Ο άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της πλούσιας Αγλαΐας από την Ρώμη. Και οι δύο ήταν πολύ ελεήμονες και φιλόπτωχοι, συνευρίσκονταν όμως μεταξύ τους, έχοντας ερωτική σχέση , ο δε Βονιφάτιος ήταν επίσης μέθυσος και γύριζε στα καπηλειά. Η Αγλαΐα που ήταν φιλομάρτυρας έστειλε τον δούλο και εραστή της στην Ανατολή για να βρει λείψανα αγίων μαρτύρων , οι οποίοι στο τρέχοντα τότε διωγμό ήταν πλήθος μέγα, για να τα έχουν σε πνευματική ωφέλεια και ευλογία. Ο Βονιφάτιος της απάντησε ευφυολογώντας , αλλά και άκων προφητεύοντας: "αν σου φέρω το δικό μου λείψανο τί έχεις να πείς;". Η Αγλαΐα γέλασε και τον αποκάλεσε μέθυσο και έπειτα τον προέπεμψε στο ταξίδι του.
Στην Ανατολή ο Βονιφάτιος θαύμασε τα μαρτύρια και την ομολογία των αγίων και τους μεν τραυματίες υπηρετούσε, τους δε φυλακισμένους επισκεπτόταν , ώσπου δεν άργησε και η ώρα του δικού του μαρτυρίου.Ομολόγησε με παρρησία τον Χριστό και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου. Ο Χριστός, "ο ετάζων καρδίας και νεφρούς", ο βλέπων τα κρύφια των ψυχών των ανθρώπων, εκείνος που γνωρίζει ποιό πρόβατο είναι ερίφιο και ποιό ερίφιο πρόβατο,δεν αποστράφηκε τον μέθυσο και τον άσωτο, δεν περιφρόνησε τον πόρνο , αλλά τον καταξίωσε να λάβει το αμαράντινο στέφανο της μαρτυρικής ομολογίας. Οι συνδούλοι του Βονιφατίου μετέφεραν το άγιο λείψανο του πίσω στην κυρία του την Αγλαΐα, το οποίο ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Εκείνη το τίμησε , κτίζοντας ναό , ενώ και η ίδια μεταστράφηκε ζώντας το λοιπό τη ζωής της με ειρήνη Χριστού,μετάνοια και ταπείνωση.
Όπως άλλοτε ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές και αγάπησε τις ελεημοσύνες του Κορνηλίου, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης και στρατιωτικός, αλλά είχε καθαρή καρδιά και προαίρεση και τον έφερε από το φως στο σκοτάδι, έτσι και τώρα. Σε πολλά ιντερνετικά συναξάρια αναφέρεται λανθασμένα ότι οι δύο άγιοι πρώτα μετανόησαν και εξομολογήθηκαν και μετά προχώρησαν ο μεν στο μαρτύριο η δε στην τελείωση. Αυτό όμως ακυρώνει την βαθύτερη οικονομία του Θεού για τους δύο ανθρώπους και με ευσεβείς προθέσεις την σπουδαιότητα της ύπαρξης και της πολιτείας τους. Διότι ναι μεν η αγία Αγλαΐα μετανόησε και έζησε οσιακά. Το μαρτύριο του δούλου της ήταν αυτό πού την συγκλόνισε και την έφερε στην μετάνοια και την θεογνωσία. Ο δε άγιος Βονιφάτιος όμως, σώθηκε την έσχατη στιγμή, ως από στόματος λέοντος, από τον ίδιο τον Κύριο, γιατί Εκείνος δεν άφησε τον ελεήμονα και φιλομάρτυρα να χαθεί, αλλά του ενέπνευσε συντριβή και κατάνυξη. Και αυτό το βάπτισμα του αίματος ήταν όχι μόνο λυτρωτικό,αλλά και αγιαστικό γι αυτόν.
Δηλώνει το συναξάρι των αγίων ότι κανένα δεν πρέπει να ταλανίζουμε έως το τέλος του και να μην κρίνουμε κατ όψιν, αλλά να αφήνουμε την δικαία κρίση προς τον Κύριο. Και ότι η ελεημοσύνη και η αγαθή προαίρεση και η τιμή των αγίων όταν γίνεται με ειλικρίνεια έλκει το έλεος του Κυρίου και μας διασώζει από φθοροποιές καταστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου