31 Μαΐου: Ερμείου του Μάρτυρα

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mάρκου Aυρηλίου του και Aντωνίνου λεγομένου, εν έτει ρξ΄ [160], στρατιώτης κατά το επάγγελμα εν τη πόλει της Kαππαδοκίας τη λεγομένη Kόμανα, γέρωντας εις την ηλικίαν, και άσπρας έχων τας τρίχας. Oύτος λοιπόν διά την εις Xριστόν ομολογίαν και πίστιν επιάσθη, και εφέρθη εις τον δούκα Σεβαστιανόν. Kαι επειδή δεν ηθέλησε να θυσιάση εις τα είδωλα, πρώτον μεν, ετζάκισαν τα σιαγόνιά του, και έγδαραν το δέρμα του προσώπου του, και εξερρίζωσαν τα οδόντιά του, έπειτα ανάψαντες κάμινον, έβαλαν τον Άγιον εις αυτήν. Eπειδή δε ευγήκεν από την κάμινον αβλαβής, διά τούτο έδωκαν εις αυτόν φαρμάκια θανατηφόρα. Kαταφαγών δε ο Mάρτυς αυτά, όχι μόνον αυτός έμεινεν ανώτερος από κάθε βλάβην, αλλά ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού και τον μάγον οπού τα εκατασκεύασεν, ο οποίος ομολογήσας τον Xριστόν, απεκεφαλίσθη, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Tου δε Aγίου Eρμεία ετζάκισαν τα νεύρα, έπειτα έβαλον αυτόν μέσα εις λάδι βρασμένον, μετά ταύτα, εκέντησαν τα ομμάτιά του, ύστερον εκρέμασαν αυτόν κατακέφαλα τρεις ημέρας, τελευταίον δε απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν, και έτζι απήλθεν ο αοίδιμος στεφανηφόρος εις τα Oυράνια.

( από τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου)

Ο άγιος Ερμείας ήταν ήδη υπερήλικας και δόκιμος στην μάχη και την υπηρεσία στρατιώτης, όταν μαρτύρησε για τον Χριστό.Στα συναξάρια της Εκκλησίας μας, εντοπίζουμε πολλές περιπτώσεις αγίων και μάλιστα μαρτύρων, των οποίων η αγάπη για τον Χριστό, το θάρρος και ο ζήλος ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη αδυναμία και εμπόδιο. Όπως έχουμε βρεφομάρτυρες, νηπιομάρτυρες και παιδομάρτυρες, παλληκάρια και κοπέλες πάνω στην ακμή της νεότητας τους , έτσι και μάρτυρες περασμένης ηλικίας.Αυτός ο κόσμος  είναι ένας κόσμος που δημιούργησαν οι τέως νέοι και πού τον συντηρούν οι νυν γέροντες. Παραδίδουμε και συντηρούμε έναν άσπλαχνο κόσμο για τις νεότερες γενιές, γεμάτο απελπισία και ζοφώδεις προοπτικές , μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε συμφέροντα υλικά και πνεύμα αυταρχικότητας. Όμως η ευθύνη των γηραιοτέρων και δη των κρατούντων γηραιοτέρων είναι μεγάλη. Αληθινά, σκεφτόμαστε να παραδώσουμε έναν διεστραμμένο και σάπιο κόσμο στα παιδιά μας, τα οποία "φιλοδοξούμε" να τα κάνουμε "κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν μας" δούλους στην ανομία και την απελπισία;

Όπως η αγιότητα μεστώνει και αυξάνεται στις εκλεκτές ψυχές με την πάροδο του χρόνου, έτσι και η λαγνεία και η απληστία της αμαρτίας. Άλλοι άνθρωποι ωριμάζοντας εν τω γήρατι γίνονται σοφότεροι και τιμιώτεροι ως χρυσίον, ενώ οι περισσότεροι καταντούν πιο αχόρταγοι και περισσότερο λάγνοι, σε όλες τις μορφές και τα είδη της λαγνείας και της απληστίας. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μείνει κάποιος εν τη καρδία, αεί και πάντα νέος. Αγνός,αγωνιστικός να παλεύει ως εσχάτων με τους δαίμονες της ψυχής του και τους πειρασμούς της ζωής του. Ας σκεφτούμε πόσο σεβαστοί και αγαπητοί μας είναι οι σοφοί και κόσμιοι και νουνεχείς γέροντες και πόσο θλιβεροί και γελοίοι γίνονται εκείνοι που παλιμπαιδίζουν ή τρέφουν μίση και πάθη και μάλιστα τα εκφράζουν δημόσια με αστοχίες και παραλυσίες και ασωτείες.

Παράδειγμα στις μεγαλύτερες ηλικίες ας είναι οι γενναίοι αθλητές της αρετής όπως ο άγιος Ερμείας.

30 Μαΐου Ισαακίου οσίου του ομολογητού

Ο άγιος Ισαάκιος, ηγούμενος της μονής των Δαλμάτων, ήκμασε στα χρόνια του βασιλιά Ουάλη, εν μέσω των αρειανικών ερίδων. Είναι ο άγιος εκείνος ο οποίος, κατά τα χρονικά του Θεοφάνους, όταν ο αρειανός βασιλιάς Ουάλης εκστράτευε κατά των Γότθων, σταμάτησε με θάρρος και προφητική παρρησία την βασιλική άμαξα και τον προειδοποίησε με αυτά τα λόγια: " Δώσε στά ποίμνια τους άριστους ποιμένες(τους ορθόδοξους δηλ επισκόπους) και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν, όμως, δεν αποδεχθείς αυτά που σου λέω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς στα καρφιά. Διότι ούτε εσύ πρόκειται να γυρίσεις από τον πόλεμο, και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα".Ο Ουάλης θύμωσε και πέταξε τον άγιο σε βαθύ βάραθρο, όμως εκείνος έμεινε απείραχτος. Η προφητεία του αγίου βέβαια εκπληρώθηκε, αφού ο βασιλιάς παρέμεινε αμετανόητος. Ο άγιος Ισαάκιος παρέστη και στην Β οικουμενική σύνοδο, όπου διακρίθηκε και έπειτα κοιμήθηκε ειρηνικά, αφού ετέλεσε άξια τον αγώνα και τήρησε την πίστη.

Στον άγιο αυτόν έχουμε ζωντανή την εικόνα του εκκλησιαστικού προφήτη. Προφήτη όχι με την συμβατική έννοια μόνο του προλέγοντος ή την πνευματική του θεουμένου ποιμένα, αλλά του εκλεκτού ανθρώπου πού γίνεται στόμα και λόγος του Θεού και ελέγχει με θάρρος και αυταπάρνηση τους ισχυρούς του αιώνα τούτου και μεταφέρει το θέλημα του Θεού σε λαούς και σε έθνη. Πολλοί επεθύμησαν το χάρισμα αυτό, αλλά μην έχοντας τις πνευματικές προϋποθέσεις, γρήγορα εξαφανίστηκαν, ατιμάστηκαν, διαψεύστηκαν και δεν δικαιώθηκαν. Ο εκκλησιαστικός προφήτης της παρρησίας δεν πρέπει να συγχέεται με κάποιον κοινωνικά επαναστατημένο άνθρωπο πού υιοθετεί κάποια παρρησία για προβολή προσωπική και παραπνευματική ιδιοτέλεια. Οι κατά κόσμον προφήτες σε αυτό διαφέρουν από τους πνευματικούς, ότι στο τέλος διαψεύδονται και η πτώση τους είναι μεγάλη και γνωστή σε όλους. Γιατί το Πνεύμα του Θεού δεν εμπαίζεται ούτε βλασφημείται, ούτε αντιποιείται, ούτε οικειοποιείται από αδόκιμους και ιδιοτελείς. Σε αυτό διαφέρει ο προφήτης εν Θεώ,ότι διώκεται εν ζωή, περιφρονείται, σταυρώνεται, δεν γίνεται εύκολα πιστευτός, αλλά στο τέλος δικαιώνεται και η δόξα του είναι μεγάλη. Κριτήριο θα λέγαμε εκτός από τα τέλη των δύο είναι ο ίδιος ο σταυρός. Ο κοινωνικός επαναστάτης θέλει να αποκαθηλώσει σταυρούς για να σταυρώσει μετά ο ίδιος. Ο προφήτης του Θεού σταυρώνεται την ώρα πού καλεί σε μετάνοια και δεν θέλει τον θάνατο, αλλά την ζωή του αμαρτωλού. Στους πρώτους μιλά το ψέμα του συμφέροντος. Στους δευτέρους δοξάζεται η αλήθεια του αγίου Πνεύματος. Ο πρώτος σκοτίζει και παραπλανά, ο άλλος φωτίζεται και φωτίζει.

