνδρα χρόνους επτά, και τούτον υστερήθη διά του θανάτου, από τότε επαράμενεν εις τον Nαόν και εκαταγίνετο εν όλη τη ζωή της εις προσευχάς και νηστείας. Όθεν επειδή αδιακόπως ευρίσκετο εις τοιαύτα θεάρεστα έργα, διά τούτο και ηξιώθη η μακαρία να ιδή τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, όταν επροσφέρθη τεσσαράκοντα ημερών νήπιον εις τον Nαόν, από την Παναγίαν Mητέρα του και από τον δίκαιον Iωσήφ. Aνθωμολογείτο δε αύτη, ήτοι ευχαρίστει και εδοξολόγει τον Θεόν, και επροφήτευε φανερά τα περί του Xριστού εις όλους εκείνους οπού ευρέθησαν τότε εις τον Nαόν, λέγουσα τοιαύτα λόγια. Tούτο το Bρέφος, είναι εκείνος ο αυθέντης, οπού εστερέωσε τον ουρανόν και την γην. Tούτο το Bρέφος είναι ο Xριστός, περί του οποίου όλοι οι Προφήται επροκήρυξαν. Hμείς λοιπόν την μνήμην τούτων των δύω σήμερον εορτάζοντες, κηρύττομεν διά μέσου αυτών την φρικτήν και απόρρητον του Θεού προς ημάς συγκατάβασιν. (Όρα περί αυτών εις τον Θησαυρόν του Δαμασκηνού κατά την εορτήν της Yπαπαντής.)

Ο άγιος Συμεών εκφράζει τέλεια το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας μας. Πρώτα υπέμεινε χρόνια και χρόνια με την ελπίδα στην καρδιά τον Ερχομό του Χριστού. Και έπειτα εδικαιώθηκε για την πίστη και την υπομονή και την ασκητική του ζωή και έγινε Θεοδόχος , κρατώντας τον Ιησού όχι μόνο στους κόλπους, αλλά και στους κόλπους της καρδίας του, απ όπου πλέον δεν έφυγε ποτέ. Η δε Άννα του Φανουήλ το λειτουργικό μαζί με το ασκητικό ήθος. Με νηστείες, προσευχές και ισόβια παραμονή στον Ναό και την λατρευτική ζωή, αξιώθηκε να ανοιχθεί το στόμα της προς ευαγγελισμό των άλλων και να κηρύξει τον Θεό σε αυτούς που Τον περίμεναν. Αυτή η πολιτεία ταιριάζει σε κάθε ορθόδοξο χριστιανό.

Φεβρουαρίου 2α: Η Υπαπαντή του Κυρίου

Η Υπαπαντή είναι μια εορτή χαράς καλλωπισμένη με την αίσθηση της λύτρωσης και της αποκάλυψης. Έχει δε και τον χαρακτήρα μιας νέας θεοφάνειας , κάτι από το χρώμα των παρελθουσών εορτών της Γέννησης και των Επιφανείων αφού μάλιστα εξαρτάται εορτολογικά απ'αυτές.

Ο Κύριος προσφέρεται σαν τεσσαρακονθήμερον βρέφος στο ναό της δόξης Του. Σε ένα χώρο δηλ. που κατά μυστικό τρόπο οικοδομήθηκε για Αυτόν πριν από αιώνες και αφιερώθηκε στη δική του λατρεία. Θαυμαστό αυτό το μυστήριο αφού σαν νήπιο ταπεινό υπόκειται στις διατάξεις ενός Νόμου και μετέχει , ως πρωτότοκος της παρθένου της Ναζαρέτ, στην εορτή των "καθαρσίων", Αυτός ο ίδιος Νομοδότης και υποκείμενος από φιλανθρωπία στον Νόμο.

Η θυσία των δύο νεοσσών, τρυγόνας και περιστεριού, μοιάζει τυπικά ξεπερασμένη μπροστά στο μυστήριο του Πρωτοτόκου θύματος. Αυτού που θα δοθεί αυτόθελα στην μεγάλη θυσία του Σταυρού και ως πρωτότοκος των νεκρών θα χαρίσει την Ανάσταση. Δηλώνει δε την κυριότητα του Βρέφους πάνω στους δύο κόσμους που απεκαλύφθη ως Θεός , πρώτον δια σκιάς και αινιγμάτων, ύστερα δε σαρκωμένος: τον κόσμο της Παλαιάς και τον κόσμο της Νέας Διαθήκης.

Τον συνοδεύουν εκεί η "άμωμη Λεχώ" ,το όργανο της θεϊκής οικονομίας που συνδέεται άμεσα ως τιμώμενο πρόσωπο με την εορτή αφού κυρίως αν και δεσποτική έχει θεομητορικό χαρακτήρα. "Ακατάληπτον εστί το τελούμενον εν σοι" ψάλλει γλυκά ο υμνωδός στην Θεοτόκο Μαρία. Μέσα από το μυστήριο της άσπιλης γέννησης αποκαλύπτεται το φρικτό μυστήριο της καθιέρωσης της Αμώμου Μητέρας σε ναό ζωντανό του Αχωρήτου. Ποιά νομικά καθάρσια κοινωνεί η ίδια και ο θεάνθρωπος Γιος της εκτός από αυτά που η οικονομία του Θεού θέλησε για την δική μας σωτηρία; Μαζί με τον Χριστό χειραγωγούμαστε από την Ποιμαίνιδα Παναγία στον ναό του Θεού , όπου συναντάμε το μυστήριον του Θεανθρώπου, ελευθερωνόμαστε από τη νομική κατάρα και κοινωνούμε την Χάρη.

Μαζί της το βουβό αλλά όχι και ανενεργό στην ιστορία πρόσωπο, ο Ιωσήφ που προσφέρει την κατ'άνθρωπον νομική κάλυψη σε Μητέρα και Παιδί , μάρτυρας των μεγαλείων του Θεού και υπουργός των μυστηρίων Του.

Ένα άλλο πρόσωπο έρχεται λες από τα βάθη των αιώνων, την εποχή των προφητών και δικαίων να δώσει χρώμα προσωπικής αποκάλυψης και αλήθειας στην ιερή σκηνή. Είναι ο γέροντας Συμεών που πρόσμενε το Ποθούμενο των γενεών πασών, έχοντας την θεϊκή πληροφορία πως δεν θα γνωρίσει θάνατο πριν δει τον Χριστό Μεσσία. Με την είσοδο του Συμεών στο θαύμα της υπαπαντής ο ίδιος ο κόσμος της Παλαιάς Διαθήκης, όλες οι προσδοκίες, οι επαγγελίες και οι προφητείες λαμβάνουν νόημα και αποκαλύπτονται στο φως. "Νυν απολύεις..." λέει ο μύστης και γίνεται μάρτυρας και κήρυκας της θεοφάνειας. Ο Συμεών ξεπερνάει σε τιμή και χάρη τον ίδιο τον Μωϋσή και τον Ησαία που είδαν τον Θεό σε οπτασία καθώς ηδύναντο άσαρκο και "κεκαλυμμένο". Μπορεί να καυχηθεί και αυτός σαν τον Πρόδρομο ότι υπάρχει μακαριότερος των προφητών γιατί στα χέρια του κράτησε την Ελπίδα με σάρκα και οστά. Σε αυτό συνηγορεί και η προφήτιδα Άννα , θυγατέρα του Φανουήλ ομολογώντας:" Τούτο το βρέφος τον ουρανό και την γη εστερέωσε".

Ο Χριστός ως αποκάλυψη στον κόσμο είναι για τον Συμεών "σημείον αντιλεγόμενον". Είναι κριτήριο αποκάλυψης πολλών λογισμών, διχοτομητής της ιστορίας και της θεώρησης της από τους κριτές αυτού του κόσμου. Είναι το μέσον ανάστασης ή πτώσης, φωτός και σκότους. Προσκαλεί και σώζει ή απορρίπτεται. Είναι σκάνδαλο ή δικαίωση. Οπωσδήποτε είναι κάποιος που θα πάθει, ο Αμνός του Θεού που άλλοι θα αγαπήσουν και άλλοι θα μισήσουν και τα δύο έως θανάτου. "Ρομφαία" θα διαπεράσει την καρδιά της Μητέρας Του, γιατί αυτό το "σημείον" που λέγεται Ιησούς Χριστός είναι δυσβάσταχτο για τον κόσμο που αγάπησε μάλλον το σκοτάδι παρά "το φως, το φωτίζον πάντα άνθρωπον, ερχόμενον εις τον κόσμον".

Η σκηνή της Υπαπαντής είναι λουσμένη λοιπόν στο φως της προφητείας και της χαρμολύπης.
Ο Ιησούς παρευρισκόμενος στο Ναό των Ιουδαίων ως βρέφος είναι ήδη "σημείον αντιλεγόμενον" έστω και αν αυτή η αντιλογία έχει ως ζωντανούς εκφραστές της μόνον αυτούς που Τον αναγνωρίζουν. Και αυτοί είναι "πάντες οι προσδεχόμενοι λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ", αυτοί που οι ερμηνευτές ονομάζουν "λείμμα".

Οι άλλοι, οι αντικείμενοι και άσχετοι με την σιωπή και την αδιαφορία τους, οι υπηρέτες και οι προσκυνητές του Ναού είναι ήδη ξένοι αυτής της θεοφάνειας, γιατί αποσιωπώντας τις αντιδράσεις τους ο απόστολος Λουκάς θέλει έστω και σιωπηρά να μας πει πώς στα μεγάλα γεγονότα και στις μεγάλες αποκαλύψεις μάρτυρες γίνονται μόνον όσοι έχουν αγαθή την διάθεση και καθαρή την καρδιά.