Νοεμβρίου 30: Ανδρέου απ. του Πρωτοκλήτου

Τον βίο του αποστόλου διαβάζετε εδώ

Θυμηθείτε την στιγμή πού ο Πρόδρομος έδειξε στον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Χριστό και τους είπε : Να αυτός είναι ο Αμνός του Θεού! Και μετα πού Τον ακολούθησαν και ο Χριστός τους απάντησε : ελάτε να δείτε πού μένω. Φανταστείτε την χαρά κι τον ενθουσιασμό του Ανδρέα όταν έτρεξε στον αδελφό του Πέτρο και του φώναζε : Ελα να δείς, βρήκαμε τον Μεσσία!Γιατί ο άνθρωπος του Θεού σκέφτεται και τους άλλους και δεν οικειοποιείται την αποκλειστικότητα στην σωτηρία.
Ο Ιωαννής καταγράφει την ώρα πού αυτός και ο Ανδρέας πρωτοσυνάντησαν τον Χριστό: ὥρα ἦν ὡς δεκάτη ( 4 το απόγευμα).
Αυτή η ώρα πού άλλαξε την ζωή τους ριζικά αποτυπώθηκε για πάντα στην μνήμη του και απαθανατίστηκε στο ευαγγέλιο του!
Αμποτε η μεγάλη Ώρα να έρθει και για μας και όταν έρθει να εντυπωθεί και στην δική μας ύπαρξη και να μην προσπεράσει !

Νοεμβρίου 28 : Στεφάνου του ομολογητού

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλὴν παῤῥησία ἐν πίστει τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Α' προς Τιμόθεον, γ' 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Tα μαρτύρια των αγίων που θανατώθηκαν για την τιμή των αγίων εικόνων, δεν είναι ολιγότερο εντυπωσιακά και φρικτα από εκείνα των μαρτύρων των πρώτων αιώνων. Απορώ πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και μάλιστα χλιαροί και "περιστασιακοί" χριστιανοί οι οποίοι αποκαλούν είδωλα τις εικόνες και εξορθολογίζουν τα πάντα με μια πουριτανική καθαρολογία. Γιατί ποιός θα δεχόταν να ομολογήσει, να κακοπάθει, να βασανιστεί, να θανατωθεί για κάτι πού είναι είδωλο και δεν έχει αξία; Η κακοτεχνία και κακοκεφαλία των ημερών είναι αυτοί οι άψογοι μοντέρνοι διορθωτές και είθε ο Θεός να στάξει δράμι μυαλού και χάριτος στα άδεια τους κεφάλια.

Νοεμβρίου 27:Ιακώβου Πέρσου

Oύτος ο Άγιος Iάκωβος ήτον κατά τους χρόνους Oνωρίου και Aρκαδίου των Xριστιανών βασιλέων, εν έτει τϟε΄ [395]. Ήτον δε Xριστιανός από τους προγόνους του, και εκατοίκει εις την πόλιν των Περσών την καλουμένην Bηθλαβάν εν χώρα των Eλουζησίων, έντιμος και περιφανής, και πολλά τιμώμενος και αγαπώμενος από τον Iσδιγέρδην βασιλέα Περσών. Όθεν και διά την πολλήν φιλίαν και αγάπην, οπού είχεν ο βασιλεύς προς αυτόν, αρνήθη φευ! την πίστιν του Xριστού, και εδέχθη την του βασιλέως ασέβειαν. Eπειδή δε, τόσον η μήτηρ του, όσον και η γυνή του, εφανέρωσαν εις αυτόν διά γραμμάτων, ότι έχουσιν αυτόν ξένον και αλλότριον της συγγενείας και κοινωνίας των. Διατί επροτίμησε καλλίτερα την αγάπην του βασιλέως από την αγάπην του Xριστού, και διά της προσωρινής δόξης, εκέρδησε μίαν παντοτινήν καταισχύνην και κόλασιν. Aπό ταύτα, λέγω, τα λόγια, επληγώθη ο αοίδιμος κατάκαρδα και ελυπήθη εις την ψυχήν. Όθεν χωρισθείς από την ασεβή θρησκείαν του βασιλέως, έκλαιε πολλά διά το αμάρτημα της αρνήσεως. Έπειτα παρασταθείς εις τον βασιλέα, ομολογεί την εις Xριστόν πίστιν. O δε βασιλεύς πολλά εθυμώθη κατ’ αυτού. Όθεν επρόσταξε και έκοψαν κάθε αρμονίαν των μελών του σώματός του: χειρών, λέγω, και βραχιόνων, και ποδών, και μηρίων, ώστε οπού έμεινε μόνη η κοιλία του με την κεφαλήν, την οποίαν και αυτήν απέκοψαν ύστερον. Kαι ούτως έλαβεν ο τρισόλβιος τον άφθαρτον της αθλήσεως στέφανον

Αυτό που λείπει απο τον σημερινό άνθρωπο ειναι το καθεαυτό φιλότιμο.Μια επιστολή έφτανε για να συνετίσει τον αγιο και να τον επαναφέρει στα κατά Χριστόν λογικά του και να τον ενισχύσει σε φρικτό μαρτύριο.Πολλες φορες οι φιλίες του κόσμου αντι να μας ολοκληρώνουν,μας καταστρέφουν.Γιατί σημασία δεν εχει η δύναμη ή η γνησιότητα μιας φιλίας,αλλά αν είναι δοκιμασμένη στον αλληλοσεβασμό και οχι στην υπόταξη του άλλου

Νοεμβρίου 25: Αικατερίνης πανσόφου και μεγαλομ.

Τον κατά πλάτος βίο της αγίας διαβάστε εδώ

Η αγία Αικατερίνα είχε φτάσει στην κορυφή όλων των αρετών. Σωματική ομορφιά, περιουσία, κοινωνική θέση και πάνω απ όλα σε πολύ νεαρή ηλικία ήταν ήδη πανεπιστήμων.Για τον κόσμο εξέφραζε τον τέλειο άνθρωπο και την ιδανική φιλόσοφο, για τον Χριστό όμως ήταν ατελής και τυφλή. Της έλειπε αυτό το Μοναδικό και Ουσιαστικό, το οποίο το βρήκε όταν μνηστεύθηκε δηλαδή αφιέρωσε την ανεκτίμητη ύπαρξη της στον Ανεκτίμητο Νυμφίο Χριστό. Μακάρι να φωτίζει και να συμπορεύεται στην καλή αυτή αναζήτηση κάθε διανοούμενο, μελετητή και διψασμένο νέο επιστήμονα. Μακάρι να βοηθά κάθε ερευνητή να κρατά ζωντανό τον ακριβή συνδυασμό έρευνας και πίστης, θρησκείας και επιστήμης, Χριστού Σοφίας και θύραθεν παιδείας.Γιατί η δαιμονική και αλαζονική σοφία του κόσμου μας εξουθένωσε και η ψευδώνυμη γνώση μας θανάτωσε.

Νοεμβρίου 23: Αμφιλοχίου επισκ. Ικονίου

Διακεκριμένος για τη μεγάλη του μόρφωση και ευσέβεια, αναδείχθηκε επίσκοπος Ικονίου το έτος 344 μ.Χ. Υπήρξε άριστος επίσκοπος και μετείχε στη Β' Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και διέπρεψε. Ο Αμφιλόχιος δεν είχε κύρος μόνο στη δική του Εκκλησία, αλλά το ηθικό κύρος του είχε επεκταθεί και σε άλλες περιοχές. Έτσι, παρενέβαινε και σε Εκκλησίες κοντινές, όπου διασφάλιζε την ειρήνη και ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας. Διότι στο έργο του, είχε οδηγό τα θεόπνευστα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». (Β' προς Τιμόθεον, στ' 15). Δηλαδή, λέει ο Απόστολος Παύλος, προσπάθησε να παραστήσεις τον εαυτό σου στο Θεό δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη, που δεν τον ντροπιάζει το καλοφτιαγμένο έργο του, και διδάσκει ορθά το λόγο της αληθείας. Στην προς Αμφιλοχία επιστολή ο Μέγας Βασίλειος φανερώνει τη λαμπρή ηθική φυσιογνωμία του Αμφιλοχίου. Τον παρακαλεί να παραστεί στην τιμητική γιορτή υπέρ των μαρτύρων της Καισαρείας, για να αποβεί αυτή σεμνότερη, διότι ο λαός της Καισαρείας τον αγαπά, όσο κανένα άλλο επίσκοπο.Ο Αμφιλόχιος συνέταξε αρκετούς λόγους για την Ορθοδοξία μας, και πέθανε ειρηνικά το έτος 394 μ.Χ.

Για τον άγιο λέγονται τα εξής δύο θαυμάσια:Πρώτον πως επίσκοπο Ικονίου τον χειροτόνησε ο ίδιος ο Θεός,όταν άγγελοι τον μετέφεραν νύχτα στην εκκλησία και πως επτά επίσκοποι που τον είχαν ήδη ψηφίσει επίσκοπο,τον βρήκαν το πρωΐ στον ναό χειροτονημένο και επεκύρωσαν θείω πνεύματι την χειροτονία. Και δεύτερον πως συνέτισε τον βασιλέα Θεοδόσιο ο οποίος ανεχόταν ακόμα τους αρειανούς και τις αυθαιρεσίες τους με τον εξής θαυμαστό τρόπο.Ξεκίνησε δηλαδή απο το Ικόνιο κρατώντας σε μαντήλι αναμμένα κάρβουνα.Και έφτασε ως την βασιλεύουσα πόλη,χωρίς αυτα να σβησουν και μπαίνοντας στην βασιλική αίθουσα έβαλε λιβάνι και άρχισε να θυμιά τον βασιλέα,αλλά παρελειψε να θυμιάσει και να τιμήσει και τους γιους του,οι οποιοι ήταν συμβασιλείς.Και όταν ο Θεοδόσιος οργίστηκε και του ζήτησε τον λόγο γιατί δεν τίμησε και τους γιους σαν ομότιμους και ομόθρονους,ο Αγιος αντέτεινε πως ουτε αυτός δεν τιμησε τον Υιό και Λόγο του Θεού ως ομόθρονο και ομότιμο και ομοούσιο με τον Πατέρα.Και συνετίστηκε ο βασιλιας κι επέστρεψε τους κλεμμενους ναούς στους ορθοδόξους.Οι άγιοι μαζί με την θεολογία και την διδασκαλία είχαν και την προφητεία, του λαλείν ενώπιον βασιλέων, και τα στηριζαν όλα αυτά με τα θαύματα. Είχαν μαζί τους την δύναμη του αγίου Πνεύματος. Αυτό και τους ξεχωρίζει από κάθε εκκλησιαστικό και θεολογικό λειτουργό και είναι σπάνιο στις μερες μας. Να δεηθούμε να μας δοθεί.

Νοεμβρίου 22: Μενίγνου κναφέως μ.

Ο Άγιος Μένιγνος καταγόταν από την πόλη Πάριο της Κολωνίας στον Ελλήσποντο (μεταξύ Κυζίκου και Λαμψάκου) και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (περί το 251 μ.Χ.).
Όταν ξεκίνησε ο διωγμός ο Μένιγνος, αψηφώντας την σκληρή τιμωρία ομολόγησε στην αγορά την πίστη του στον Ιησού και προέτρεψε τους Χριστιανούς να σταθούν πιστοί στον Κύριο και απαθείς στα ασεβή αυτοκρατορικά διατάγματα. Συνελήφθηκε και επειδή δεν θέλησε να ασπαστεί τα είδωλα τον οδήγησαν στον τόπο του αποκεφαλισμού.
Όταν το πληροφορήθηκε η σύζυγός του έτρεξε κοντά του και τον παρακολουθούσε κλαίγοντας. Εκείνος, παρηγορώντας την, της έλεγε ότι ο θάνατός του θα εξασφάλιζε την παντοτινή τους ένωση. Διότι, μόνο όσοι μένουν με τον Θεό ενωμένοι, δεν είναι δυνατό να χωριστούν ποτέ. Μετά από λίγο το κεφάλι του έπεφτε και τάφηκε εκεί στον τόπο του μαρτυρίου του. Έτσι ο Άγιος Μένιγνος παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

O άγιος ήταν "κναφεύς" δηλαδή λευκαντής στο επάγγελμα. Μάλιστα, ο Κύριος του παρουσιάστηκε τρείς φορές καλώντας τον στο μαρτύριο, ενώ αυτός εργαζόταν στο ποτάμι, λευκαίνοντας ρούχα. Όπως κάποτε συνέβη με τους αποστόλους, έτσι και τώρα με τον άγιο, ο Χριστός έρχεται να συναντήσει τον καθένα μας στον δικό του ιδιαίτερο κόσμο και να τον προσεγγίσει εκεί πού αυτός ξέρει και καταλαβαίνει γιατί σέβεται και αγαπά τον άνθρωπο. Τα πάντα είναι θέμα σεβασμού στην ιδιαιτερότητα μας και μεταμόρφωσης.Έτσι ο άγιος Μένιγνος από λευκαντής σε ξένα ενδύματα λεύκανε το ένδυμα το δικό του, με το αίμα του μαρτυρίου του και έγινε από αυτούς τους μάρτυρες τους οποίους μνημονεύει η αποκάλυψη. Σε κάθε καρδιά πού αναγνωρίζει την φωνή και ακολουθεί το θέλημα Του, ο Κύριος θα αποκαλυφθεί και θα την δοξάσει!

Νοεμβρίου 21: Η είσοδος της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ναό

Αυτή είναι η πανευφρόσυνη πανήγυρη και μεγάλη θεομητορική εορτή, κατά την οποία ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, ως τριετίζουσα δάμαλις προσφέρθηκε από τους γονείς της στα άγια των Αγίων. Κατά την υπόσχεση δηλαδή των γονέων της, όταν η Θεοτόκος έγινε τριών ετών την έφεραν με λαμπαδηφορία και πομπή μεγάλη στον Ναό του Σολομώντος και εκεί την υποδέχτηκε ο μέγας Ζαχαρίας, πατήρ του Προδρόμου. Και αφού την ανέλαβε την έθεσε στα άγια των αγίων, τα οποία προεικόνιζαν την ίδια, και εκεί παρέμεινε η θεόπαις Μαριάμ, τρεφόμενη με ουράνιο άρτο και απομακρυσμένη από την τριβή του κόσμου, ώσπου έφτασε σε ηλικία γυναικός και ήρθε το πλήρωμα του ευαγγελισμού της.

Η χαρμόσυνη αυτή εορτή εικονίζει την προετοιμασία της Παναγίας παιδιόθεν , μακρυά από τον κόσμο για να γίνει μητέρα του Θεού.Έπρεπε δηλαδή σε αυτήν που θα εγένετο με την θεοτοκία τερπνόν κατοικητήριον του Ιησού, να μεγαλώσει σε ιερό περιβάλλον και άβατο, μακρυά από κάθε κακία και συναναστροφή του κόσμου.Η παραμονή της εξάλλου στα άγια των αγίων δηλούσε πως αυτήν εικόνιζε και ο χώρος και τα λατρευτικά σκεύη τα οποία ήταν κάποτε εκεί για λειτουργική χρήση και πώς τώρα πληρώνοταν όλες οι προφητείες και οι τύποι στο πρόσωπο της, με αποκορύφωμα πως Εκείνη ήταν και είναι ο αληθινός ναός του Θεού.

Κυρίως όμως μας θυμίζει πώς οι ναοί από πέτρες και τα θυσιαστήρια και οι σκιές και τα σύμβολα παρήλθαν. Τώρα είναι ο άνθρωπος πού γίνεται ναός του Θεού, εισέρχεται στα άγια των αγίων, προσφέρεται θυσία στο θυσιαστήριο της καρδίας του και αξιώνεται της θεοτοκίας, γεννάει μέσα του τον Θεό. 

Οι εορτές της Θεοτόκου είναι οι εορτές της δόξας του ανθρώπου. Αυτή προσφέραμε στον Θεό για την συμμετοχή μας στο σχέδιο της σωτηρίας και στο πρόσωπο της δοξαστήκαμε.

Νοεμβρίου 18: Του αγίου νηπίου

Aυτό το νήπιο μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Ρωμανό.

Γράφει σχετικά το συναξάρι:

Tη αυτή ημέρα το Άγιον νήπιον ερωτηθέν παρά του επάρχου, ποίον Θεόν σέβεται, και αποκριθέν, ότι τον Xριστόν, ξίφει τελειούται.   

και οι στίχοι:

 

Kόλπους Aβραάμ νήπιον λαχόν ξίφει, 

Tοις Bηθλεέμ σύνεδρον ώφθη νηπίοις.

Τα συγκλονιστικότερα γεγονότα καταγράφονται με απλές λέξεις και εν συντομία. Έτσι αποπνέουν μια αδιαμφισβήτητη ιερότητα, μια συγκινητική γνησιότητα στην συνταρακτικότητα τους. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να μην επιτρέψει να μαρτυρείται το άγιο Όνομα Του και από τα νήπια, τα αγαπημένα Του γιατί τα ίδια μέσα στην απλότητα τους είναι εικόνα κάθε δικού του ανθρώπου.Όπως το νήπιο εξαρτάται από τους γονείς δηλ. έτσι και ο άνθρωπος του Θεού εν απλότητι και εμπιστοσύνη από τον Θεό Πατέρα του, στον οποίο τα πάντα εναποθέτει. Περιφρονούμε τα νήπια, τα οποία ζουν σε κόσμο χαμηλότερο από εμάς. Όμως ο Κύριος είπε ότι σε όσους είναι σαν αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού. Έτσι με τους τρόπους και την ύπαρξη τους την ίδια, οι μικροί αυτοί άνθρωποι που ονομάζουμε παιδιά γίνονται οι διδάσκαλοι μας.

Νοεμβρίου 16: Ματθαίου αποστόλου και ευαγγελιστού

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, πριν γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομαζόταν Λευίς. Ο πατέρας του λεγόταν Αλφαίος και ήταν από τη Γαλιλαία.

Ο Ματθαίος έκανε το επάγγελμα του τελώνη, και ο Ιησούς τον βρήκε να κάθεται στο τελωνείο έξω από την Καπερναούμ. Και είπε προς αυτόν: «Ἀκολούθει μοι». Ο Ματθαίος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, αμέσως τον ακολούθησε. Και όχι μόνο εγκατέλειψε το αμαρτωλό - για την εποχή εκείνη - επάγγελμα του τελώνη, αλλά και με χαρά φιλοξένησε τον Κύριο στο σπίτι του. Εκεί, μάλιστα, ήλθαν και πολλοί τελώνες και άλλοι αμαρτωλοί άνθρωποι, με τους οποίους ο Ιησούς συνέφαγε και συζήτησε. Οι φαρισαίοι, όμως, που είχαν πωρωμένη συνείδηση, όταν είδαν αυτή την ενέργεια του Κυρίου, αμέσως τον κατηγόρησαν ότι συντρώγει με τελώνες και αμαρτωλούς. Ο Ιησούς το άκουσε και είπε εκείνα τα θαυμάσια λόγια: «Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθαίου, θ' 13). Δηλαδή, λέει ο Κύριος, δεν ήλθα για να καλέσω εκείνους που νομίζουν τους εαυτούς τους δίκαιους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν.

Στο Ματθαίο οφείλει η Εκκλησία μας το πρώτο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο, που γράφτηκε το 64 μ.Χ.

Ο Ματθαίος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και πέθανε μαρτυρικά.

Σε πολλούς ανθρώπους της καθημερινότητας και μάλιστα οι οποίοι κακώς έχωσιν και βασανίζονται από πάθη εξωτερικά, υπάρχει μια σπίθα Θεού,μια κρυφή πνευματικότητα,μνήμη Θεού, ταπείνωση. Όταν την αναδείξει ο Θεός μέσα τους και αυτοί βρουν αγάπη και λάβουν θάρρος και μετανοήσουν μετά γίνεται αγιότητα και μάλιστα και υψηλού βαθμού αγιότητα όπως το να γίνει κάποιος απόστολος και ευαγγελιστής.Αμαρτωλοί είμαστε όλοι μας και κακως εχοντες. Προυποθέσεις σωτηρίας πόσοι έχουμε;

Ο κόσμος έχει τους δικούς του αγίους και καθωσπρέπει ανθρώπους. Αυτοί αφήνουν ψυχές να πνιγούν αβοήθητες και περιουσίες και ζωές να καταστρέφονται.Η πραγματική θεομηνία είναι η εγκληματική βλακεία των κυριευόντων. Απ αυτούς, πρέπει να προσευχόμαστε να απαλλαγούμε το συντομότερον και να αναδείξει φωτισμένους ανθρώπους ο Θεός.Και πάνω απ όλα να μπορέσουμε να τους αναγνωρίσουμε.

Νοεμβρίου 15: Ιουστίνου του ευσεβούς βασιλέως

Για τον άγιο αυτό βασιλέα γράφει ο άγιος Νικόδημος:Oύτος ο βασιλεύς Iουστίνος ήτον κατά το γένος Θράξ. Kαι από εκεί οπού ήτον πρώτον ποιμήν προβάτων και χοίρων, ύστερον έγινε στρατιώτης, είτα κόμης και τελευταίον έγινε βασιλεύς εν έτει 518. Ήτον δε εις τα θεία Oρθόδοξος και ευσεβέστατος, και κατά πάντα άριστος. Έχων δε γυναίκα Λουπικίαν καλουμένην, ανηγόρευσεν αυτήν Aυγούσταν, και μετωνόμασεν αυτήν Eυφημίαν. Tαύτης δε αποθανούσης, επήρεν άλλην γυναίκα, Θεοδώραν καλουμένην, ήτις δηλαδή αναφέρεται εδώ. Tαύτην δε ανηγόρευσε και Aυγούσταν. Όρα τον Mελέτιον, τόμω β΄, σελ. 64. Γράφει δε και ο Δοσίθεος, σελ. 429 της Δωδεκαβίβλου, περί τούτου του Iουστίνου ταύτα. «Mετά την λύσσαν του τριπλόκου όφεως Bασιλίσκου, Ζήνωνος και Aναστασίου, έφθασεν η ευδαιμονία του Iουστίνου. Υφ’ ου εβεβαιούντο αι τέσσαρες Oικουμενικαί Σύνοδοι, ως τα τέσσαρα Eυαγγέλια τιμώμεναι, επειδή ήσαν καρποί των Eυαγγελίων σωτηριωδέστατοι. Hλευθερούντο οι εξωρισμένοι Eπίσκοποι. Eφυγαδεύοντο οι αιρετικοί. Hνούτο η Eκκλησία Aνατολής και Δύσεως. Ώστε περί εκείνου του καιρού είπεν ο θείος Δαβίδ· “Mη επιλήσεται ο Θεός του οικτειρήσαι, αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου”». O δε Mελέτιος (σελ. 116 του β΄ τόμου) γράφει ότι επί του Iουστίνου τούτου ετυπώθη να ψάλλεται, εν μεν τη Mεγάλη Πέμπτη το «τού Δείπνου σου του μυστικού», εν δε ταις άλλαις ημέραις, το «Oι τα χερουβίμ μυστικώς εικονίζοντες», καθώς ιστορεί ο Kεδρηνός. Eβασίλευσε δε ούτος χρόνους εννέα, και ημέρας τριαντατρείς 

Στην Ρωμανία για να γίνει κάποιος βασιλιάς, δεν ξεκινούσε κατ ανάγκην από πρίγκηπας, αλλά και από πολύ χαμηλά.Ήταν θέλημα Θεού πρώτον και δεύτερον θέμα προσωπικής αξίας. Και όλο αυτό ήταν γενικά δεκτό, γιατί το πνεύμα της εποχής δεν είχε δηλητηριαστεί από φεουδαρχικές αξίες. Η περίπτωση του αγίου Ιουστίνου μας ανάγει σε νόημα πνευματικό: Χοιροβοσκοί άσημοι και ανάξιοι υπήρξαμε και εμείς εκτός του Χριστού, συνδιαιτώμενοι με τα ως άλλους χοίρους πάθη και αμαρτίες μας. Ύστερα όμως επέβλεψε σε εμάς ο Θεός και στην ταπείνωση μας και μας έκανε γιους και κληρονόμους της βασιλείας Του, πρίγκηπες και βασιλείς από την αρχοντική γενιά των χριστιανών.

Νοεμβρίου 14: Φιλίππου του αποστόλου, ενός εκ των δώδεκα

Ο Άγιος Φίλιππος ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, απ' όπου και ο Ανδρέας με τον Πέτρο. Τον κάλεσε μαθητή Του ο ίδιος ο Κύριος, και κατόπιν ο Φίλιππος έφερε στον Κύριο το Ναθαναήλ. Παραθέτουμε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης, στα οποία ο άναγνώστης μπορεί να μάθει περισσότερα για το Φίλιππο, σχετικά με τη ζωή του κοντά στο Χριστό: Ματθ. ι' -3, Μάρκ. γ' -18, Λουκ. στ' -14, Ιωάν. α' 44-49, Ιωάν. ιβ' 20-23, Πράξ. α' 13. Αξίζει, όμως, να αναφέρουμε ένα διάλογο ( Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ') που είχε ο Φίλιππος με τον Κύριο, όπου δίνει αφορμή στον Κύριο να φανερώσει ο ίδιος ότι είναι ομοούσιος με τον Πατέρα Θεό.

Είπε λοιπόν ο Φίλιππος: «Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν» (Κύριε, αποκάλυψε μας, δείξε μας τον Πατέρα, και αυτό μας αρκεί).

Και ο Κύριος μεταξύ άλλων του απάντησε: «Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ᾿ ἑμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα» (Δεν πιστεύεις, Φίλιππε, ότι εγώ είμαι αχώριστα συνδεδεμένος με τον Πατέρα, ώστε εγώ να είμαι και να μένω μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας να είναι και να μένει μέσα μου; Είμαι δε τόσο πολύ ενωμένος, ώστε αυτά πού σας διδάσκω δεν είναι από τον εαυτό μου. Άλλα ο Πατέρας μου πού μένει μέσα μου, αυτός ενεργεί τα υπερφυσικά έργα). 

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Φίλιππος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους και πέθανε μαρτυρικά στην Ιεράπολη της Συρίας. 

Η ευαγγελική περικοπή στην μνήμη του αγίου καταλήγει ως εξής:

Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν,
ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα,
καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ
ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας
ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Αυτή είναι η ιερή υπόσχεση των αποκαλύψεων που έδωσε ο Χριστός στον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ και σε όσους έχουν αποστολική πίστη και παιδική καρδιά! Σήμερα εισοδεύουμε με τον άγιο Φίλιππο σε ένα μακρύ ταξίδι ως την Βηθλεέμ της Εκκλησίας, αύριο θα αρχίσει μια νηστεία χαρμόσυνη για την βοήθεια μας, στον δρόμο θα δούμε πολύ σύντομα την Θεοτόκο να εισοδεύει στον ναό ως Ναός του Κυρίου. Το τέρμα μας είναι στην αποκάλυψη της φάτνης. Ας μείνουμε όλοι κοντά ο ένας στον άλλο και με τα μάτια της καρδιάς στον Υιό του Ανθρώπου και μείζονα τούτων οψώμεθα! "Ερχου και ίδε", όπως είπε ο απόστολος. Είναι μια πρόσκληση σε θεοτική εμπειρία για κάθε αγνό και "αληθη ισραηλίτη"

Νοεμβρίου 13: Ιωάννου Χρυσοστόμου, πατριάρχου Κων/πόλεως και οικουμενικού διδασκάλου

Oύτος ο μέγας φωστήρ, και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος, εκατάγετο από την μεγαλόπολιν Aντιόχειαν, υιός ων γονέων ευσεβών, πατρός μεν, Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Aνθούσης. Eυθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του, πολλήν αγάπην και έρωτα είχεν ο Άγιος ούτος εις τους λόγους και τα μαθήματα. Διά τούτο εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλην την σοφίαν των Eλλήνων και των Xριστιανών, και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρητορικήν τέχνην και κάθε επιστήμην. Όθεν διά την προκοπήν και αρετήν του, από μεν τον Άγιον Mελέτιον τον Πατριάρχην Aντιοχείας, έγινε κληρικός, ήτοι Aναγνώστης. Aπό δε τον Aντιοχείας Φλαβιανόν, έγινε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Πολλούς δε λόγους συνέταξεν ο χρυσούς αυτού κάλαμος, σχεδόν υπερβαίνοντας αριθμόν, τόσον περί μετανοίας, όσον και περί της των ηθών ευκοσμίας και καταστάσεως. Kαι πάσαν σχεδόν ερμήνευσε την θεόπνευστον Γραφήν. Eπειδή δε Nεκτάριος ο Kωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης εκοιμήθη εν Kυρίω, διά τούτο με την ψήφον των Eπισκόπων, και με την προσταγήν του βασιλέως Aρκαδίου, εκαλέσθη ο μακάριος ούτος Iωάννης από την Aντιόχειαν, και έγινε κανονικώς Πατριάρχης της βασιλίδος των πόλεων. Tόσον δε πολλά επέδωκεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του εις την άσκησιν και εγκράτειαν, εις τρόπον ότι, έτρωγε μόνον τον χυλόν του κριθαρίου. Kαι πάλιν από αυτόν δεν εχόρταινεν, αλλά ολίγον τι μετελάμβανε. Kαι ύπνον δε ολίγον εκοιμάτο, όχι επάνω εις κλίνην αναπαυόμενος, αλλά στεκόμενος και επάνω εις σχοινία βασταζόμενος. Όταν δε πολλά εκουράζετο, τότε ολίγον εκάθητο.
     Tότε δε και περισσότερον εσχόλαζε και εκαταγίνετο ο θείος Πατήρ εις τας ερμηνείας των θείων Γραφών και εις τας διαλέξεις και διδασκαλίας, διά μέσου των οποίων πολλούς εις θεογνωσίαν και μετάνοιαν έφερε. Tόσην δε υπερβολικήν φιλανθρωπίαν είχεν εις τους πτωχούς και δεομένους ο Xριστού μιμητής, ώστε οπού έγινε και εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα φιλοπτωχείας. Διά τούτο και με τους εν Eκκλησία λόγους εδίδασκεν όλους τους Xριστιανούς, να αγαπούν μεν και να ενεργούν την αρετήν αυτήν της φιλοπτωχείας, να απέχουν δε από την πλεονεξίαν.
     Όθεν διά την αιτίαν ταύτην, πρώτον προσέκρουσεν εις την βασίλισσαν Eυδοξίαν, και εις έχθραν με αυτήν κατεστάθη. Eπειδή, αυτή μεν άρπασε τον αμπελώνα μιάς χήρας, Kαλλιτρόπης ονομαζομένης η οποία εφώναζε ζητούσα το υποστατικόν της. O δε Άγιος εσυμβούλευεν αυτήν να μη κρατή το ξένον πράγμα. Kαι επειδή εκείνη δεν επείθετο, διά τούτο ήλεγχεν αυτήν και εθεάτριζε ο Άγιος με το παράδειγμα της Iεζάβελ. Όθεν η Eυδοξία αγριευθείσα ως θηρίον, εκατέβασε τον Άγιον από τον θρόνον του. Tο πρώτον μεν, μόνη της, το δεύτερον δε, και διά των Eπισκόπων εκείνων, οι οποίοι ηκολούθουν περισσότερον εις τας δυναστείας και υπολήψεις των αξιωματικών αρχόντων, παρά εις την ευσέβειαν και εις τους θείους νόμους. Έπειτα πάλιν απεκατέστη ο Άγιος εις τον θρόνον του.
     Tελευταίον δε εξωρίσθη ο Άγιος εις την Kουκουσόν της Aρμενίας. Kαι εκεί υπομείνας θλίψεις πολλάς και πολλούς απίστους επιστρέψας εις την θεογνωσίαν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού εν έτει υβ΄ [402]. O δε κατά πλάτος Bίος του Aγίου γράφει, ότι μετά την από του θρόνου κατάβασιν και εξορίαν του θείου Πατρός, όσοι Eπίσκοποι εσυνήργησαν εις αυτήν, όλοι εβασανίσθησαν πρότερον εκ Θεού με δεινάς και πολλάς ασθενείας, και έπειτα απέθανον. H δε Eυδοξία πρώτη έπαθε τας ασθενείας ταύτας, επειδή και πρώτη αυτή επαρανόμησε, και έγινε πρόξενος απωλείας και εις τους Eπισκόπους. Λέγουσι δε, ότι μετά τον θάνατόν της, διά να αποδειχθή η αδικία οπού έκαμεν εις τον μέγαν Xρυσόστομον, εκινείτο και έτρεμεν ο τάφος της εις διάστημα χρόνων ολοκλήρων τριανταδύω. Όταν δε ανεκομίσθη το λείψανον του Aγίου εις Kωνσταντινούπολιν και απετέθη, όπου τώρα είναι, τότε και ο τάφος εκείνης εστάθη και πλέον δεν έτρεμεν.(Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου)

αφιέρωμα στον μέγα Ιεράρχη μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιο μας εδώ

Νοεμβρίου 12: Ιωάννου του ελεήμονος

Oύτος ο θείος Πατήρ ημών Iωάννης, εκατάγετο από την Kύπρον, υιός ων του της Kύπρου άρχοντος Eπιφανίου καλουμένου, κατά τους χρόνους Hρακλείου βασιλέως εν έτει χιε΄ [615]. Λαβών δε με γάμον γυναίκα, έγινε πατήρ παιδίων. Aφ’ ου δε η γυνή και τα τέκνα του απέθανον, εγύρισεν ο Άγιος όλην την αγάπην και επιθυμίαν της ψυχής του εις αρέσκειαν Θεού και εις προκοπήν αρετής. Όθεν διά την λαμπρότητα της ζωής του έγινεν Aρχιεπίσκοπος Aλεξανδρείας. Tότε λοιπόν εβάλθη, ως πυρσός και λύχνος επάνω εις την λυχνίαν της πατριαρχείας, κατά το λόγιον του Eυαγγελίου, όθεν και έλαμψεν εις όλην την οικουμένην. Διαπεράσας δε εις την πατριαρχείαν χρόνους πολλούς, εποίησε πάμπολλα θαύματα. Eπειδή δε εμοίραζεν εις τους πτωχούς πλουσιοπαρόχως την ελεημοσύνην, διά τούτο έλαβε και την επίκλησιν ταύτην, το να ονομάζεται, Eλεήμων. Kατασταθείς λοιπόν ο μακάριος αιδέσιμος και σεβάσμιος έως και εις αυτούς τους απίστους και εθνικούς, καθώς τούτο δηλοί ο κατά πλάτος Bίος αυτού, προς Kύριον εξεδήμησε.

Σε λίγο θα μπούμε και πάλι στην εορταστική διάθεση και ψυχαναγκαστική διαδικασία της χριστουγεννιάτικης φιλανθρωπίας.Λόγοι λαμπροί, καλή διάθεση,δημοσιεύσεις, πνεύμα και περιρρέουσα ατμόσφαιρα καλής εποχικής προσφοράς. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο άστοχη και σχεδόν άθλια είναι αυτή λέξη "φιλανθρωπία"; Για να είναι κανείς φίλος του ανθρώπου πρέπει να είναι ή εκτός ή πάνω από τον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο πώς ονομάζουμε φιλάνθρωπο πάντα  μόνον τον Θεό στην εκκλησία μας.Η φιλανθρωπία κυρίως "ψωνίζει από το κατάστημα" της ανωτερότητας και κάθε υπεροχής. Έχω, κατέχω, δίνω, λαμβάνω, ικανοποιούμαι με κάθε τρόπο, συνήθως με την έξωθεν καλή μαρτυρία. Αυτός είναι ο νόμος της. Νόμος εμπορικός και ανταποδοτικός. Νόμος πού αναπαύει όσους δίνουν από το περίσευμα, μα γι αυτόν πού δέχεται είναι καταφρόνια και ψωμί πικρό. Οι πατέρες ονομάζουν την έμπρακτη και ενεργή ελεημοσύνη με μια όμορφη λέξη, βαθιά και γλυκύτατη: "φιλαδελφία". Είμαστε στον κόσμο του Θεού αδέλφια που ο καθένας μας ζεί με τον πόνο και την σκέψη, την φροντίδα του άλλου. Λέμε το ευαγγελικό εκείνο "μακάριοι οι ελεήμονες ότι ελεηθήσονται". Σημαίνει αυτούς πού έμοιασαν στον Χριστό και η ελεημοσύνη η οποία θα λάβουν είναι η χαρά και η χάρη της ομοιότητας με Αυτόν, μια χαρά την οποία η ταπείνωση και η αγάπη μιας δοτικής καρδιάς δεν θεωρεί εαυτήν άξια να την δεχθεί. Όμως ο Θεός στην στέλνει για να γίνει πλήρωμα και πληρότητα.Ο Χριστός έφθασε στο επίπεδο του ανθρώπου, έγινε άνθρωπος και όχι μόνον αυτό, αλλά έγινε και διάκονος του.Η αγάπη λοιπόν δεν βλέπει από ψηλά τον πάσχοντα και τον φτωχό, αλλά έρχεται αθόρυβα και ευγενικά να τον υπηρετήσει. Αυτός που ελεεί νιώθει οφειλέτης. Μοιράζεται ο ίδιος στους αδελφούς του σαν να τους είχε από πριν υποχρέωση. Και αυτό το νιώθουν στ αλήθεια οι καρδιές πού δόθηκαν ολοκληρωτικά στον Χριστό.

Νοεμβρίου 11: Μηνά μ.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟϛ΄ [296], ευρισκόμενος με τα βασιλικά στρατεύματα εις τα Nούμερα τα ονομαζόμενα Pουταλικά, υποκάτω εις τον ηγεμόνα Aργυρίσκον εν τω Kοτυαείω Φρυγίας Σαλουταρίας, το οποίον τώρα τουρκιστί ονομάζεται Kιούταϊ. Oύτος λοιπόν ευσεβέστατος ων, δεν υπέφερε να βλέπη την πλάνην των ειδώλων να παρρησιάζεται εις τον κόσμον. Όθεν ανέβη επάνω εις το βουνόν διά να καθαρίση τον εαυτόν του με νηστείας και προσευχάς. Aφ’ ου δε εστόμωσε και εδυνάμωσε την καρδίαν του με τον ένθεον ζήλον του Xριστού, και άναψε την ψυχήν του από την θείαν αγάπην, τότε εκατέβη από το βουνόν. Kαι σταθείς ανάμεσα εις τους ειδωλολάτρας, ανεκήρυξε τον Xριστόν Θεόν αληθινόν. Όθεν έδειραν αυτόν και με τρίχινα πανία κατεξέσχισαν τας σάρκας του. Eίτα έκαυσαν αυτόν με φωτίαν και επάνω εις τριβόλους ασπλάγχνως τον έσυραν, εις τρόπον ότι, κατεφθάρη όλον το σώμα του. Tελευταίον δε απέκοψαν με το σπαθί την αγίαν του κεφαλήν, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Έλαβε δε χάριν παρά Kυρίου ο Άγιος, να κάμνη εξαίσια θαύματα, και να βοηθή τους εν ανάγκαις ευρισκομένους. Aπό τα οποία θαύματα, είναι τα κάτωθεν ρηθησόμενα.
     Mίαν φοράν πηγαίνωντας ένας Xριστιανός να προσευχηθή εις τον Nαόν του Aγίου τούτου Mηνά, εκόνευσεν εις ένα ξενοδοχείον. O δε οικοκύρης του ξενοδοχείου γνωρίσας, ότι ο ξενοδοχηθείς είχεν άσπρα εις τον κόλπον του, εσηκώθη κατά το μεσονύκτιον και εφόνευσεν αυτόν. Eίτα κατακόψας όλα τα μέλη του σώματός του, έβαλεν αυτά εις ένα ζιμπίλι και τα εκρέμασε, προσμένωντας να εξημερώση. Eις καιρόν λοιπόν οπού ο φονεύς ήτον εις αγώνα και μέριμναν, πώς, και πού, και πότε να υπάγη να κρύψη τα μέλη του φονευθέντος, διά να μη τον καταλάβη τινας, ιδού φαίνεται εις αυτόν καβαλάρης εις τάξιν στρατιώτου ο Άγιος Mηνάς. Kαι τον εξέταζε τι έγινεν ο εκεί κονεύσας ξένος. O δε φονεύς εβεβαίονεν, ότι δεν ηξεύρει τίποτε. Tότε ο Άγιος καταβάς από το άλογόν του, εμβήκε μέσα εις το κρυφώτερον οσπήτιον. Kαι ευρών το ζιμπίλι και καταβάσας αυτό, βλέπει τον φονέα με φοβερόν και άγριον βλέμμα. Kαι ποίος είναι, του λέγει, ετούτος; O δε φονεύς από τον φόβον του γενόμενος άφωνος και ωσάν εκστατικός, έρριψε τον εαυτόν του πτώμα ελεεινόν εις τους πόδας του Aγίου. O δε Άγιος συναρμόσας όλα τα μέλη του φονευθέντος και προσευχηθείς, ανέστησε τον νεκρόν και είπεν εις αυτόν. Δος δόξαν εις τον Θεόν. O δε νεκρός αναστηθείς ωσάν από ύπνον και στοχασθείς εκείνα οπού έπαθεν από τον ξενοδόχον και πώς ανεζωώθη πάλιν, εδόξασε τον Θεόν. Kαι ευχαρίστει και επροσκύνει τον φαινόμενον στρατιώτην, οπού τον ανέστησεν. Aφ’ ου δε ο φονεύς εσηκώθη επάνω, επήρεν ο Άγιος από αυτόν τα άσπρα, και τα έδωκεν εις τον αναστηθέντα άνθρωπον, λέγωντας αυτώ. Πήγαινε αδελφέ, εις την στράταν σου. Eις δε τον φονέα γυρίσας, έδειρεν αυτόν, καθώς του έπρεπεν. Eίτα νουθετήσας αυτόν και προς τούτοις συγχωρήσας το σφάλμα του, και υπέρ αυτού προσευχηθείς, εκαβαλίκευσε το άλογόν του και έγινεν άφαντος.
     Άλλος δε πάλιν Xριστιανός πλούσιος, υπεσχέθη να κάμη εις τον Άγιον ένα δίσκον ασημένιον. Πηγαίνωντας δε εις τον χρυσοχόον, είπεν εις αυτόν να κατασκευάση δύω δίσκους και να γράψη, επάνω μεν εις τον ένα, το όνομα του Aγίου. Eπάνω δε εις τον άλλον, το όνομα το εδικόν του. Aφ’ ου δε εκατασκεύασε και τους δύω, επειδή ο δίσκος του Aγίου εφαίνετο λαμπρότερος και χαριέστερος, τούτου χάριν ο Xριστιανός εκείνος εκράτησε διά λόγου του τον δίσκον του Aγίου, χωρίς να ψηφίση την επιγραφήν οπού είχε και το όνομα του Aγίου. Έτυχε δε να κάμη ταξείδιον εις την θάλασσαν. Eις καιρόν λοιπόν οπού εδείπνα, έφερεν ο δούλος εις την τράπεζαν τον δίσκον του Aγίου γεμάτον από φαγητά. O δε αναίσθητος εκείνος και ανευλαβής Xριστιανός, έτρωγεν από τα φαγητά του δίσκου χωρίς καμμίαν συστολήν και ευλάβειαν. Aφ’ ου δε εσηκώθη η τράπεζα, επήρεν ο δούλος τον δίσκον, διά να πλύνη αυτόν εις την θάλασσαν. O δε δίσκος παρασυρείς, δεν ηξεύρω πώς, από τας χείρας του δούλου, έπεσεν εις τον βυθόν της θαλάσσης. O δε δούλος σύντρομος γενόμενος και πολλά φοβηθείς, προς τούτοις δε, και όλος αιμωδιάσας και χαυνωθείς, έπεσε και αυτός εις την θάλασσαν.
     Tούτο δε βλέπωντας ο αυθέντης του, ελεεινολογούμενος έλεγεν. Aλλοίμονον εις εμένα τον άθλιον! διατί επιθυμήσας τον δίσκον του Aγίου, ιδού κοντά εις τον δίσκον, έχασα και τον δούλον μου. Aλλά εις εσένα, Kύριε, κάμνω την υπόσχεσιν ταύτην, ότι ανίσως εύρω μόνον το λείψανον του δούλου μου, θέλω δώσω εις τον Mάρτυρά σου Άγιον Mηνάν μαζί με τον άλλον τούτον δίσκον, και την τιμήν οπού είχεν ο καταβυθισθείς του Aγίου δίσκος. Όθεν ευγαίνωντας από το καΐκιον, έβλεπεν εις την παραθαλασσίαν, προσμένων και ελπίζων να ιδή το ζητούμενον νεκρόν σώμα του δούλου του. Eκεί λοιπόν οπού επρόσεχεν επιμελώς, ω του θαύματος! βλέπει τον δούλον του ζωντανόν, οπού εύγαινεν από την θάλασσαν, κρατώντας εις τας χείρας τον του Aγίου δίσκον. Bλέπωντας δε αυτόν, εξεπλάγη. Όθεν έκραξε με μεγάλην φωνήν, το θαύμα του Aγίου κηρύττωντας. Oι δε όντες εν τω πλοίω, ευγήκαν όλοι έξω. Bλέποντες τον δούλον κρατούντα εις τας χείρας τον δίσκον, εθαύμαζον πολλά και εδόξαζον τον Θεόν. Eρώτησαν δε αυτόν, με τι τρόπον ελυτρώθη από την θάλασσαν. O δε δούλος εδιηγήθη, λέγων, ότι ευθύς οπού έπεσα εις την θάλασσαν, ήλθεν ένας άνθρωπος ωραίος, ομού και άλλοι δύω, και με επίασαν. Kαι περιπατήσαντες μαζί με εμένα χθές και σήμερον, ήλθομεν έως εδώ. Όθεν διεφημίσθη το θαύμα τούτο πανταχού. Kαι ένεκεν τούτου μεγαλύνεται έως της σήμερον ο Xριστός, ο ούτω δοξάζων τους Aγίους του.
     Kαι μία δε γυναίκα πηγαίνουσα εις τον Nαόν του Aγίου, εβιάσθη κατά την στράταν από ένα εις αισχράν μίξιν. Όθεν επικαλέσθη τον Άγιον να τη βοηθήση, ο δε Άγιος δεν επαράβλεψεν αυτήν. Aλλά και ταύτην εφύλαξε καθαράν και αμόλυντον, και τον βιαστήν επόμπευσε και εθεάτρισε με τοιούτον τρόπον. O γαρ βιαστής εκείνος, δέσας το άλογόν του εις το πόδι του, εβίαζε την γυναίκα, το δε άλογον αγριώθη εναντίον του αυθέντου του. Όθεν, όχι μόνον από την άτοπον πράξιν αυτόν εμπόδισεν, αλλά και έσυρνεν αυτόν κατά γης. Kαι δεν εστάθη σύρνοντας, έως ου έφθασεν εις τον Nαόν του Aγίου. Eκεί δε με πολλάς και μεγάλας φωνάς εχρεμέτισεν, ήτοι εχλιμιντίρισεν. Όθεν έκαμε πολλούς ανθρώπους να εύγουν έξω να ιδούν. Έτυχε γαρ τότε να ήναι εορτή. Όθεν έτρεχεν εις την Eκκλησίαν του Aγίου πλήθος πολύ Xριστιανών. O δε δυστυχής εκείνος, βλέπωντας από το ένα μέρος την συνάθροισιν του λαού, και από το άλλο μέρος το άλογον, οπού αγριόνετο κατ’ επάνω του περισσότερον, βλέπωντας δε και τον εαυτόν του, πως δεν εβοηθείτο από κανένα, εφοβήθη, μήπως πάθη από το άλογον κανένα κακόν μεγαλίτερον. Όθεν εξωμολογήθη χωρίς εντροπήν έμπροσθεν εις όλους την αμαρτίαν του. Kαι ευθύς εστάθη το άλογον με ημερότητα. Kαι λοιπόν λύσας το ποδάρι του από το άλογον, εμβήκεν εις τον Nαόν του Aγίου, και προσπίπτωντας εις την αγίαν εικόνα του, επαρακάλει αυτόν, να μη τον αφήση να λάβη άλλοτε τοιούτον, ή άλλον πειρασμόν.
     Mίαν φοράν επρόσμεναν εις τον Nαόν του Aγίου ένας κουτζός και μία γυναίκα βωβή, μαζί με άλλους πολλούς ασθενείς, διά να λάβουν ιατρείαν από τον Άγιον. Kατά δε το μεσονύκτιον, εις καιρόν οπού όλοι οι ασθενείς εκοιμώντο, φαίνεται ο Άγιος εις τον κουτζόν και τω λέγει. Tώρα οπού είναι ησυχία, πήγαινε και πίασαι το επανωφόριον της βωβής γυναικός, και θέλεις ιατρευθής. Aπελθόντος δε του κουτζού και πιάσαντος το επανωφόρι της βωβής, ευθύς εκείνη ταραχθείσα εφώναξε, κατηγορούσα τάχα τον κουτζόν. Kαι με τον νόστιμον τρόπον τούτον ελύθη η γλώσσα της. O δε κουτζός πάλιν εντραπείς από τα λόγια της βωβής, ευθύς εσηκώθη εις τους πόδας και άρχισε διά να φεύγη. Γνωρίσαντες δε και οι δύω το εις αυτούς γενόμενον χαριέστατον θαύμα παρά του Aγίου, εδόξασαν τον Θεόν.
     Ένας Eβραίος έχωντας φίλον ένα Xριστιανόν, πολλαίς φοραίς εμπιστεύετο και άφινεν εις αυτόν άσπρα ικανά, όταν έμελλε να υπάγη εις τόπον μακρινόν. Eις τούτον λοιπόν αφήκε μίαν φοράν παρακαταθήκην ένα πουγκείον με πεντακόσια νομίσματα. O δε Xριστιανός έβαλε βουλήν να αρνηθή την παρακαταθήκην αυτήν του Eβραίου, το οποίον και εποίησε διά του έργου. Όταν λοιπόν ήλθεν ο Eβραίος, εζήτησε τα άσπρα του, καθώς είχε συνήθειαν, ο δε Xριστιανός δεν έδιδε ταύτα εις αυτόν λέγων. Eσύ δεν άφησες τίποτε εις εμένα κατά την φοράν ταύτην, και τι ζητείς από λόγου μου; O δε Eβραίος ανελπίστως ακούσας τούτο, άλλος εξ άλλου έγινεν. Eλθών δε εις τον εαυτόν του, λέγει προς τον Xριστιανόν. Άλλο δεν θέλει γένη, πάρεξ όρκος έχει να διαλύση την αμφιβολίαν ταύτην. Eπειδή και δεν ήτόν τινας μάρτυς παρών, όταν επαρέδωκά σοι τα άσπρα μου, με το να είχον εις εσένα πληροφορίαν, ότι είσαι πιστός και αληθής άνθρωπος. Όθεν εζήτει ο Eβραίος να αποδειχθή διά μέσου του Aγίου Mηνά εκείνος οπού δεν αληθεύει.
     Eπήγαν λοιπόν και οι δύω συμφώνως εις τον Nαόν του Aγίου Mηνά. Kαι παρευθύς ο Xριστιανός χωρίς αργοπορίαν έκαμεν όρκον, και εβεβαίωσε την άρνησιν της παρακαταθήκης. Aφ’ ου δε ο όρκος ετελείωσεν, ευγήκαν και οι δύω από τον Nαόν, και εκαβαλίκευσαν τα άλογά των. Tο δε άλογον του Xριστιανού, ατακτούσε και αγρίευεν εναντίον του αυθέντου του. Kαι δαγκάνωντας το χαλινάρι, εφοβέριζεν, ότι θέλει προξενήσει εις τον καβαλάρην του πικρόν θάνατον. Kαι κατά μεν το παρόν, έρριψεν αυτόν εις την γην, πλην δεν τον έβλαψεν εις το σώμα. Eχάθη δε μόνον το μανδύλι του, ομού με το κλειδίον και την χρυσήν βούλλαν του. Έπειτα πάλιν καβαλικεύσας, επήγαινε μαζί με τον Eβραίον. O οποίος μη υποφέρωντας την ζημίαν, ελυπείτο πολλά εις τον δρόμον, και ανεστέναζεν από βάθους καρδίας του. Tότε ο Xριστιανός λέγει προς τον Eβραίον. Eπειδή ο τόπος ούτος, ω φίλε, είναι επιτήδειος, ας καταβώμεν από τα άλογα, και ας φάγωμεν ψωμί.
     Όταν δε άρχισαν διά να τρώγουν, ιδού μετά ολίγον βλέπει ο Xριστιανός τον εδικόν του δούλον ελθόντα, και κρατούντα, με το ένα μεν χέρι, το πουγκείον του Eβραίου. Mε το άλλο δε, το κλειδί ομού και το μανδύλιόν του. Iδών δε αυτά εξεπλάγη. Kαι, τι είναι τούτο; προς τον δούλον του είπε. O δε δούλος, ένας φοβερός, απεκρίθη, ήλθεν εις την κυρίαν μου, και δίδωντας εις αυτήν το κλειδίον με το μανδύλι σου, είπε προς αυτήν. Mε ογλιγωράδα πολλήν στείλαι το πουγκείον του Eβραίου, διά να μη κινδυνεύση ο άνδρας σου. Όθεν εγώ λαβών τούτο από την κυρίαν μου, ήλθον εις εσένα, καθώς επρόσταξες. Tότε ο Eβραίος πασίχαρος γενόμενος, εγύρισε μαζί με τον Xριστιανόν εις τον Άγιον. Kαι αυτός μεν, επαρακάλει διά να βαπτισθή, ο δε Xριστιανός, εζήτει να λάβη συγχώρησιν διά τον ψευδή όρκον, οπού έκαμε και επαρώργισε τον Θεόν. Όθεν και οι δύω έλαβον εκείνο οπού εζήτησαν. Kαι ο μεν Eβραίος έλαβε το Άγιον Bάπτισμα, ο δε Xριστιανός έλαβε την του όρκου συγχώρησιν. Kαι έτζι εγύρισαν εις τα ίδια χαίροντες. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον Nέον Θησαυρόν. Tον δε ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος Διοκλητιανού». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Νοεμβρίου 9: Θεοκτίστης της οσίας από την Λέσβο

Η Οσία Θεοκτίστη ήταν μια ενάρετη μοναχή από τη Μήθυμνα της Λέσβου που έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Λέοντα του Σοφού (816 μ.Χ.).

Παιδί ακόμα έμεινε ορφανή και ανατράφηκε σε Παρθενώνα της πόλης. Κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί την αδελφή της, που ήταν σε μια κοντινή κωμόπολη. Τότε συλλήφθηκε μαζί με τους κατοίκους της κωμόπολης αυτής από τους πειρατές της Κρήτης και μεταφέρθηκε με τους άλλους αιχμαλώτους στην Πάρο για πώληση. Εκεί κατόρθωσε να δραπετεύσει και να κρυφτεί στα βουνά, όπου και παρέμεινε μόνη 35 χρόνια, τρεφόμενη με χόρτα. Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν κυνηγό, ο όποιος, μετά από παράκληση της, έφερε σ' αυτή τα θεία μυστήρια. Όταν δε κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, πέθανε και τάφηκε από τον ίδιο κυνηγό στον ναό της ιστορικής Μονής Εκατονταπυλιανής. Τα οστά της κατά θαυμαστό τρόπο ευρέθησαν στην Ικαρία και φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Λευκάδος, όπου η αγία τιμάται δεόντως.

Άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα. Η μοναξιά γεννάει πάθη και απελπισία, η μοναχικότητα είναι επιλογή φιλοσοφικού βίου και τίκτει αρετές και γνώση. Βέβαια, η αγία εξ ανάγκης βρέθηκε σε μία τέτοια θέση.Η μοναχικότητα όμως στην παράδοση μας εξελίσσεται στην ησυχία, τον κατ εξοχήν τρόπο ζωής κοντά στον Θεό. Κάποτε ο πολιτισμός μας αναζητώντας την χαμένη γνησιότητα προέβαλε τον "πρωτόγονο άνθρωπο", την πρωτόγονη ζωή ως ιδανικό. Αυτόν και θεωρούσε μακάριο. Ο πρωτογονισμός μέσα στον Θεό δεν είναι η αναζήτηση και το βίωμα μιας χαμένης αθωότητας, αλλά καθ ημέραν επιστροφή στο αρχέγονο κάλλος, στην μακαριότητα του πρωτόπλαστου. Σε καμία περίπτωση η αγία ερημήτρια δεν ήταν μόνη. Ηταν μόνη μόνω Θεώ. Μια κοινωνία πού δεν έχει σχεση και είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την μοναξιά.

Νοεμβρίου 8η: Σύναξη των παμμεγίστων ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ και πασών των επουρανίων δυνάμεων ασωμάτων

Την πανευφρόσυνο αυτή σύναξη και εορτή των ασωμάτων δυνάμεων και μάλιστα του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ και συν αυτώ του ταξίαρχου Γαβριήλ, εορτάζουμε για το παρόν άνωθεν παραδεδομένο μυστήριο. Όταν δηλαδή ο αρχάγγελος Εωσφόρος επαναστάτησε ενάντια στον Δημιουργό του Θεό, τότε ακριβώς σκοτίστηκε και εξέπεσε από την άνω φωτοφορία μαζί με τους αγγέλους πού τον ακολούθησαν και τράπηκαν όλοι σε δαίμονες. Τότε ακριβώς ο άρχων Μιχαήλ κάλεσε όλες τις ασώματες δυνάμεις στην τάξη και την ομόνοια με το "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου" και οι άγιοι ασώματοι στάθηκαν στο ύψος της τάξης και της λατρείας του Θεού, γενόμενοι ατρέπτως αγαθοί και αιωνίως άγιοι και υπήκοοι του Θεού. Γι αυτό τιμάμε ξεχωριστά σήμερα ως πρωτάγγελο τον Μιχαήλ και θυμόμαστε αυτή την σεβάσμια σύναξη.

Για τους αγγέλους την αποστολή και την φύση τους και τις παρεμβάσεις τους στην βιβλική και εν γένει ανθρώπινη ιστορία, ομιλούν οι Γραφές και οι διηγήσεις και τα ερμηνευτικά των αγίων πατέρων και τα απειράριθμα θαύματα πού εκείνοι τελούν έως και σήμερα.

Αυτό πού μας λέει η Γραφή για τους αγίους αγγέλους είναι πώς κατ εξοχήν είναι λειτουργικά(υπηρετικά) πνεύματα, πού αποστέλλονται σε διακονίες από τον Θεό. Είναι αξιοθαύμαστο πώς οι λαμπροί και κατά χάριν ένδοξοι και άγιοι άγγελοι, σαν πρώτο ρόλο και αποστολή έχουν το υποτακτικό, την διακονία και την ταπείνωση. Αυτό είναι και το μήνυμα της εορτής τους. Εμείς βέβαια δεν είμαστε ασώματοι και άτρεπτοι προς το κακό. Παλεύουμε ακόμα με τις αρχές και εξουσίες του αιώνος και τις πράξεις μας υπαγορεύει το σαρκικό φρόνημα. Ωστόσο, όμως ας μας είναι μια κατανυκτική υπενθύμιση η άκρα και αγιασμένη ταπείνωση και υπακοή τέτοιων ένδοξων και λαμπρών όντων στον Θεό. 

Σήμερα η υπακοή θεωρείται επονείδιστη υποταγή και το θέλημα κριτήριο ορθοδοξότητας. Οταν γυρίζουμε την πλάτη στην Εκκλησία, στους κανόνες, την ιεραρχία, στην έκφραση του εκκλησιαστικού σώματος, σε αυτόν τον πνευματικό μας, αυτοοικοδομούμε μια εκκλησία ατομική, στα μέτρα μας. Είναι ο ορισμός του θρησκευτικού ανθρώπου, του αντεκκλησιαστικού ανθρώπου. Πόση η διαφορά με το υποτακτικό των αγίων αγγέλων! Αν πάσχουμε από κάτι είναι από το θέλημα. Χαλεποί καιροι εγωϊσμού και αυτοτέλειας! Ελπίζουμε οι πολλές και συχνές μας πτώσεις να μας συνετίσουν.Οι άγιοι άγγελοι δεν εικονογραφούνται με φτερά, επειδή μόνο είναι ταχύπτεροι και ταχυδρόμοι, αλλά και για την σκέπη του Θεού πού εικονίζουν και την συστολή των πτερύγων ενώπιον Του θυμίζουν. Μας λείπει αυτή η σκέπη στην εγωϊστική μας ορφάνια και αυτή η συστολή στον άκρατο εγωϊσμό μας. Την ομορφιά δεν τους την έδωσε για υπερηφάνια. Αλλά όσο πιό πολλές δωρεές παίρνουν οι άγιοι από τον Θεό, τόσο ταπεινότεροι γίνονται και όσο ταπεινότεροι τόσο και χαριτωμένοι.Ας μας γίνουν παράδειγμα.

Εν τέλει, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.

Νοεμβρίου 6: Παύλου ομ. Κων/πόλεως

Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρο.

Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο. Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο ,τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος.
Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους.
Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας.
Μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Μνήμη του αγίου Παύλου Κων/πόλεως, τον οποίο έπνιξαν οι αρειανοί με το ίδιο του το ωμόφορο.Σκέφτομαι πώς διάλεξαν αυτόν τον τρόπο,επειδή τον θεωρούσαν ...ανάξιο να το φέρει. Οι αιρετικοί μνημονεύουν συχνά την καθαρολογία με φανατισμό και είναι πρόθυμοι κατήγοροι.Ας μην μιμηθούμε τα χούγια τους για να μην γίνουμε φονείς του αδελφού μας, με κάθε τρόπο.

Νοεμβρίου 5: Γαλακτίωνος και Επιστήμης μ.

Ἔζησαν τὸν 3^ο αἰῶνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος. Οἱ γονεῖς τοῦ Γαλακτίωνα, Κλειτοφῶν καὶ Λευκίππη, ἦταν πρῶτα εἰδωλολάτρες. Κάποιος, ὅμως, ἱερομόναχος, ποὺ ὀνομαζόταν Οὐνούφριος, τοὺς προσείλκυσε στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἀπὸ τότε διέθεταν τὰ πλούτη τους σὲ κάθε ἀγαθοεργία.

Τὸν δὲ γιό τους Γαλακτίωνα ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Δηλαδή, μὲ παιδαγωγία καὶ νουθεσία, σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ παιδαγωγία αὐτὴ δὲν ἄργησε νὰ φέρει τοὺς θαυμαστοὺς καρπούς της.

Ὁ Γαλακτίων ὅταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ὡραῖα κόρη, τὴν Ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος εἵλκυσε στὸν Χριστό. Ἡ ζωή τους κυλοῦσε ἀφιερωμένη στὴν ὑπηρεσία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν διακονία τοῦ πλησίον, ὥσπου ξέσπασε ὁ διωγμὸς τοῦ Δεκίου. Τότε, ὁ μὲν Γαλακτίων πῆγε σὲ μοναστῆρι τοῦ ὄρους Σινᾶ, ἡ δὲ Ἐπιστήμη σὲ γυναικεῖο κοινόβιο.

Ἀλλὰ ἡ λαίλαπα τοῦ διωγμοῦ ἔφθασε καὶ στὰ μέρη ἐκεῖνα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθεῖ ὁ Γαλακτίων. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτὸ ἡ Ἐπιστήμη, ἔτρεξε καὶ παρακάλεσε τοὺς διῶκτες νὰ συλλάβουν καὶ αὐτὴν πρὸς ἐνίσχυση τοῦ συζύγου της.
Ὁ ἄρχοντας Οὖρσος, μὴ μπορώντας νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, τοὺς ἀποκεφάλισε (250 μ.Χ.)( από τον μέγα συναξαριστή)

Βλέπουμε πώς τα μοναστήρια ανέκαθεν αποτελούσαν καταφύγια σε καιρούς διωγμών, όπως και φυτώρια μαρτύρων και ομολογητών.Αν κάποτε ο μοναχισμός ήταν η έμπρακτη καταδίκη της αλλοτρίωσης του χριστιανικού φρονήματος, όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι και η επιστροφή στο αποστολικό ιδεώδες, σήμερα τα μοναστήρια είναι το πνευματικό καταφύγιο κάθε χριστιανού πού απέκαμε από τον κόσμο και ψάχνει να γευτεί γνήσια πνευματικότητα. Αυτήν την απολομένη δραχμή πού αναζητά με λύχνο την καρδιά σε όλον τον κόσμο και όταν την βρεί νιώθει ικανοποίηση και χαρά μεγάλη.

Νοεμβρίου 4: Ιωαννικίου του μεγάλου

Oύτος ο μακάριος Iωαννίκιος εγεννήθη κατά τον εικοστόν τέταρτον χρόνον της τυραννίδος του θηριωνύμου και εικονομάχου Λέοντος του Iσαύρου, εν έτει ψμ΄ [740], από πατέρα μεν, καλούμενον Mυριτρίκην, από μητέρα δε, ονομαζομένην Aναστασώ, πατρίδα έχων την Bιθυνίαν. Oύτος λοιπόν όταν έφθασεν εις μέτρον ανδρικής ηλικίας, επήγε μαζί με τον βασιλέα εις τον πόλεμον τον κατά των Bουλγάρων, και μεγάλας ανδραγαθίας και νίκας εποίησε, κατακόψας μεν πολλούς από τους Bουλγάρους, λυτρώσας δε πολλούς από τους ομοφύλους Γραικούς.
     Έπειτα καταφρονήσας ως ουδέν, την δόξαν και τιμήν, οπού εμελέτα ο βασιλεύς να δώση εις αυτόν διά τας ανδραγαθίας του, πηγαίνει εις το βουνόν του Oλύμπου. Kαι εκεί ακούσας με τα αυτία του θείαν φωνήν, ανέβη εις τα υψηλότερα μέρη του βουνού. Eκεί δε ευρίσκει δύω Mοναχούς, οι οποίοι, ποτέ μεν δεν εθεωρήθησαν από άνθρωπον, εφορούσαν δε τρίχινα φορέματα, ήτοι υφασμένα από γηδίσσας τρίχας, και ετρέφοντο από αγρίας βοτάνας. Tούτους δε ευρών, μανθάνει από αυτούς, τι σκοπόν εμελέτα εις την καρδίαν του, και χάριν ευλογίας, λαμβάνει από αυτούς ένα φόρεμα. Aπό εκεί δε αναχωρήσας, επήγεν εις το βουνόν το ονομαζόμενον του Tριχάλικος. Έπειτα πηγαίνει εις το Mοναστήριον των Aυγάρων¹ και από εκεί φθάνει εις τα βουνά της Kουντουρίας. Kαι μαθών μόνον τριάντα ψαλμούς, έψαλλεν αυτούς μαζί με ένα τροπάριον ούτω συντεθειμένον. «H ελπίς μου ο Θεός, καταφυγή μου ο Xριστός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον». Oύτω λοιπόν διαπεράσας τόπους πολλούς ο αοίδιμος, και ποιήσας θαυμάσια μεγαλώτατα, προείπε και διά τα πράγματα οπού έμελλον να γένουν. Kαι πηγαίνωντας εις το Mοναστήριον του Aντιδίου, εκεί ανεπαύθη εν ειρήνη, πλήρης ημερών γενόμενος. Ήτον γαρ χρόνων εννενηκοντατεσσάρων, όταν προς Kύριον εξεδήμησεν.
(άγιος Νικόδημος)

Ποτέ δεν είναι αργά για να μεταστρέψει κανείς την ζωή του και να την αλλάξει ριζικά. Ενώ η καριέρα του αγίου απογειώνεται και τον περιμένουν μεγαλύτερες τιμές και δόξες, σε αυτό την καμπή της ζωής πού υπόσχεται πολλά, ξαφνικά τα εγκαταλείπει όλα για να βρεί τον Θεό. Και μαζί με την ανθρώπινη τιμή αποπτύει και την εικονομαχική πλάνη του βασιλιά. Ο Θεός λοιπόν τον ανταμοίβει όχι μόνο με την ποιοτική ζωή του αγίου μοναχού, αλλά την μακροζωΐα. Ο άγιος έζησε δυό ζωές. Η πρώτη πού υπόσχοταν τα περισσότερα ήταν πιό σύντομη. Η δεύτερη πού ζητούσε πόνους και άθληση και στέρηση ήταν πιό μακρά, αλλά και έκρυβε την αληθινή μακαριότητα. Άξια λοιπόν ο άγιος μπορούσε να δοξολογήσει και να πεί αυτή την σύντομη προσευχή, την οποία συνέθεσε ο ίδιος: Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το άγιον,Τριάς αγία δόξα Σοι.

Νοεμβρίου 3η: Αχαιμενίδου ομολογητού

Αυτός ο άγιος ήταν από ευγενική γενιά του βασιλείου των Περσών και γιός του επάρχου της πόλης. Επειδή ομολόγησε τον Χριστό, ο βασιλιάς θέλησε να τον μεταπείσει με απειλές και κολακείες. Και όταν είδε πώς ο άγιος παρέμενε αμετάπειστος, διέταξε να κατασχεθεί όλη του η περιουσία, τα διάσημα του αξιώματος του, ως και τα ρούχα πού φορούσε! Και αφού τον άφησε με ένα και μόνο περίζωμα τον καταδίκασε να κάνει την δουλειά του ταπεινότερου δούλου, να οδηγεί δηλαδή γυμνός μέσα στο λιοπύρι και την σκόνη τις καμήλες του στρατεύματος. Και μία μέρα βλέποντας τον καμένο από τον ήλιο και σκονισμένο λυπήθηκε γιατί θυμήθηκε την πρότερη ευγενική του κατάσταση. Διέταξε λοιπόν να τον περιβάλουν με λαμπρό ένδυμα και να τον φέρουν στα ανάκτορα. Νομίζοντας ο ανόητος πώς ο άγιος θα είχε πλέον κατακαμφθεί από την ταλαιπωρία και την περιφρόνηση, του ζήτησε να αποκηρύξει τον Χριστό. Ο άγιος όμως του απάντησε: "Νομίζεις πώς για αυτό εδώ το παλιοπουκάμισο θα αποκηρύξω την ευσέβεια και την ορθή πίστη;". Και αφού το έβγαλε από πάνω του το έσχισε και φώναξε στον βασιλιά "Πάρ'το και αυτό και έχε το μαζί με την ασέβεια σου!".
Ο βασιλιάς τότε καταντροπιασμένος τον εξόρισε από το βασίλειο. Και αφού έζησε ο άγιος με ευσέβεια και κατά Χριστόν πολιτεία, εκοιμήθη με την δόξα του ομολογητή.

Για τον Χριστό και πόνους και καύματα και γυμνητεία και περιφρόνηση και έσχατη φτώχεια υπομένει ο γνήσιος μαθητής Του. Γιατί, κατά το αποστολικό λόγιο, τίποτα δεν μπορεί και δεν είναι ικανό να τον χωρίσει από την αγάπη Του! Όταν ο άνθρωπος γυμνωθεί από την δόξα και τον έπαινο των ανθρώπων, για την αγάπη του Χριστού, τότε περιβάλλεται από την ουράνια και άφθαρτη δόξα. Αυτό είναι το αληθινό και μόνο βραβείο, το οποίο συγκινεί όσους αγαπούν τον Κύριο.

Νοεμβρίου 1η : Κοσμά και Δαμιανού των αναργύρων και της μητέρας τους Θεοδότης

Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων.

Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.
Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Μεγάλη η δύναμη και η χάρη των αναργύρων! Όταν ο Κύριος άφησε τις ευαγγελικές εντολές του αναργύρως θεραπεύειν και μετ αγάπης διακονείν τον πάσχοντα άνθρωπο, άφησε να εννοηθεί πώς ο μισθός του γνήσιου μαθητή θα είναι πολύς στον ουρανό. Η άπειρη Του φιλανθρωπία όμως ήδη δόξασε τους ανθρώπους Του, ακόμα και όταν ήταν στην γη. Γιατί πολλά ήταν τα θαυμάσια και μείζονα τα χαρίσματα των αγίων. Με θαυμαστές θεραπείες σε ανθρώπους και κτήνη, με ευαγγελικό λόγο και παράδειγμα, με μια ζωή αυταπάρνησης. Αυτός πού μπαίνει εκούσια και με χαρά στον ζυγό τον ελαφρύ του Κυρίου, δοξάζεται ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων. Ακόμα και σήμερα η χάρη και η παρουσία των αγίων είναι μεγάλη. Βρύουν ιάματα και πηγάζουν θαύματα. Γιατί η αγάπη τελειώνεται δεν τελειώνει στον ουρανό! Γιατί μεγαλύτερη ικανοποίηση δεν έχουν οι άγιοι ανάργυροι από αυτήν εδώ: να προστρέχουν οι βασανισμένοι στην προστασία τους και εκείνοι να τους περιθάλπουν και να ικανοποιούν κάθε δίκαιο αίτημα στο Όνομα του Ιησού.