29 Μαΐου: Θεοδοσίας της εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρησάσης

Aύτη η Aγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Aδραματτινού, εν έτει ψιδ΄ [714], θυγάτηρ γονέων ευσεβών, πατρίδα έχουσα την μεγάλην Kωνσταντινούπολιν. Όταν δε έγινεν επτά χρόνων, απέθανεν ο πατήρ της, η δε μήτηρ πέρνουσα ταύτην, την εκούρευσε καλογραίαν εις ένα Mοναστήριον της Kωνσταντινουπόλεως. Έπειτα απέθανε και η μήτηρ της, αφήσασα όλην την περιουσίαν της εις την μακαρίαν Θεοδοσίαν, η οποία εκ του πλούτου της κατεσκεύασε τρεις αγίας εικόνας χρυσάς και αργυράς, του Xριστού, της Θεοτόκου, και της Aγίας Mάρτυρος Aναστασίας, τα δε λοιπά υπάρχοντά της διεμοίρασεν εις τους πτωχούς. Aφ’ ου δε απέρασαν δύω χρόνοι, έγινε βασιλεύς Λέων ο Ίσαυρος, ο και Kόνων ονομαζόμενος, εν έτει ψιϛ΄ [716], ο οποίος με το να ήτον εικονομάχος, διά τούτο εδίωξε βιαίως από το Πατριαρχείον με ραβδία και σπαθία, τον αγιώτατον και μέγαν Πατριάρχην Άγιον Γερμανόν, επειδή και δεν επείθετο να συμφωνήση εις τα ασεβή του δόγματα, και να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων εικόνων. Oυ μόνον δε τούτο εποίησεν ο αλιτήριος, αλλά εσπούδασεν ο θηριώνυμος να κρημνίση ακόμη και να κατακαύση την αγίαν εικόνα Xριστού του Θεού ημών, η οποία εστέκετο επάνω εις την πόρταν της Kωνσταντινουπόλεως, την ονομαζομένην Xαλκήν.

     Όθεν εις καιρόν οπού ο σπαθάριος του βασιλέως έβαλε την σκάλαν, και ανέβη διά να κρημνίση εις την γην την αγίαν εικόνα, ευθύς η μακαρία αύτη Θεοδοσία ομού με άλλας ευσεβείς γυναίκας, επίασαν την σκάλαν, και έρριψαν αυτήν κατά γης ομού με τον σπαθάριον, ο οποίος πεσών εις την γην, ετελεύτησεν. Έπειτα πηγαίνουσαι εις το Πατριαρχείον, ελιθοβόλουν τον δυσσεβή και εικονομάχον Aναστάσιον. Παρευθύς λοιπόν, αι μεν άλλαι γυναίκες, απεκεφαλίσθησαν. Tην δε Aγίαν ταύτην Θεοδοσίαν, ετράβιζεν ένας ωμός και απάνθρωπος στρατιώτης. Φθάσας δε εις την τοποθεσίαν, την ονομαζομένην του Bοός, επήρεν ένα κέρατον κριαρίου, και με μεγάλον θυμόν και μανίαν, έμπηξεν αυτό ο θηριώδης και διεπέρασεν εις τον λαιμόν της Aγίας, και έτζι επροξένησεν εις την μακαρίαν του μαρτυρίου τον στέφανον. Tα δε άπειρα θαύματα, οπού καθ’ εκάστην ενεργούνται από το άγιον αυτής λείψανον, είναι δυνατόν να τα μάθη όποιος βούλεται. Tελείται δε η αυτής Σύναξις και εορτή εις το Mοναστήριον το ονομαζόμενον Δεξιοκράτους, όπου και το άγιον αυτής ευρίσκεται λείψανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Η μνήμη της αγίας Θεοδοσίας συμπίπτει με την θλιβερή και οδυνηρή επέτειο της Άλωσης της Πόλεως των πόλεων και βασιλίδος, του οφθαλμού της Οικουμένης, του θησαυρού της πιό κρυφής και πονεμένης μας καρδιάς, Κωνσταντινουπόλεως.Γράφει ο λογοτέχνης της ορθοδοξίας κυρ Φώτης Κόντογλου:"Τὸ τέλος τῆς Πόλης φαίνεται ἀκόμα πειὸ λυπητερὸ ἅμα συλλογισθῇ κανένας πῶς χαλάσθηκε τὸ μήνα Μάη, τὶς μέρες ποὺ μοσκοβολούσανε οἱ πασκαλιὲς κ᾿ οἱ τριανταφυλλιές. Ἀνήμερα ποὺ σκλαβώθηκε ἡ Πόλη ἤτανε τῆς Ἁγίας Θεοδοσίας, ποὺ τὴ γιορτάζανε πάντα οἱ Πολίτες στὶς 29 Μαγιοῦ μὲ μεγάλη δόξα στὴν ἐκκλησιά της, ποὺ γίνηκε ὕστερα τζαμί. Μ᾿ ὅλη τὴν ἀγωνία ποὺ περνούσανε, οἱ γυναῖκες τὴν εἴχανε στολισμένη, κατὰ τὰ συνηθισμένα, μὲ στεφάνια καὶ μὲ περιπλοκάδες ἀπὸ τριαντάφυλλα. Τὴν ὥρα, ποὺ μπήκανε μέσα οἱ Τοῦρκοι, ψέλνανε ἀκόμα οἱ ψαλτάδες. Τοὺς περάσανε ὅλους ἀπ᾿ τὸ μαχαίρι, κι᾿ ἀπὸ τότε βαστᾷ ἡ ὀνομασία «Γκιοὺλ Τζαμί», δηλαδὴ «Τὸ Τζαμὶ μὲ τὰ τριαντάφυλλα», καὶ μ᾿ αὐτὸ τὄνομα στέκει ὡς τὰ σήμερα.". Αυτή η φιλοκαλική και γεμάτη ευλάβεια πράξη των γυναικών της Πόλης, πόση ευαισθησία και κρυφή πίστη και ελπίδα δείχνει. Μέχρι το τέλος τηρούσαν τα πάτρια και τα φιλοκαλικά περιμένοντας την θεία επέμβαση. Το σπουδαιότερο βέβαια είναι πώς ίσως απέδιδαν αυτά πού τους υπαγόρευε η καρδιά και οι παραδόσεις τους, την απλοϊκή γεμάτη αγάπη προσφορά, χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Ήταν όμως πολύ αργά. Όφειλαν να στολίσουν την ψυχή τους πολύ νωρίτερα με τα ρόδα της πιστότητας και της πίστης, προτού δοκιμαστούν για την πνευματική τους πτώση και αμαρτία, πού γέννησε το Κακό και τον χαμό της Πόλης τους και τον χαμό τον δικό τους. Μια σύγχρονη προφητεία, πού διαβάσαμε τώρα τελευταία, λέει πώς την Πόλη θα την πάρουμε αν η δικαιοσύνη μας περισσέψει πάνω από αυτούς πού την κατέχουν σήμερα. Ο,τιδήποτε ιστορικό, συγκυριακό και γενόμενο σε αυτόν τον κόσμο έχει πνευματική διάσταση.Και αυτοί πού δεν έχουν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούσιν, θα βραβευτούν και στις εγκόσμιες τους προσδοκίες, όταν ο Αδέκαστος κρίνει πώς πληρούν τις πνευματικές προϋποθέσεις. Η Ιστορία είναι στα χέρια του Χριστού, η μετάνοια στο καθ ημέραν, στην δική μας προαίρεση. 

Των αγίων Πατέρων της Α΄Οικουμενικής εν Νικαία Συνόδου

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἐν Νικαίᾳ πρώτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἑορτάζομεν, τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων.
Στίχοι
Πόλου νοητοῦ ἀστέρες σελασφόροι.
Ἀκτῖσιν ὑμῶν φωτίσατέ μοι φρένας.
Κατὰ Ἀρείου
Ξένον τὸν Υἱὸν Πατρὸς οὐσίας λέγων,
Ἄρειος, ἤτω τῆς Θεοῦ δόξης ξένος.

Ταῖς τῶν ἁγίων τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. 

Η Εκκλησία μας σήμερα θυμάται τους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οικουμενική Σύνοδος για την Εκκλησία είναι η συνέλευση εν αγίω Πνεύματι κληρικών και επισκόπων από τη σύνολη ορθόδοξη οικουμένη, για να επιλυθούν συνοδικά δηλ. δημοκρατικά,εκκλησιαστικά και αγιοπνευματικά διάφορα προβλήματα της εκκλησιαστικής ζωής και θεολογίας και κυρίως για να αντιμετωπιστούν οι αιρέσεις. Οι οικουμενικές σύνοδοι έχουν βάση και έρεισμα στην αγία γραφή και υπόδειγμα την αποστολική σύνοδο του 49 μΧ, όπου οι μαθητές του Χριστού συνήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να επιλύσουν αναφυόμενα προβλήματα στην πρώτη εκκλησία. Δηλ. η οικουμενική σύνοδος είναι κάτι το απόλυτα εκκλησιαστικό και παραδοσιακό. Επίσης προηγήθηκαν πολλές τοπικές σύνοδοι, των οποίων τις αποφάσεις επικύρωσαν οικουμενικά οι μεγάλες σύνοδοι αργότερα.

Έτσι στις 20 Μαΐου 325 μΧ ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Κων/νος ο μέγας συγκάλεσε σύνοδο στην Νίκαια, πόλη της Βιθυνίας για να αντιμετωπιστεί η αίρεση του αλεξανδρινού πρωτοπρεσβύτερου Αρείου που δίδασκε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν ήταν Θεός ομοούσιος ,συνάναρχος και ομότιμος με τον Πατέρα, αλλά κτίσμα, δηλ. δημούργημα του Πατέρα εν χρόνω και απλώς ειπείν ένας ηθικός και άγιος άνθρωπος. Στη σύνοδο συμμετείχαν μεγάλα πνευματικά και θεολογικά αναστήματα της Εκκλησίας, όπως ο μέγας Αθανάσιος , ο οποίος αν και διάκονος και νέος στην ηλικία, πρωταγωνίστησε αποδεικνύοντας με μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και της παράδοσης της Εκκλησίας, τον Υιό και Λόγο του Θεού, ομοούσιο με τον Πατέρα και δημιουργό της Κτίσης και όχι κτίσμα ή δημιούργημα. Επίσης συμμετείχαν στην α΄αυτή σύνοδο οι άγιοι Μακάριος Ιεροσολύμων,Σίλβεστρος Ρώμης,Ευστάθιος Αντιοχείας,μοναχός Παφνούτιος,Νικόλαος και Σπυρίδων, ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, ο άγιος Όσιος Κορδούης, πνευματικός σύμβουλος του αυτοκράτορα κ.α.

Η Σύνοδος κατεδίκασε τον Άρειο και τις ιδέες του , διετράνωσε την ορθοδοξία αλλά και θέσπισε ιερούς κανόνες απαραίτητους για την εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, καθόρισε τον εορτασμό του Πάσχα, την πρώτη Κυριακή της άνοιξης και εξέδωσε το Σύμβολον της Πίστεως, το γνωστό "Πιστεύω..", το οποίο συμπλήρωσε στην τελική του μορφή όπως το ξέρουμε σήμερα η β΄οικουμενική σύνοδος.Επίσης ξαναδέχτηκε στους κόλπους της εκκλησίας όσους μετανόησαν και ομολόγησαν την ορθοδοξία και έβαλε τα ερείσματα για μια εκκλησία πιστή στην Παράδοση της και την διδασκαλία του Κυρίου, συνοδική, διαλεκτική με τον κόσμο, μια εκκλησία ζωντανών δογμάτων που οδηγούν στην σωτηρία, ενώ κατεδίκασε τον ανθρώπινο δογματισμό και υποκειμενισμό σε θέματα πίστης.

Η μνήμη των αγίων 318 Πατέρων της εν Νικαία Συνόδου, μας υπενθυμίζει τα εξής:

α) Η Σύνοδος συγκλήθηκε μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και με σκοπό την εκκλησιαστική ειρήνη και ομόνοια. Δεν αντιμετώπισε τους αιρετικούς με εχθρότητα και μισαλλοδοξία, αλλά σαν άρρωστα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, με φιλανθρωπία και ενδιαφέρον αλλά και με προσήλωση στην αυθεντικότητα της Πίστης , στα θέματα της οποίας υπήρθε ανυποχώρητη για να μην διασαλευθεί και αμαυρωθεί η Αλήθεια που ο Χριστός παρέδωσε με το ίδιο Του το Αίμα. Όμοια αποτελέστηκε απο συνέδρους ομότιμους και ίσους μεταξύ τους, χωρίς κάποιος να διεκδικεί το αλάθητο ή το πρωτείο.

β) Στην αίρεση φαίνεται ξεκάθαρα η αρρώστια και η κατάρα της υπερηφάνειας. Ο αιρεσιάρχης Άρειος επήρθη λόγω της υψηλής του θέσης και της ακραιφνούς φιλοσοφικής του κατάρτισης. Ήταν πρωτοπρεσβύτερος της αλεξανδρινής εκκλησίας και δάσκαλος του ευαγγελίου. Στην θεοπαράδοτη όμως διδασκαλία προσέθεσε ανθρώπινες διδασκαλίες και φιλοσοφιστικά φληναφήματα που γέννησε η ανθρώπινη και πεπερασμένη του διάνοια. Προσπάθησε να "περάσει" ως ορθοδοξία την τποκειμενική θέση που του υπαγόρευε η υψηλή αλλά αφώτιστη λογική του, ενώ με όπλα τη φυσική του γοητεία και ηθική ζωή παρέσυρε πλήθος του λαού προς την κακοδοξία. Επίσης, η ίδια η διδασκαλία του προέβαλε μόνο την ηθική αλλά όχι και την ορθή πίστη. Δεν ήταν ο Ιησούς ένας τέλειος ηθικός άνθρωπος και διδάσκαλος μόνο, αλλά ο ενανθρωπήσας Θεός. Απόδειξη πως δεν φτάνει μόνο η ηθική ζωή αλλά και η πίστη για την σωτηρία του ανθρώπου.Ο Άρειος ήταν αρκετά υπερήφανος ώστε να παραδεχτεί κάτι που παρέδωσαν στην Εκκλησία οι αρχαίοι πατέρες και οι απόστολοι, δηλ. η ίδια η συνείδηση της. Αλλά δεν ήταν μόνο η πτώση του εωσφορική, αλλά και το τέλος του έμοιαζε με αυτό του Ιούδα, αφού διερήχθησαν τα εντόσθια του και πέθανε με φρικτό τρόπο μέσα σε ένα δημόσιο απόπατο.

γ) Η Εκκλησία δεν δογματίζει στηριζόμενη σε ανθρώπινες διδασκαλίες αλλά σύμφωνα με αυτά που της παραδόθηκαν. Τα δόγματα, δηλαδή οι ακριβείς αλήθειες δεν είναι επινόηση των πατέρων και των συνόδων αλλά υπήρχαν από πριν στην παράδοση και στην Γραφή. Οι σύνοδοι τα αλίευσαν μέσα απ'αυτήν και διετράνωσαν την αλήθεια. Το δόγμα της ανάστασης του Χριστού λχ το γνώριζαν και το αναγνώριζαν και οι μη θεολόγοι και μάλιστα πριν από την οικουμενική σύνοδο. Είναι θέμα πίστης. ¨Ομως από την στιγμή που αμφεσβητήθη , όφειλε η σύνοδος να το υπενθυμίσει και να το στερεώσει στην εκκλησιαστική συνείδηση ως δόγμα.

Ας μακαρίσουμε λοιπόν, αδελφοί μου, τους αγίους αυτούς πατέρες. Τα μυρίπνοα άνθη του παραδείσου, τας σάλπιγγας της θεολογίας, της μυστικής Σιών-Εκκλησίας τους πύργους. Αυτούς τους ομοζήλους και διαδόχους των αποστόλων. Αυτούς που έδωσαν την ζωή τους στον Χριστό και στην αλήθεια. Αυτούς που μας πότισαν με τον μεστό οίνο της ορθοδοξίας και εξαπέστειλαν κενούς τους υδαρούς της κοσμικής σοφίας. Και μαζί τους ας δοξάσουμε τον αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, τον Κύριο και αρχηγό της Ζωής και της Εκκλησίας. ΑΜΗΝ.

27 Μαΐου: Ιωάννου οσίου του Ρώσσου και θαυματουργού

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι ο λαοφίλητος εκείνος και θαυματουργός άγιος, του οποίου το σκήνωμα βρίσκεται αλώβητο, στο Προκόπι της Ευβοίας. Πιστός στο καθήκον του και έμπλεως της αγάπης του Χριστού και με την ευθύνη απέναντι στον πλησίον, στρατεύτηκε σε νεαρή ηλικία στο ρωσσικό στράτευμα, πλην όμως πιάστηκε αιχμάλωτος και πουλήθηκε σαν δούλος σε έναν Τούρκο αξιωματούχο στην Καππαδοκία. Ο άγιος εποίησε κατά το γραφικόν την ανάγκη φιλοτιμίαν και όταν βρέθηκε στην θλιβερή αυτή κατάσταση δεν πτοήθηκε, αλλά μάλλον ανδρίστηκε και μετήλλαξε την περίσταση αυτή σε πνευματική ευκαιρία ταπείνωσης, διακονίας, πνευματικής ωριμότητας, ευκαιρίας για τελειότητα μέσω της αφοσίωσης και της αγόγγυστης υπηρεσίας σε αυτούς πού σε κάθε άλλη περίσταση θα θεωρούνταν μισητοί και φυσικοί εχθροί του. Από την αρχή ξεκαθάρισε με παρρησία και θάρρος ομολογίας στον αλλόθρησκο κύριο του, ότι θα τον υπηρετούσε αγόγγυστα και με μεγάλη ευχαρίστηση, φτάνει να μην τον πιέσει να αλλαξοπιστήσει. Γιατί όποιος βρεί τον καλό και πολύτιμο μαργαρίτη, δεν τον ανταλάσσει με όλα τα αγαθά του κόσμου και τον υπερασπίζεται μέχρι θανάτου, να μην του τον αποσπάσει κανείς και απωλεσθεί και χάσει την θεόθεν περιουσία του. Η παρρησία, η καλοσύνη και η φυσική ευγένεια του Ιωάννη, κέρδισαν τον αφέντη του, ο οποίος τον άφησε να ασκεί τα της πίστεως αμέριμνος και του έδειξε κατά το ανθρώπινον μεγάλη αγάπη. Απο κει και πέρα οι μυστικοί και φανεροί αγώνες του οσίου, η αυτοπροσφορά του προς όλο τον κόσμο, πιστούς και απίστους, η φωτεινή παρουσία του μέσα στην νύχτα της ειδωλολατρίας και της αιχμαλωσίας, οι πόνοι και οι κάματοι είναι απερίγραπτοι και πολλοί και τα περισσότερα φανερά μόνο στον δωροθέτη Χριστό. Τα θαύματα του όσον ήταν ακόμα εν ζωή, ο οσιακός του βίος κατά πλάτος και η μακαρία κοίμηση του και οι περιπέτειες του λειψάνου του είναι γνωστά σε όλους. Γιατί τους ταπεινούς του δούλους ο Θεός τους υψώνει και όσους κρυφούς και λαθόντες τους τιμά και τους καθιστά φανερούς και τους δοξάζει, ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων.

Από τον άγιο Ιωάννη κρατάμε, μέσα σε όλα τα πολλά και θαυμαστά, αυτή του την σοφία την αμίμητη, την αληθινή φιλοσοφία, να παραμείνει εκούσια και με ευχαριστία, δούλος στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή. Η ψυχή πλασμένη αθάνατη,όταν δέχεται περιορισμούς και συμβιβάζεται με τα απατηλά του βίου και αιχμαλωτεύεται από τις προσταγές του υλικού συμφέροντος, μαραζώνει και σκοτίζεται και δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτή όλη την ευλογημένη ανθρώπινη ύπαρξη. Ο όσιος στάθηκε πύργος ακαθαίρετος, τον οποίο δεν μπόρεσαν να αλώσουν οι πειρασμοί της κακοπάθειας και της περιφρόνησης και οι φανεροί ή κρυφοί διωγμοί. Την υπερηφάνεια του την φυσική και ανθρώπινη πού πληγώνοταν καθημερινά από την στέρηση της ελευθερίας του, την υπέταξε στην μεγάλη αίσθηση ότι κακοπαθεί και συμπάσχει με τον Χριστό, πού έγινε δέσμιος για τους ανθρώπους. Τις του βίου ηδονές, τις αντάλλαξε πρόθυμα με την μυστική πνευματική χαρά, πώς όποιος ηττάται σε αυτόν τον κόσμο και περιφέρεται ως περίψημα ανθρώπων για την αγάπη του Χριστού και δοξάζει έτσι την εικόνα του Πάσχοντα Δούλου του Θεού, αντιδοξάζεται από Αυτόν πού ετάζει καρδίας και νεφρούς, όχι μόνο στην μετά θάνατον , αλλά και από τώρα στην επίγεια ζωή. Ο όσιος Ιωάννης κοιμήθηκε σε ταπεινό και άσημο μέρος, μέσα σε σταύλο αλόγων ζώων, με τον τρόπο πού επέλεξε κάποτε ο Λόγος του Θεού, να γεννηθεί λαθών από τον πολύβουο και μεγαλοφανή αυτόν κόσμο. Όπως όμως ο Κύριος δοξάστηκε ανάμεσα στους ανθρώπους πού δεν Τον αναγνώρισαν , έτσι και ο δούλος Του δοξάζεται σήμερα ακέραιος και θαυματουργός και προσκυνείται από βασιλείς και άρχοντες και πλήθος ιερέων και λαού. Το στοίχημα είναι να κρατήσει κανείς ελεύθερη την καρδία του εν Χριστώ, καν βρεθεί στην πιό σκληρή αιχμαλωσία και δεινή θέση. Μετά δίνεται χώρος στον Χριστό και η δικαίωση και ανάδειξη δεν αργεί, αλλά μάλλον υπερτερεί κάθε κοσμικής δόξας και ανθρωπινης αναγνώρισης.

Μαΐου 26: Αλεξάνδρου του δερβίση νεομάρτυρος

Αυτός ο μακάριος ήταν Θεσσαλονικιός στην καταγωγή και επειδή ήταν ωραίος στο σώμα και το παράστημα, ξύπνησε σε κάποιον μουσουλμάνο το ακόλαστο πάθος. Θέλοντας να ξεφύγει έφτασε ως την Σμύρνη, κοσμοπολίτικο κέντρο της εποχής, όπου για άγνωστους λόγους εξισλαμίστηκε εκούσια. Τόσο πολύ προχώρησε στην μελέτη του ισλάμ, ώστε έφτασε ως την Μέκκα και μπήκε στο μυστικιστικό τάγμα των δερβίσηδων. Στην πορεία μετανόησε και ο έλεγχος και η μετάνοια του ήταν τόσο βαθιές πραγματικότητες για αυτόν, ώστε αξιώθηκε από τον Θεό το χάρισμα της εν Χριστώ σαλότητας. Περιπλανιόταν λοιπόν στην αυτοκρατορία και κάτω από το σχήμα του δερβίση, πού του παρείχε ασυλία λόγω "ιερής τρέλας" έλεγχε την ασυδοσία και τον τυραννικό τρόπο των μουσουλμάνων εις βάρος των Χριστιανών.Διήνυσε το πέλαγος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στο νησί της Χίου, όπου άφοβα και με παρρησία παρακολουθούσε τις ακολουθίες της αγίας μας Εκκλησίας. Παρουσιάστηκε αυτόκλητος στον δικαστή της Σμύρνης, πέταξε και ποδοπάτησε την δερβίσικη ενδυμασία και ενώπιον λαών και εθνών ομολόγησε τον Χριστό. Όπως πολλοί άλλοι νεομάρτυρες ήθελε να αποκαταστηθεί ως χριστιανός στον τόπο ακριβώς πού αρνήθηκε τον Χριστό. Εκεί μαρτύρησε με αποκεφαλισμό ,αφού δεν κάμφθηκε στιγμή από τις απειλές και τις κολακείες των εχθρών του.

Στον άγιο Αλέξανδρο εντοπίζουμε μια γενναία επιστροφή και ένα τεράστιο θάρρος. Θέλει μεγάλη γενναιότητα και δύναμη πνευματική για να μεταστραφεί κανείς με την μετάνοια στο αρχαίο αξίωμα του χριστιανού. Πόσο μάλλον λοιπόν γενναίος και κραταιός αγωνιστής θεωρείται κάποιος σαν τον σημερινό άγιο, πού υπερπήδησε χάσματα και κάλυψε τεράστιες αποστάσεις, αφού όχι μόνο εξισλαμίστηκε αλλά εμβάθυνε στα ενδότατα και μυστικότερα της ειδωλολατρίας. Στον άγιο εντοπίζουμε και μεγάλο πάθος και ζήλο και δίψα για το θείο, τόσο έντονα σε αυτόν αισθήματα, ώστε αποφάσισε να τα ψάξει και να τα βρεί και εκτός ορθοδοξίας. Και επειδή δεν ήταν κρύος ή χλιαρός αλλά θερμός, επέπεσε εις την μέριμνα του Θεού των θερμών και η μεταστροφή και επιστροφή του ήταν όχι μόνον δεδομένη αλλά και δοξασμένη αφου ανταμείφθηκε πρώτον με το χάρισμα της σαλότητας του Χριστού και κυριότερα με την δόξα του μαρτυρίου.Πολλές φορές, εμείς αταλάντευτοι και ασφαλείς μέσα στην Εκκλησία, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα αδυναμώνουμε, χλιαραίνουμε, φτάνουμε σε κατάσταση απραξίας και ύπνου.Έτσι αντί να ανεβαίνουμε παίρνουμε καθοδική πορεία και τελματώνουμε. Στο τέλος χάνουμε και την διάκριση της πίστης. Θέλει όμως φοβερή ταπείνωση και αγώνας για να διατηρήσουμε ασίγαστη την θερμότητα. Ο θερμός χριστιανός δεν απόλλυται ποτέ.

ο βίος και η εικόνα του από το saint,gr

Της Αναλήψεως του Κυρίου

Η Ανάληψη είναι μια χαρούμενη δεσποτική εορτή, αλλά και ταυτόχρονα καιρός νοσταλγίας. 

Είναι και αυτά τα εξωτερικά στοιχεία πού συντελούν σε αυτό.Παύει το Χριστός Ανέστη, το λάβαρο της ανάστασης απομακρύνεται, το επιτάφιον φεύγει από την αγία τράπεζα και όλα επανέρχονται στην προ αναστάσεως περίοδο. 

Αν δεν ήταν η προσμονή και η επαγγελία του αγίου Πνεύματος, θα ήταν τόσο ανολοκλήρωτη η χαρά της εορτής, όσο και η οικονομία του Θεού για τον άνθρωπο. 

Αλλά σήμερα ο άνθρωπος στο πρόσωπο το θεανδρικό του Χριστού, όχι μόνο επιστρέφει στον παράδεισο , αλλά υπερυψώνεται και πιό πάνω από τον Αδάμ.Γιατί στον Υιό του Ανθρώπου εδόθηκε πάσα η εξουσία, η δύναμη και η δόξα και έτσι δικαιώθηκε και δοξάστηκε όλο το ανθρώπινο γένος.

Και μετά ήρθε η βίαια πνοή του Παρακλήτου, να θέσει υπογραφή και σφραγίδα σε όλα όσα οικονόμησε ο Χριστός για μας.

Αφού ο Κύριος,κατά το μυστήριον της θείας οικονομίας, ετέχθη και έπαθε ως Αυτός θέλησε και ηβουλήθη, μετά αναστήθηκε από τους νεκρούς και ανέβηκε εκεί απ όπου ως Θεός δεν χωρίστηκε ποτέ, αποκαθιστώντας μας στο αρχαίο κάλλος.

Συγκινητική είναι η προφητεία του Ησαΐα, πού παρουσιάζει τον Χριστό με ερυθρά ιμάτια, δηλαδή καταματωμένο, να καταπατά το ληνό του θανάτου και να γεμίζει με στίγματα, πολεμιστής και νικητής μονώτατος. Αυτό το μονώτατος συγκλονίζει. Μέσα στους αιώνες και στις γενιές είναι ο Θεός πού γίνεται άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο Κύριος, για να αναμετρηθεί με τον προαιώνιο εχθρό θάνατο και να τον νικήσει για λογαριασμό μας. 

Και ανεβαίνει μωλωπισμένος και ισχυρός εν πολέμω, στο θρόνο της δόξας. Η ανάληψη είναι καιρός ευγνωμοσύνης, πληρούται η καρδιά μας με ευγνωμοσύνη. 

Και έτσι ας την εορτάσουμε όλοι με μυστική χαρά, με την λαμπρή επαγγελία πώς, αυτός πού πάνω σε νεφέλες ανέβηκε, έτσι σε νεφέλες θα ξαναφανεί σαν αστραπή για να συμπεριλάβει τους αγαπημένους Του, αυτούς πού έως τέλους αγάπησε, στην ανέσπερο βασιλεία Του.

Η Απόδοση της Εορτής του Πάσχα

Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Τυφλού, αποδίδεται η αγία και κυρία εορτή του Πάσχα.

Ενώ συνήθως οι δεσποτικές εορτές αποδίδονται την ογδόη ημέρα από την κυρία ημέρα της εορτής, το Πάσχα με την χαρακτηριστική ψαλμώδηση του "Χριστός Ανέστη", αποδίδεται μετά από τεσσαράκοντα ημέρες.

Αυτή η εξαίρεση γίνεται ακριβώς για να τιμηθεί ως εξαιρετέα και κύρια και αγία και εορτή εορτών πανήγυρη του Πάσχα, ως κορυφαία εορτή της ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Η παράταση του εορτασμού εξ άλλου σε σαράντα ημέρες υπενθυμίζει και δύο άλλα κύρια και σημαντικά γεγονότα. Το ένα αφορά την Γραφή και την υπόμνηση της πώς ο Κύριος Ιησούς επί σαράντα μέρες εμφανίζοταν στους μαθητές Του, συνέτρωγε μαζί τους για να πιστοποιήσει την ανάσταση και τους προετοίμαζε με την διδασκαλία και την φωταγωγική Του παρουσία για την επέλευση και κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. 

Επί σαράντα ημέρες τέλος επεκτείνεται αυτός ο εορτασμός για να καταδειχθεί πώς μετά την ανάσταση του Χριστού, εορτάζωμεν στην Εκκλησία πάσχα αιώνιον και ατελεύτητον. Δεν έχει τέλος η αναστάσιμη πανήγυρη, αλλά επαναλαμβάνεται όχι μόνο σε χρονικό επίπεδο, δηλαδή στην κυριακάτικη ευχαριστηριακή σύναξη, αλλά σε αυτά τα ιερά μυστήρια εικονίζεται και στο κύριο μυστήριο της ιδίας της Εκκλησίας, όπου είναι τόπος και χώρος της αναστάσεως. 

Πάσχα μέγα και ιερώτατον είναι αυτός ο Κύριος Ιησούς κατά τον θεηγόρο Παύλο και τον Θεολόγο Γρηγόριο. Θέλοντας η Εκκλησία μας να τονίσει την αεί παρουσία Του ανάμεσα μας, επεκτείνει τον εορτασμό σε τεσσαρακονθήμερο δίνοντας τον τυπο και την εικόνα της αιωνιότητας.

23 Μαΐου: Μαρίας του Κλωπά της μυροφόρου

Η αγία Μαρία ήταν σύζυγος του Κλωπά και συγγενής του Κυρίου. Κατά ορισμένους ερμηνευτές Κλωπάς ήταν ο αδελφός του Ιωσήφ του Μνήστορος, κατ'άλλους ετεροθαλής αδελφός της Υπεραγίας Θεοτόκου, από τον πατέρα της

Ιωακείμ. Γι αυτό και αναφέρεται στον ευαγγελιστή Ιωάννη ως "αδελφή μητρός του Ιησού", όπου αδελφός και αδελφή, ονομάζονται κατά την γλώσσα της εποχής οι κοντινότεροι συγγενείς.Η αγία Μαρία, πιστή έως τέλους στον Διδάσκαλο της , συναναβαίνει με την Παναγία από την Γαλιλαία ακολοθώντας τον Κύριο, παρευρίσκεται στον Σταυρό,και συναριθμείται στον κύκλο των αγίων μυροφόρων γυναικών πού έσπευσαν λίαν πρωΐ της μιάς σαββάτων να μυρίσουν το Σώμα του Κυρίου. Ετελειώθη ειρηνικά στα Ιεροσόλυμα, αφού αφιέρωσε τον εαυτό της στην διακονία των πρώτων χριστιανών στα Ιεροσόλυμα.

Το γεγονός πώς ο ίδιος ο σαρκωμένος Θεός, επέλεξε τινές των ανθρώπων να είναι και να ονομάζονται κατά σάρκαν συγγενείς του είναι από μόνο του εξαιρετικά τιμητικό. Παρόλα ταύτα βλέπουμε στο δ΄ευαγγέλιο τους "ιδίους" του Χριστού να μην τον παραδέχονται στην αρχή της διδασκαλίας Του, αλλά και να διαδίδουν αφού και οι ίδιοι το πιστεύουν πώς μαίνεται.Αργότερα και μόνον μετά την Πεντηκοστή αποτελούν στύλους της πίστης της πρώτης Εκκλησίας. Η αγία Μαρία όμως αποτελεί ίσως μια εξαίρεση, αφού ακολουθεί τον Κύριο έως και τα τραγικότερα γεγονότα της ζωής του με εξαιρετική αυτοθυσιαστική αγάπη. Ο ίδιος ο Κύριος είπε πώς συγγενείς του αληθινοί είναι όσοι τηρούν το θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του. Συγγένεια με τον Χριστό σημαίνει τήρηση των εντολών της διδασκαλίας Του, όχι απλά ενστερνισμός αλλά εναρμόνιση του όλου εαυτού με το ευαγγέλιο και ζωή αγώνα ώστε όχι να μιμηθούμε αλλά να συγγενέψει κανείς πνευματικά με τον Χριστό, να γίνει Χριστός ο ίδιος!Με την ευρεία έννοια όλοι οι άνθρωποι του Θεού συγγενεύουν με Εκείνον και είναι όχι μόνο τέκνα του και αδελφοί Του κατά την ηθική αλλά και την πνευματική έννοια. Η αγία Μαρία του Κλωπά μετέβαλε την φυσική σε αληθινά πνευματική συγγένεια και η πραγματική τιμή της είναι ότι ονομάζεται αληθινή συγγενής του Χριστού.

εικονα από δω

22 Μαΐου: Βασιλίσκου του μάρτυρος

Ο άγιος μάρτυρας του Χριστού Βασιλίσκος ήταν ανιψιός του Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνα και συστρατιώτης στο στράτευμα αλλά και στην άθληση του Χριστού με τους Ευτρόπιο και Κλεόνικο. Μετά το μαρτύριο του θείου και των συνάθλων, κλείστηκε στην φυλακή για να πεθάνει από την κακοπάθεια. Η γενναιότητα και η ομολογία του είχαν τέτοιον αντίκτυπο, ώστε οι ειδωλολάτρες πίστευαν πώς αν έβρισκε τέτοιο ατιμωτικό τέλος ο μάρτυρας, θα επηρεάζοταν άμεσα οι χριστιανοί να αρνηθούν τον Χριστό. Στην κατοπινή μαρτυρική του πορεία ο άγιος έδωσε σημεία και τέρατα. Έκαμε με την προσευχή του να αναβλαστήσει ο ξερός πλάτανος πάνω στον οποίο τον είχαν δέσει και να αναβλύσει από τις ρίζες του νάμα ύδατος και το ειδωλίο συνέτριψε με την προσευχή του ενώπιον πλήθους επισήμων. Τέλος, ετελειώθη με αποκεφαλισμό.

Θα σταθούμε στο όνομα του αγίου πού σημαίνει τον "μικρό βασιλέα" Ο άγιος κατά τα κοσμικά ήταν στρατιώτης τη τάξει, όμως γι αυτόν ο Χριστός επεφύλαξε βασιλική ιδιότητα και στέμμα και πορφύρα μαρτυρίου. Οι χριστιανοί ονομάζονται στην Γραφή "βασίλειον ιεράτευμα". Η βασιλική μας ιδιότητα σημαίνει αυτή την νίκη και την κυριαρχία πάνω στα πάθη , αλλά και την εκλεκτότητα τους ως "αρχοντόπουλα" κατά τον θείο Παΐσιο και την επιλογή μας μέσα από τον κόσμο για να ανατεθούμε στον Θεό Πατέρα. Κάτι το εκλεκτό και ξεχωριστό πού λαμβάνουμε με την σφραγίδα την πνευματική και βασιλική του Ιερού Χρίσματος και του Αγίου Βαπτίσματος. Ξεχωριστά θα λέγαμε για τον άγιο μάρτυρα αλλά και για κάθε πνευματικό αγωνιστή πώς η βασιλεία είναι η κυριαρχία πάνω στον κόσμο των απατεώνα, η νίκη κατά του διαβόλου και η επικράτηση πάνω στα στρατεύματα των πειρασμών. Το ορθότερο είναι να παραδεχτούμε πώς οι άγιοι δεν είναι απλώς βασιλείς, αλλά συμβασιλείς του Βασιλέως Χριστού, αφού μετέχουν στην βασιλεία Του, από αυτή εδώ την ζωή έως και την ατελεύτητη αιωνιότητα.Η βασιλεία του Θεού είναι εντός μας, δηλαδή μέσα μας και ανάμεσα μας. Αυτή είναι κατάκτηση χαράς, ειρήνης, τελειότητας, συμβασιλείας και χαρά και ειρήνη και βασιλεία είναι ο ίδιος ο Χριστός. Άρα όποιος αποκτά την βασιλεία τον Χριστό τον ίδιο αποκτά, πού είναι ο αιώνιος βασιλεύς της δόξης. 

Στην Αποκάλυψη μας δίνεται η σκηνή των πρεσβυτέρων και των Αγίων πού υμνούν τον Βασιλιά Χριστό και χαίρουν και πανηγυρίζουν στην Θέα Του. Αυτή είναι η αληθινή βασιλεία και ο θησαυρός πού κλέπτης δεν αρπάζει και ο κοσμοκράτορας του κόσμου τούτου αυτής δεν μπορεί να υπερισχύσει.Αυτό είναι το βασίλειο και η κληρονομία των αγίων.

Του Τυφλού

Συναξάριον 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὸ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλὸν ἑορτάζομεν, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, θαῦμα.

Στίχοι

Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πλέον φάος,

Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.

Τῷ ἀπείρῳ ἐλέει σου, φωτοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν. 

Η Κυριακή του Τυφλού είναι η ημέρα ανάμνησης του φωτισμού του εκ γενετής Τυφλού στα Ιεροσόλυμα από τον Κύριο. Ο Ιησούς Χριστός , ως Λόγος σαρκωμένος του Θεού, είναι κατά τον Θεολόγο Ιωάννη, το φως εκείνο το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο πού έρχεται σε αυτόν τον κόσμο. Ο τυφλός της σημερινής περικοπής ήταν εκ γενετής πεπηρωμένος στους οφθαλμούς και δεν είχε το προνόμιο να βλέπει υλικά, ήταν όμως προορισμένος να φωτιστεί πνευματικά, ως αποτέλεσμα της μεγάλης του καρτερίας και πίστης. Η στάση του αργότερα και η ομολογία η θαρρετή του καταδεικνύουν πώς ήταν έτοιμη ψυχή να δεχτεί το νοητό φως του Χριστού. Το θαύμα του φωτισμού του είναι ισοδύναμο με την ανάσταση ενός νεκρού. Ο Χριστός έσκυψε χαμαί, εποίησε πηλό όπως πάλαι ποτέ στον παράδεισο για τον Αδάμ και έπλασε οφθαλμούς για τον τυφλό από το μηδέν. Πράγματι, η εορτή αυτή του Τυφλού τίθεται μέσα στην αναστάσιμη αυτή περίοδο γιατί είναι μνεία και σημείο δημιουργίας. Την πρώτη εκείνη ημέρα ο Λόγος του Θεού πρόσταξε: "Γεννηθήυω φως και εγένετο φως". Την μία και κλητή αυτή ημέρα του πάσχα, πού διανύουμε μέσα στην εκκλησιαστική εορτή, ο Χριστός εδημιούργησε φως για τον αόμματο άνθρωπο,φως υλικό και φως πνευματικό. Το φως αυτό του Χριστού έρχεται στον κόσμο και δεν γίνεται αποδεκτό. Είναι κριτήριο αποδοχής ή διωγμού στον κόσμο του σκότους. Εις τα ίδια έρχεται και οι ίδιοι αυτού δεν το δέχονται. Ωστόσο όμως ούτε το σκοτάδι το καταλαμβάνει , αλλά και μάλιστα όσοι το αναγνωρίζουν το δέχονται και γίνονται τέκνα φωτός και λαμβάνουν χάρη πάνω στην χάρη. Η σημερινή Κυριακή σε εορτολογικό ημερολογιακό επίπεδο είναι η τελευταία πασχαλινή Κυριακή, αφού επίκειται η απόδοση του Πάσχα. Το φως όμως το αναστάσιμο του Χριστού, πληρώνει αιώνια ουρανούς και γη και καταχθόνια και δεν δεσμεύεται από τον χρόνο και τον τόπο και το σκοτάδι του κόσμου τούτου. Όλα αυτά γίνονται αισθητά στο μυστήριο της Εκκλησίας, η οποία έχει πασχαλινή καταβολή και διάσταση.

20 Mαΐου: Οσίου Θαλασσίου του Αφρικανού

Ο όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος ή Αφρικανός, είναι ο γνωστός μας εκείνος ιερός πατέρας της Φιλοκαλίας, ο οποίος συνέγραψε τα 400 κεφάλαια περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν πολιτείας. Κοιμήθηκε ειρηνικά αφού δόξασε με την πολιτεία και τα έργα του τον Κύριο.

Στον συναξαριστή της ημέρας, αφιερώνονται οι παρακάτω στίχοι στην μνήμη του Αγίου:

O Θαλάσσιος και κατοικήσας τάφον,
Bλύζει θαλάσσας χαρίτων εκ του τάφου.

Ο Θεός μας είναι θεός ζώντων και όχι θεός νεκρών κατά την ιερή υπόμνηση της Γραφής. Άνθρωπος ιερός πού Τον εδόξασε επί γης, δεν γνωρίζει θάνατο, αλλά και πέραν του τάφου γίνεται δίαυλος ζωντανός των θαυμασίων του Θεού και των δαψιλών του παροχών στους εν πνεύματι και αληθεία προσκυνητές. Ο στίχος αυτός υπονοεί κατά πάσαν πιθανότητα πληθώρα, θάλασσα θαυμάτων εκπορευομένων από τον τάφο του αγίου. Ίσως όμως μεταφορικά αναφέρεται και στα καταλιπόμενα συγγράμματα και λόγια του τα φιλοκαλικά πού πληρούν σαν ορμητική θάλασσα χαρίτων τις καρδιές των πιστών. Πέρα του τάφου υπάρχει ζωή αληθινή, αλλά και οι καταλιπόμενες υποθήκες μας σε αυτήν την γη δεν είναι φωνή ζώσα και παρουσία ζώσα και αιώνια στους ερχομένους οπίσω ημών, όταν μάλιστα είναι δοκιμασμένες σαν χρυσάφι στο καμίνι της πιστότητας του Κυρίου;

Ερανίζουμε από την θάλασσα χαρίτων του Οσίου την παρακάτω προσευχή:

Ευχή του Οσίου Θαλασσίου

Κύριε τῶν πάντων Χριστὲ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἀπὸ τὰ ὀλέθρια πάθη καὶ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ αὐτὰ.

Πλασθήκαμε ἀπὸ Σένα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸν παράδεισο ποὺ ἐφύτευσες Ἐσὺ.

Τὴν τωρινή μας ἀτιμία μόνοι τὴν προκαλέσαμε, μὲ τὸ νὰ προτιμήσουμε τὴν ὀλέθρια ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ἀπόλαυση.

Ἐπήραμε τὴν ἀμοιβή μας γι’ αὐτὸ, ἀνταλλάσσοντας τὴν αἰώνια ζωὴ μὲ τὸ θάνατο.

Τώρα λοιπὸν, Κύριε, καθὼς ἐστράφηκες μὲ εύμένεια πρὸς ἐμᾶς, κάνε τὸ ἴδιο ὥς τὸ τέλος. Καθὼς ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ μᾶς, σῶσε μας ὅλους.

Γιατὶ ἦλθες νὰ σώσεις ἐμᾶς τοὺς χαμένους. Μὴ μᾶς χωρίσεις ἀπὸ τὴν μερίδα ὅσων σώζονται.

Ἀνέστησε τὶς ψυχὲς καὶ σῶσε τὰ σώματά μας. Καθάρισέ μας ἀπὸ κάθε μολυσμὸ.

Σπάσε τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν ποὺ μᾶς κατέχουν. Ἐσύ, ποὺ συνέτριψες τὶς φάλαγγες τῶν ἀκάθαρτων δαιμόνων.

Καὶ ἀπάλλαξέ μας ἀπὸ τὴν τυραννία τους, γιὰ νὰ λατρεύσουμε Ἐσένα μόνο, τὸ αἰώνιο Φῶς.

Ἀφοῦ ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν, συγκροτώντας μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους μία εὐλογημένη καὶ ἀκατάλυτη χορεία. Ἀμὴν.

19 Μαΐου: Αγίου Ιωάννου της Σάντα Κρούζ

Ο άγιος νέος ιερομάρτυρας Ιωάννης γεννήθηκε στην Άνδρο το 1937. Μετοίκησε στην Αμερική όπου δημιούργησε μια εν Χριστώ οικογένεια,χειροτονήθηκε ιερέας και αφού αναλώθηκε στην ιεραποστολή ως καλός εργάτης του αμπελώνα, κατέληξε στην Σάντα Κρουζ, εφημέριος στον εκεί Ιερό Ναό του αγίου Προφήτη Ηλία.


"Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιωάννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συγκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Το ιεραποστολικό του έργο όμως, ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και να του στέλνουν απειλητικά γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».

Όταν μάλιστα συνέστησε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα, άρχισαν πιο έντονα τ' απειλητικά τηλεφωνήματα για την ζωή του.

Στις 17 Μαΐου του 1985 μ.Χ. το βράδυ, πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληροφορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα. Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πατέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία. Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κεφάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή εκείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυσίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήματα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666. Ήταν σατανιστές."(impantokratoros.gr)

O άγιος Ιωάννης βρήκε όχι μόνον μαρτυρικό θάνατο, αλλά και προφητικό τέλος. Μαρτύρησε μεταξύ "ναού και θυσιαστηρίου", ως ο Ζαχαρίας ο Δίκαιος, υιός Βαραχίου και ως θύμα αθώον και ευπρόσδεκτον στον Κύριο των αγνών νηπίων ως ο παλαιός εκείνος Άβελ, του οποίου το αίμα έκραζε από την γη! Αν είχαμε πνευματικά μάτια όπως οι μεγάλοι πατέρες της ερήμου, θα υψώναμε το βλέμμα σε αυτήν την γη την μαρτυρική, πού έγινε καταφύγιο κάθε δαιμονίου και πνεύματος ακαθάρτου και θα φρίτταμε από τον λυσσαλέο πόλεμο και την δολοφονική μανία του Εχθρού ενάντια στην Εκκλησία την Νύμφη του Χριστού και τα εκλεκτά της τέκνα. Άσαρκοι και ένσαρκοι εργάτες συνενεργούν στο μυστήριον της ανομίας, πού ήδη ενεργείται εν τω κόσμω. Ατσάλινη πίστη και θέληση χρειάζεται και ανάθεση των πάντων σε Εκείνον που θα εκδικηθεί για τους φέροντας τον λευκό χιτώνα τους κάτωθεν του θυσιαστηρίου και τελικό νικητή του μεγάλου πολέμου. Το Αρνίον το Εσφαγμένον εξήλθεν νικών του νικήσαι. Ας έχουμε λοιπόν πλήρη εμπιστοσύνη σε Αυτόν.Ο καιρός γαρ εγγύς.

18 Mαΐου: Στεφάνου του Νέου, Πατριάρχου Κων/πόλεως

ιμ παμμεγίστων ταξιαρχών,πήλιον

Mνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Στεφάνου του νέου, Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως.

* Eκ του διαρρέοντος εξέβη βίου, 

Στέφανος ου στέφανος ου διαρρέει.

* Oύτος ήτον υιός του αοιδίμου βασιλέως Bασιλείου του Mακεδόνος, του βασιλεύσαντος εν έτει ωξζ΄ [867]. Διά δε την απλότητα και ακακίαν της γνώμης του, και διά την λοιπήν σύνεσιν και κατάστασιν αυτού, με ευδοκίαν και κρίσιν Θεού, και με ψήφον βασιλικήν και της ιεράς Συνόδου, εχειροτονήθη Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως μετά την έξωσιν του ιερού Φωτίου. Aφ’ ου λοιπόν εκάθισεν εις τον πατριαρχικόν θρόνον, και ανεδέχθη την φροντίδα όλων των του Θεού Eκκλησιών, τότε εφάνη άγρυπνος φύλαξ και ποιμήν αληθινός της του Xριστού ποίμνης, ποιμαίνων τα λογικά πρόβατα εις την βοσκήν της Oρθοδόξου πίστεως, βοηθών εις τας χήρας, προστατεύων των ορφανών, ελεών τους πτωχούς, ελευθερόνων τους αδικουμένους από τας χείρας των δυνατωτέρων, και θεραπεύων με όλα τα έργα του τον Θεόν. Oύτω δε ποιών, εις αυτό το άνθος της ηλικίας του προς Kύριον εξεδήμησε.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005 "Εις αυτό το άνθος της ηλικίας του" ! Έκφραση πού παραπέμπει στην αποστολική έννοια του πνευματικού αναστήματος μας στα μέτρα πού θέλει ο Χριστός. Άνθισε και υψώθηκε πάνω από τους ανθρώπους ο άγιος με τις αρετές του, ως ποιμήν αληθινός και υπέρμαχος φτωχών και αδυνάτων. Η πνευματική ωριμότητα εξάλλου κτίζεται στο καθ ημέραν και το ύψος ποτίζεται με τον ιδρώτα των αγώνων μας και ανθίζει και θάλλει και υπερτερεί. Ας δεηθούμε τέλος, η εκδημία μας από αυτόν εδώ τον κόσμο να έλθει όταν το Άνθος μας φτάσει στο ωραίον σημείον και όριον και να μην εκδημήσουμε άωρα και θεριστούμε αίφνης παράωρα και ριχτούμε στο πυρ. Κάθε στιγμή ώρα εξόδου και ετοιμότητας.

17 Μαΐου:Μνήμη της Αλώσεως και Πυρπολήσεως της Ιερουσαλήμ από τους Πέρσες

Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων τελούσε κατά την ημέρα αυτή λειτουργική Σύναξη στο ναό της Αναστάσεως, για την θλιβερή ανάμνηση της καταστροφής και πυρπολήσεως της Αγίας Πόλεως από τους Πέρσες το 614 μ.Χ. Κατά την εορτή αυτή εψάλλετο ιδιαίτερη Ακολουθία, της οποίας διασώθηκαν Στιχηρά και Κανόνας μέχρι της ζ' Ωδής. Την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Πέρσες περιέγραψε με λεπτομέρειες ο σύγχρονος αυτής αγιοσαββίτης μοναχός Αντίοχος Στρατήγιος.

Η επίθεση των Περσών κατά της Ιερουσαλήμ άρχισε στις 15 Απριλίου. Οι εχθροί εισέβαλαν στην πόλη, όπως τα εξαγριωμένα άγρια κτήνη. Οι Χριστιανοί κατέφυγαν σε σπήλαια, τάφρους, δεξαμενές και ναούς, προκειμένου να σωθούν. Οι κατακτητές δεν έδειξαν οίκτο. Δεν σεβάσθηκαν ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, ούτε βρέφη, ούτε νέους, ούτε γέροντες, ούτε μοναχούς, ούτε κληρικούς. Ο βασιλέας των Περσών Χορσόης βοηθούμενος από 20.000 Ιουδαίους εξάλειψε κάθε χριστιανικό οικοδόμημα και 80.000 Χριστιανοί μαρτύρησαν. Τότε μεταφέρθηκε στην Περσία αιχμάλωτος ο Πατριάρχης και ο Τίμιος Σταυρός. Αλλά με την αναχώρηση του Χοσρόη φαίνεται ότι ο Περσικός ζυγός δεν συνέχισε να είναι σκληρός, διότι ο Επίσκοπος Μόδεστος, που αντικατέστησε πρόσκαιρα τον Πατριάρχη, κατόρθωσε να οικοδομήσει έστω και πρόχειρα το ναό της Αναστάσεως και άλλους ναούς( saint.gr)

Η πραγματική άλωση της ψυχής μας από τον Χριστό και η πυρπόληση της από την θεϊκή αγάπη είναι το εφετόν και το ζητούμενον. Να κατέλθει ο Χριστός να αιχμαλωτεύσει τα πάθη μας, να λαφυραγωγήσει της ψυχής μας τους πόθους και να σύρει στον θρίαμβο του, αιχμαλωτεύων αιχμαλωσίαν , πάντα εχθρόν και πολέμιον, εμφωλεύοντα εν τη καρδία,να καταστρέψει το οικοδόμημα του εγώ μας και να οικοδομήσει ναόν Αναστάσεως και λατρείας πνευματικής τον καινόν άνθρωπον εντός μας.

Αλλιώς υπάρχει και η πνευματική αιχμαλωσία και άλωση από τον εχθρό. Αυτός αφού του κάμουμε ευπρόσδεκτο χώρο, λεηλατεί και καταστρέφει γέρους νέους και παιδία, παλιά και πρόσφατα αποκτημένες αρετές και αίρει από εμάς κάθε ιερό και πολύτιμο και καταστρέφει το οικοδόμημα της πνευματικής μας ανάστασης. Και μετά μόνο με την μετάνοια και σκληρή πνευματική εργασία, θα επιστρέψουμε στην οικοδόμηση του ναού της ανάστασης εντός μας.