O άγιος Νικόλαος, Καβάσιλας ή Χαμαετός, είναι από τις πατερικές μορφές της φιλοκαλικής αναγέννησης. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη από αρχοντική γενιά και έτυχε λαμπρής και σπάνιας μόρφωσης για την εποχή του, αναδεικνυόμενος σε πανεπιστήμονα. Ήταν ένθερμος λάτρης και συνεχιστής της ησυχαστικής παράδοσης και αξιοποίησε το τάλαντο του λόγου και της σοφίας, για να αναδείξει με τα έργα του τον πλούτο ορθοδοξίας της πατερικής παράδοσης, της γνήσιας και φιλοκαλικής. Κοιμήθηκε ειρηνικά, αφού αναδείχθηκε έτι ζων σε διδάσκαλο της Εκκλησίας.
Κατέλιπε περίφημα έργα όπως την "Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας" κ.α
Συνήθως, στα εκκλησιαστικά μας περιβάλλοντα, εκτιμάται περισσότερο η κατά Χριστόν γνώση , από την κοσμική σοφία και πολύ καλώς, νοοτροπία όμως πού οδηγεί στην πλάνη, πώς η αμάθεια κατά κόσμον αποτελεί κυρίως αρετή και αφορμή ταπείνωσης, ενώ κρίνονται ύποπτες οι φυσικές και κοσμικές επιστήμες. Υπάρχει όμως η διάψευση από τους αρχαίους πατέρες, τους τρείς ιεράρχες κυρίως και άλλες μεγάλες πατερικές μορφές της κλασσικής πατερικής περιόδου, οι οποίοι κατέκτησαν πάσαν γνώσιν και σοφία της εποχής τους, χρησιμοποιώντας τις όμως όχι για προσωπική προβολή και κοσμική ανάδειξη, αλλά ως θεραπαίνιδες της κατά Χριστόν φιλοσοφίας, της απολογητικής, της ποιμαντικής, της θεραπείας δηλαδή διακονίας των ανθρώπων. Αυτοί οι σοφοί κατά κόσμον και κατά Χριστόν ήταν κατά ένα παράδοξο τρόπο "πτωχοί τω πνεύματι". Ο σοφός κατά Χριστόν, όταν γίνεται και κατά κόσμον σοφός και προχωρεί στην ανθρώπινη γνώση, δεν επαίρεται, αλλά περισσότερο νιώθει τον εαυτό του αδαή και άγνωστο και μεγαλύνει τα μεγαλεία του Θεού, ψηλαφώντας τα μέσα στην μελέτη και την έρευνα της δημιουργίας του. Έτσι λογίζεται το ίδιο σοφός με αυτούς πού δεν έμαθαν γράμματα, μα σοφίστηκαν με το άγιο Πνεύμα. Στην θεοπνευστία και στον φωτισμό, στέκεται στο ίδιο ύψος ο Μέγας Βασίλειος με τον Μέγα Αντώνιο. Αντίθετα,πόσο βδελυρή είναι η έπαρση ενός ανθρώπου πού μεμάθηκεν τα του κόσμου, παραμένοντας στην αθεΐα του! Σχεδόν τόσο γελοία όσο και ο κομπασμός ενός αγράμματου, πού δεν έχει ταπείνωση .Η ταπείνωση είναι το στολίδι του μορφωμένου και η λαμπρότητα αυτού πού δεν έμαθε γράμματα.Ας πάψουμε λοιπόν να δαιμονοποιούμε την επιστήμη και να αγιοποιούμε την αμάθεια. Άλλο είναι το κλειδί και αυτό είναι η πρόσληψη και η στάση του ανθρώπου και όχι αυτή καθαυτή η γνώση, πού είναι φθαρτή και μάταια και δεν μπορεί να λογιστεί καν ως ποιότητα στον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου