Στον συναξαριστή της Εκκλησίας , διαβάζουμε: " Ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερέας στη Μαγνησία και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίιου Σεβήρου. Όταν το 198 ο Σεβήρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος Λουκιανός συνέλαβε τον άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. O άγιος όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πίστη του, αλλά αντίθετα ειρωνευόταν τον έπαρχο λέγοντάς του ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται ν` αρνηθεί τον αρχηγό της πίστης του. O Λουκιανός εξοργίστηκε και παίρνοντας ο ίδιος σιδερένια νύχια, προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του αγίου και ως εκ θαύματος, τα χέρια του κόπηκαν και έμειναν κρεμασμένα πάνω στο σώμα του αγίου, ο οποίος ωστόσο παρακάλεσε το Θεό να αποκαταστήσει την αρτιμέλεια του έπαρχου. Τότε αρκετοί δήμιοι βλέποντας το θαύμα πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Φοβισμένος τότε ο έπαρχος του χάρισε την ελευθερία. Όμως αργότερα ο ίδιος ο Σεβήρος, μη δυνάμενος να αντεπεξέλθει στο θάρρος και την παρρησία του αγίου, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν σε ηλικία 113 ετών".
Λοιπόν , μας φαίνεται ίσως παράδοξο και θαυμαστό ένας γηραιός ιερέας, λίγο πριν την δύση της ζωής του, όχι μόνο να μην εκλιπαρεί για την ησυχία του, όχι μόνο να μην θέτει ως πρόφαση τα γεράματα του και την επιθυμία για "ασκητική απομόνωση και τέλη ειρηνικά", να παρουσιάζεται με θάρρος μπροστά στους ισχυρούς του κόσμου, να ομολογεί τον Χριστό σαν δεκαοχτάχρονο παλληκαράκι και να υποβάλλεται στα πιο φρικτά μαρτύρια. Όμως η αγιότητα και η αγάπη για τον Χριστό , πού βρίσκεται σε ψυχές εκλεκτές και εξασκημένες της νήψεως και της θεϊκής αγάπης είναι σαν το παλιό κρασί, όσο ωριμάζουν τόσο πιο πολύτιμες και μεστές γίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου