Παρασκευή

Ιουνίου 30: Των αγίων δώδεκα αποστόλων



Μία ημέρα μετά την εορτή των δύο κορυφαίων αποστόλων, η Εκκλησία όρισε την ενιαία τιμή και των δώδεκα. Συν αυτοίς συναριθμούνται στο συναξάρι και όσοι φέρουν την ιδιότητα του αποστόλου.
Των δε δώδεκα αποστόλων τα ονόματα είναι τα εξής:Σίμωνας (Πέτρος), Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς, Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος, Ιάκωβος του Αλφαίου, Σίμωνας ο Ζηλωτής, Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού και ο Ματθίας.


Τα ευαγγέλια ως αιτία της αποστολής τους από τον Χριστό στον κόσμο, θέτει την αγωνία και την μέριμνα Του, για τον λαό, τον οποίο ατένισε και τον είδε σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα.Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Χριστός σαν αρνιά ανάμεσα σε λύκους και τους παρήγγειλε να ζήσουν απλά και χωρίς περιττά φορτία και πολυτέλειες. Σε αυτούς έδωσε και την εξουσία ιαμάτων και εξορκισμού.

Αποστολική ζωή λοιπόν είναι πρώτα μέριμνα για το ποίμνιο. Είναι η έκφραση του ιδίου του Χριστού, για τον απροστάτευτο άνθρωπο, πού μπορεί να γίνει μακρυά Του, εύκολα θηριάλωτος από τον νοητό λύκο τον διάβολο. Η φροντίδα λοιπόν του ποιμνίου είναι μετά τον ευαγγελισμό ή μάλλον ταυτόχρονα με αυτόν η ευθύνη του αποστόλου.Δεύτερον είναι φρόνηση και η επίγνωση πώς ο απόστολος κινείται σε έναν εχθρικό προς το ευαγγέλιο κόσμο. Πολλές φορές ο Χριστός είχε προειπεί στους μαθητές Του, ότι θα ζήσουν μισημένοι για το όνομα Του και μίλησε για άρση του σταυρού ως προϋπόθεση της μαθητείας.Τρίτον είναι η απλότητα και η ολιγάρκεια και όχι η κουρά των προβάτων. Η ανάθεση των πάντων στον Θεό. Το αποστολικό ιδεώδες είναι λοιπόν η κατά Χριστόν πενία και εμπιστοσύνη σε αυτόν και κάθε άλλη προσέγγιση της αποστολικότητας είναι νοθεία.Και τέλος, ο απόστολος φέρει το ιαματικό και ανακαινιστικό πνεύμα του Χριστού, δύναμη και εξουσία πάνω στον διάβολο και τα έργα του.

Μετά την Πεντηκοστή, οι απόστολοι είναι έμφοροι του αγίου Πνεύματος. Την ζωή τους εναποθέτουν στον Παράκλητο και μέσα σε αυτόν κινούνται και δι Αυτού διδάσκουν και εγκεντρίζουν στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, τα έθνη. Οι απόστολοι, στις απεικονίσεις τους, κρατούν ομοίωμα ναού, πού συμβολίζει την Εκκλησία. Αυτοί λοιπόν είναι οι φωστήρες και οι στύλοι της. Αυτοί ιδρύουν στο όνομα του Χριστού, τις κατα τόπους εκκλησίες του Ιδρυτού της Εκκλησίας και τους δίνουν αυθεντικότητα, αποστολικότητα, εγγυώνται την ενότητα των απανταχού της οικουμένης εκκλησιών του Θεού. Εκτός αποστολικότητας, όχι μόνο ίδρυσης,αυτό είναι το λιγότερο, αλλά Αποστολικής Διδασκαλίας και Ενότητος, δεν υφίσταται κατά τόπον εκκλησία.

Οι Απόστολοι αποτελούν το ιδανικό του χριστιανικού βίου. Είναι "όλοι Χριστός". Οι πιστοί δι αυτών έμαθαν τα περί Χριστού μέσα από τα ευαγγέλια, τις επιστολές και τον προφορικό τους λόγο, γι αυτό και τους ευγνωμονούν ως αυθεντικούς και γνήσιους οδηγούς προς τον χριστό. Οι απόστολοι λοιπόν , είναι τα μονοπάτια τα μονόδρομα, πού οδηγούν στην Οδό, την Ζωή και την Αλήθεια.

Πέμπτη

Ιουνίου 29: Πέτρου και Παύλου των Κορυφαίων Αποστόλων


Γράφει ο καθηγητής Ιω. Φουντούλης, για την αξία και την καθιέρωση αυτής της κορυφαίας αποστολικής εορτής:" Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Προς αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρες της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διαδόσεως της χριστιανικής πίστεως και της εδραιώσεως της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες τους ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή -τους Εβραίους- προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες- για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετακόμιζε τα οστά τους στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και η μνήμη του θανάτου τους επισκιάσθηκαν από τη νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους."

Ο δε άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, περιγράφει ως εξής την εμφάνιση και τον χαρακτήρα των αγίων δύο κορυφαίων, όπως μας παραδόθηκε από την αρχαία παράδοση:"Ήτον δε ο θεσπέσιος Πέτρος κατά τον χαρακτήρα του σώματος άσπρος εις το χρώμα, ολίγον κίτρινος, φαλακρός εις την κεφαλήν, σγουρά έχων τα επίλοιπα μαλλία. Eίχε τους οφθαλμούς φαινομένους αιματώδεις, και ομοίους με το χρώμα του κρασίου. Ήτον άσπρος εις τα μαλλία της κεφαλής, είχε το μεν γένειον άσπρον και δασύ, την δε μύτην μακράν, είχε σηκωμένα επάνω τα οφρύδια, ήτον μέτριος κατά το μέγεθος, είχε το σχήμα του σώματος όρθιον, ήτον συνετός και φρόνιμος, εκινείτο οξέως από θεϊκόν ζήλον εναντίον της αδικίας. Ήτον συγχωρητικός εις τους μετανοούντας, εμεταβάλλετο ευκόλως, και ογλίγωρα εμετακίνει χωρίς φόβον τας προτέρας του αποφάσεις Ήτον δε ο μακάριος Παύλος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, φαλακρός εις την κεφαλήν, ήτοι χωρίς μαλλία. Eίχε τα ομμάτια χαροποιά, και τα οφρύδια κάτω νεύοντα. Eίχε το γένειον πολλά εύμορφα κατεβασμένον, είχε την μύτην κυρτήν, και πρέπουσαν εις όλον το πρόσωπόν του, ήτον στολισμένος με μαύρας ομού και άσπρας τρίχας. Ήτον κυρτός εις το σώμα, και εύρωστος και μικρόσωμος. Ήτον συνεσταλμένος κατά τα ήθη και φρόνιμος, και γεμάτος από θεία χαρίσματα. Eίχε σεμνά κινήματα, και λόγους γλυκείς. Eτράβιζεν εις την αγάπην του όλους εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, με την δύναμιν των θαυμάτων. Kαι οι δύω δε ούτοι Kορυφαίοι Aπόστολοι, ήτον γεμάτοι από την θείαν χάριν του Aγίου Πνεύματος."

Η εορτή των δύο κορυφαίων είναι πάντα επίκαιρη για το ήθος της Εκκλησίας μας και την ενότητα της. Πάντα υπάρχουν αντιπαλότητες και ίδιες θεωρήσεις μεταξύ θεολόγων, ποιμένων και χριστιανών, οι οποίοι αλληλοχαρακτηρίζονται οι μεν ως ομολογητές και ονομάζουν τους δε νεωτεριστές, οι δε ως εκσυγχρονισμένοι και ονομάζουν τους ετέρους φονταμενταλιστές. Όλοι αυτοί χαρακτηρισμοί και οι διαιρέσεις δεν είναι παρά αλλότρια και ξενόφερτα ήθη, τα οποία ήρθαν στην Εκκλησία, από επιρροές δυτικής προέλευσης και θεώρησης και ξένες με το ορθό ήθος. Είθε το παράδειγμα και η αλληλοπεριχώρηση των δύο Κορυφαίων να συνετίζει τους πάντες, σε μια εποχή μάλιστα πού η Εκκλησία, κρίνεται από τον ανίδεο κόσμο θεσμός απαρχαιωμένος και καταχρηστική η παρουσία της και βάλλεται από παντου. Φυσικά η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη την υπεράσπιση της από εμάς, αλλά εμείς εναγωνίως πρέπει να αναζητάμε  την ενότητα μεταξύ μας, γιατί κρεμόμαστε κυριολεκτικά για την ζωή μας, από την ύπαρξη του τρόπου και του τόπου της σε αυτήν την ζωή.

Τετάρτη

Ιουνίου 28: Ανακομιδή λειψάνων Αγ. Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου



O Κύρος και ο Ιωάννης, οι άγιοι ιατροί και ανάργυροι, έζησαν στα χρόνια του διώκτη Διοκλητιανού. Περιέθαλπαν με την ιατρική επιστήμη και με την χάρη του αγίου Πνεύματος, ασθενείς,ανήμπορους και φτωχούς και όχι μόνο δεν ελάμβαναν χρήματα, αλλά τους έδιναν και από τα δικά τους, έως να φτάσουν σε τέλεια πτωχεία για τον Χριστό, υπακούοντας στην κλήση για αποστολική ζωή.Το παράδειγμα τους, αλλά και τα λόγια τους έφεραν πολλούς από τους εθνικούς στην ορθή πίστη. Όμως αυτή τους η δράση και επίδραση θεωρήθηκε παράνομη, γι αυτό και θανατώθηκαν για τον Χριστό. Τα λείψανα τους βρέθηκαν επί πατριαρχείας Θεοφίλου του Αλεξανδρείας και επετέλεσαν πολλά ιάματα, σε αυτούς πού τα προσκυνούσαν με πίστη.

Λείψανο ονομάζεται το κατάλοιπο, αυτό πού αφήνει κάποιος πίσω του φεύγωντας από αυτή την ζωή. Και κατά την διδασκαλία και περισσότερο εμπειρία της Εκκλησίας μας, τα λείψανα των αγίων ανδρών, τιμώνται εν είδει της ζωντανής τους παρουσίας στον κόσμο και επιτελούνται δι αυτών ιάματα και θαύματα. Τα λείψανα είναι ως είπαμε η ζωντανή παρουσία των αγίων ανάμεσα μας και η σφραγίδα της αγιότητας τους, της δόξας πού τους περιέβαλε το άγιο Πνεύμα. Μια τέτοια ζωντανή παρουσία της χάρης του Θεού, πρέπει να μας προβληματίζει και να μας συνετίζει και να μας πληροί με ευχαριστία και όχι να μας ωθεί στην έκπτωση της λειψανολατρείας και του αγιεμπορίου. Πάντοτε με ξεχωριστή τιμή και ευαισθησία, περιέβαλε τα λείψανα η Εκκλησία μας και τα προέβαλε με διάκριση προς ωφέλεια και αγιασμό των πιστών. Με αυτό τον τρόπο διακηρύττει και τον αγιασμό της ύλης, απόρροια της ίδιας της σάρκωσης του Χριστού. Διότι τα λείψανα και τα αγιασμένα αντικείμενα ανάγουν στην προσκύνηση της δικής Του άκτιστης χάρης πού γίνεται προσιτή στον άνθρωπο. Κάθε καταχρηστική συμπεριφορά, πού κρύπτει τον Χριστό, εκπίπτει σε ειδωλολατρία.

Τρίτη

Ιουνίου 27: Σαμψών του ξενοδόχου


O άγιος Σαμψών, γεννήθηκε από πλούσιους γονείς στην πρεσβυτέρα Ρώμη και έτυχε βαθιάς μορφώσεως για την εποχή του. Κοντά στα άλλα σπούδασε και την επιστήμη της Ιατρικής, την οποία μεταχειρίστηκε όχι προς ίδιον όφελος και κέρδος, αλλά ως διακονία των αδελφών του, κατά τα ρήματα τα ευαγγελικά και εντάλματα. Μετά τον θάνατο των γονέων του,μοίρασε όλη την πατρική περιουσία στους φτωχούς και επέλεξε την μοναστική ζωή, κατά την οποία εμβάθυνε και στην θεολογία. Όμως, ποτέ ο λύχνος δεν κρύβεται υπό τον μόδιον. Η βαθιά μόρφωση και η φήμη της αρετής του,ώθησαν τον πατριάρχη της Κων/πόλεως Μηνά, να τον χειροτονήσει σε πρεσβύτερο και να τον αξιοποιήσει στην Εκκλησία. Μετά μάλιστα από θαυματουργική ίαση του βασιλιά Ιουστινιανού, από τον Άγιο, του δόθηκε η οικονομική ενίσχυση, να κτίσει νοσοκομείο και εκεί να εξασκήσει , μέχρι την ειρηνική εκδημία του, την ιατρική του διακονία σε πτωχούς, ξένους και ασθενείς. Συγκαταλέγεται στην χορεία των αγίων Αναργύρων.

Δεν είναι σπάνια και στην εποχή μας, αφού δεν λείπει ο πόνος και η ανέχεια ο εθελοντισμός, ο ακτιβισμός αγάπης και η ιδρυματική προσφορά. Πολλές φορές είναι ανιδιοτελείς, ειδικά στα χαμηλότερα στρώματα των διακονούντων, τις περισσότερες όμως κρύβουν μια ιδιοτέλεια. Άλλοτε είναι ταπεινού χαρακτήρα(δημοφιλία, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα) άλλοτε δίνουν την αυτοικανοποίηση της προσφοράς. Γίνεται δηλαδή ο πάσχων και ο ξένος και ο ασθενής, ένα πεδίο εκτόνωσης μιας εγωϊστικής ικανοποίησης και ενός στυγνού καθήκοντος, πού μοιάζει με αρετή. Σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα πάντα, αλλά και το κίνητρο. Αυτό πού κάνει την διαφορά στην προσφορά εν Χριστώ, είναι ότι ο άγιος διάκονος, ο ανάργυρος, ο χριστιανός αγωνιστής της αγάπης, βλέπει στον άλλο τον Θεό του, όχι ένα πεδίο δράσης καλής θέλησης και αυτοικανοποίησης και ουμανιστικής αξίας. Γιατί εδώ έχουμε χρήση των προσώπων. Αλλά ως διακονία του ιδίου του Χριστού. Όταν παραμερίζεται κάθε φιλοδοξία και αξίωση για έπαινο των ανθρώπων και υπάρχει η κρυφή υπηρεσία, με συνείδηση πώς θεραπεύουμε με ευγνωμοσύνη, ανταπόδοση τον ίδιο τον Χριστό. Εκεί πού ο πόνος του ανθρώπου γίνεται προσωπική υπόθεση και βίωμα και όχι ένα εξωτερικό ερέθισμα και ιδεολογικοποιημένη πράξη. Αυτή είναι και η διαφορά των αγίων αναργύρων, από τους κοσμικούς μιμητές τους.

Δευτέρα

Ιουνίου 26: Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη οσ.

Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450 μ.Χ. Για λόγους που δεν αναφέρονται ήλθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με το μοναχό Αδολά. Κατά το βιογράφο τους ο Όσιος εισήλθε αρχικά στη μονή των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου, επιλεγομένη Κουκουλλιατών, της οποίας η τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Το προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ή «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τους μοναχούς που έφεραν κουκούλιο, ίσως κατά ιδιάζοντα τρόπο, αν κρίνει κανείς από τις σωζόμενες απεικονίσεις του Οσίου, δηλαδή ριγμένο στους ώμους. Η θέση της μονής πρέπει να αναζητηθεί βορειοανατολικά της Ακροπόλεως, εκεί όπου αναγνωρίζεται το τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».

Τα παραδείγματα των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαιτέρως του Προφήτου και βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος «τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο, ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καὶ παιδεία καὶ σύνεσις», ώθησαν τον Όσιο Δαβίδ να αποφασίσει να καθίσει σε δένδρο αμυγδαλέας μέχρι ο Κύριος να του αποκαλύψει το θέλημά Του και να του χαρίσει σύνεση και ταπείνωση. Στο τέλος της τριετίας εμφανίσθηκε στον Όσιο Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι εισακούσθηκε η παράκλησή του και η δοκιμασία του ως δενδρίτου ασκητού έληξε. Ο Άγγελος του είπε να κατέλθει από το δένδρο και να συνεχίσει τον ασκητικό του βίο σε κελί αινών και ευλογών τον Θεό. Ο Όσιος κοινοποίησε την οπτασία αυτή στους μαθητές του, ζητώντας τη βοήθειά τους για την κατασκευή του κελιού. Η είδηση γρήγορα έφθασε στον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Δωρόθεο και σε όλη την πόλη.

Όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με τη Νεαρά 11, του 535 μ.Χ., απέσπασε από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τις βόρειες περιοχές του Ιλλυρικού και ανύψωσε την ιδιαίτερή του πατρίδα σε Αρχιεπισκοπή, υπό τον τίτλο της Νέας Ιουστινιανής, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος αν και αποδέχθηκε τη μεταβολή, προσπάθησε όμως να περισώσει την πολιτική σημασία της πόλεως, με την επαναφορά της έδρας του υπάρχου του Ιλλυρικού από την Πρώτη Ιουστινιανή στη Θεσσαλονίκη. Ενώ η διάσπαση της εκκλησιαστικής διοικήσεως δεν μείωνε την αξία της Θεσσαλονίκης, η μετάθεση της έδρας της υπαρχίας συνιστούσε σοβαρό υποβιβασμό της πόλεως. Το αίτημα λοιπόν των Θεσσαλονικέων, καθώς και η επιθυμία του υπάρχου Δομνίκου, ήταν η επαναφορά της έδρας στη Θεσσαλονίκη, ιδέα που ενστερνίσθηκε με ενθουσιασμό ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης. Στο σημείο αυτό ζητήθηκε η βοήθεια του Οσίου Δαβίδ για τη μεταφορά του αιτήματος στον Ιουστινιανό, διότι ο Αρχιεπίσκοπος, όπως ο Βίος εξηγεί, δεν μπορούσε «καταλιπεῖν τὴν πόλιν ἀδιοίκητον» και να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Εκτός των άλλων όμως, η προτίμηση του Οσίου Δαβίδ δείχνει τη βαρύτητα, αλλά και τις δυσχέρειες που προβλεπόταν ότι θα συναντούσε ένα παρόμοιο αίτημα στον Ιουστινιανό, ο οποίος προσφάτως είχε τιμήσει την ιδιαίτερή του πατρίδα, Πρώτη Ιουστινιανή, με τις έδρες της νέας Αρχιεπισκοπής και της υπαρχίας. Μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού ο Όσιος εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο φως του ήλιου. Η μορφή του είχε αλλάξει. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει μέχρι την οσφύ αυτού και τα γένια του μέχρι τους πόδες του, το δε άγιο πρόσωπό του έλαμπε σαν τις ακτίνες του ήλιου. Συνοδευόμενος από δύο μαθητές του, τον Θεόδωρο και τον Δημήτριο, απέπλευσε προς τη Βασιλεύουσα. Η φήμη όμως του Οσίου είχε προτρέξει. Έτσι, όταν έφθασε εκεί, όλη η Πόλη τον υποδέχθηκε. Η υποδοχή του από τη Θεοδώρα, σύζυγο του Ιουστινιανού, καθώς και οι τιμές και ο σεβασμός της προς το πρόσωπο του Οσίου, προκάλεσαν τον θαυμασμό όλων των παρισταμένων. Η Θεοδώρα κινήθηκε δραστήρια• έτσι, όταν επέστρεψε ο Ιουστινιανός, ο οποίος απουσίαζε σε επίσημες υποχρεώσεις, φρόντισε να προκαταλάβει τη γνώμη του θετικά υπέρ του Οσίου Δαβίδ, με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να προσκαλέσει τον Όσιο ενώπιον της συγκλήτου. Ο Όσιος παρουσιάσθηκε στη σύγκλητο κατά τρόπο θεαματικό κρατώντας στα χέρια του φωτιά με θυμίαμα που δεν κατέκαιγε τη σάρκα του. Το παράστημα του Οσίου καθώς και το προφανές θαύμα επέβαλε σε όλους κλίμα δέους και κατανύξεως, ώστε ο βασιλέας πρόθυμα ικανοποίησε το αίτημά του με σπουδή.

Κομίζοντας τα αγαθά νέα ο Όσιος απέπλευσε για τη Θεσσαλονίκη, την οποία όμως έμελλε μόνο από μακριά να ξαναδεί, διότι μόλις το πλοίο παρέκαμψε το ακρωτήριο εκείνος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Το γεγονός συνέβη μεταξύ των ετών 535 – 541 μ.Χ.

Η είδηση της αφίξεως του ιερού λειψάνου του Οσίου κάτω από τις συνθήκες αυτές συγκλόνισε ολόκληρη την πόλη της Θεσσαλονίκης. Το σκήνωμα του Οσίου Δαβίδ αρχικά κατατέθηκε στον τόπο, όπου είχαν αποτεθεί παλαιότερα τα ιερά λείψανα των Μαρτύρων Θεοδούλου και Αγαθόποδος, στα δυτικά του λιμανιού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης με πολλή θλίψη όρισε πάνδημη κηδεία. Το λείψανο του Οσίου ενταφιάσθηκε στη μονή του, των Απροΐτων, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Εκατόν πενήντα χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου, περί το 685 – 690 μ.Χ., έγινε μία προσπάθεια για τη διάνοιξη του τάφου, όταν ο ηγούμενος της μονής των Απροΐτων Δημήτριος «ἠθέλησεν ἀπὸ πολλὴν πίστιν λαβεῖν τι μέρος ἐκ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου». Μόλις όμως ξεκίνησε η εργασία αυτή, η πλάκα που κάλυπτε τον τάφο έσπασε και αυτό θεωρήθηκε ως φανέρωση του θελήματος του Οσίου να μη θιγεί. Το ιερό λείψανο παρέμεινε στην αρχική του θέση μέχρι την εποχή των σταυροφοριών. Κατά την περίοδο της λατινικής κυριαρχίας του μομφερρατικού οίκου στη Θεσσαλονίκη (1204 – 1222 μ.Χ.), το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Ιταλία και το 1236 μ.Χ. απαντάται στην Παβία, απ’ όπου μεταφέρθηκε στο Μιλάνο, το 1967 μ.Χ.

Τελικά, το σεπτό λείψανο του Οσίου Δαβίδ μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και κατατέθηκε στη βασιλική του Αγίου Δημητρίου στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 μ.Χ.

Είναι ευλογημένη παράδοση στην Εκκλησία, τα χαρισματικά της μέλη να μην παραμένουν αδρανή με την πρόφαση της άσκησης και της απομάκρυνσης από τις κοσμικές υποθέσεις, αλλά να αναλαμβάνουν ρόλο υπηρεσίας στην πατρίδα τους και την τοπική τους εκκλησία. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ζεί για τον εαυτό του μα για τους γύρω του και ο ασκητικός πού απομακρύνεται από τα του κόσμου ακόμα, υπάρχει ως εκκλησιαστική οντότητα για τους άλλους. Μιλάμε πολύ εύκολα σήμερα για τοπικισμούς και εθνικισμούς και συναφείς καταστάσεις, μη μπορώντας όμως να διακρίνουμε κάποιες εμπαθείς καταστάσεις, από την ειλικρινή αγάπη και προσφορά κάποιων χαρισματικών προσωπικοτήτων. Είναι χρηστότατο να προσφέρει κάποιος τις αγνές και χωρίς ιδιοτέλεια υπηρεσίες του στην ιδιαίτερη και ευρύτερη πατρίδα του και μάλιστα ανέκαθεν προβάλλεται ως χριστιανική αρετή στην παράδοση μας. Είναι κάποιοι άνθρωποι διαλεγμένοι από τον Θεό να αναλάβουν μια τέτοια αποστολή,άνθρωποι της θυσίας.Στην αχλύ της ιδιοτέλειας σήμερα είναι δύσκολο να διακρίνεις το ειλικρινές από το νόθο και το προσποιητό. Η αλήθεια όμως βρίσκεται πάντα στο αποτέλεσμα.

o βίος του αγίου από saint.gr

Κυριακή

25 Ιουνίου: Ανάμνησις θαύματος Υπεραγίας Θεοτόκου


Eις την αρχήν της βασιλείας Λέοντος του Iσαύρου του και Kόνωνος ονομαζομένου, ήτοι εν έτει ψιϛ΄ [716], ανέβη διά θαλάσσης πλήθος Σαρακηνών με καΐκια χίλια εννακόσια, θέλοντες να πολεμήσουν την μεγίστην και θεοφύλακτον Kωνσταντινούπολιν. Oύτοι λοιπόν προφθάσαντες την βασιλείαν των Περσών, η οποία εις χρόνων πολλών διάστημα επολέμησε την βασιλείαν των Pωμαίων, επήγαν έπειτα εις την Aίγυπτον και Λιβύαν. Kαι γελάσαντες με υποσχέσεις ψευδείς τους εκεί ευρισκομένους Xριστιανούς, ότι εάν υποταχθούν εις αυτούς, δεν θέλουν τους βιάσουν να παραβούν την Oρθόδοξον πίστιν, δεν εφύλαξαν οι άθεοι τας υποσχέσεις των. Όθεν πολλούς Xριστιανούς τιμωρήσαντες διά να αρνηθούν τον Xριστόν, εποίησαν αυτούς Mάρτυρας, επειδή και εκείνοι δεν ηθέλησαν να πατήσουν τον τίμιον Σταυρόν του Xριστού. Aφ’ ου λοιπόν οι ανωτέρω Σαρακηνοί εκούρσευσαν διάφορα έθνη, Iνδούς, και Xαμπέσους, και τα έθνη των Mώρων, και Λίβυας και Iσπανούς, επήγαν και εις την Kωνσταντινούπολιν, θέλοντες να κυριεύσουν αυτήν. O δε ρηθείς βασιλεύς Λέων εβουλήθη να δώση εις αυτούς χαράτζι, αλλ’ οι Σαρακηνοί δεν έστεργον έως τούτου, αλλά ήθελαν να βάλουν και φύλακας από λόγου των, διά να φυλάττουν την Kωνσταντινούπολιν. Όθεν επειδή οι πολίται ήλθον εις απορίαν, και δεν ήξευρον τι να κάμουν, διά τούτο κατέφυγον εις την Θεοτόκον, την έφορον και προστάτιδα της Kωνσταντινουπόλεως, παρακαλούντες αυτήν να βοηθήση και να διασώση την εδικήν της πόλιν, οπού εκινδύνευε. Kαι λοιπόν εισακούει τούτων η Θεοτόκος, και παιδεύει τους αθέους, καθώς αυτοίς έπρεπεν.

Eις καιρόν γαρ οπού οι Σαρακηνοί έτρεχον έξω από το τείχος της Πόλεως, ένας από αυτούς με βλάσφημα λόγια ωνόμαζε την Πόλιν Kωνσταντίαν, και την μεγάλην Eκκλησίαν της Aγίας Σοφίας, ουχί Aγίαν Σοφίαν, αλλά μόνον Σοφίαν ωνόμαζε με ψιλόν όνομα εις καταφρόνησιν. Όθεν εύρεν αυτόν η παρά της Θεοτόκου εκδίκησις. Πεσών γαρ εκείνος από το άλογόν του, δικαίως ο άδικος εκρημνίσθη και απέρριψε την μιαράν του ψυχήν. Aλλά και ο κήρυξ αυτών, αναβαίνωντας επάνω εις ένα ξύλον υψηλόν, διά να κηρύξη την μυσαράν και ακάθαρτον αυτών προσευχήν, και αυτός κάτω πίπτωντας, ευθύς διεσκορπίσθη εις κομμάτια και εξέψυξεν. Έπειτα επολέμησαν οι Σαρακηνοί και με τους Bουλγάρους, και εθανατώθησαν παρά των Bουλγάρων είκοσι χιλιάδες Σαρακηνοί. Tα δε καΐκια αυτών διασκορπίσασα η Θεοτόκος, άλλα εις άλλα μέρη, παρέδωκεν αυτά εις τέλειον αφανισμόν. Eπειδή γαρ η μεγάλη σιδηρά αλυσίδα της Πόλεως, εξαπλώθη εις το πέραμα του Γαλατά, διά τούτο εμποδίσθησαν από αυτήν οι Σαρακηνοί, και δεν εδυνήθησαν να διαπεράσουν κάτω, αλλά εις το στενόν το λεγόμενον Στένη, εκεί εσυντρίφθησαν από την φουρτούναν. Tα δε μεγαλίτερα καΐκια αυτών, τα έκαυσαν οι Pωμαίοι. Όθεν επειδή επέρασε καιρός πολύς και έφαγαν οι Σαρακηνοί όσας τροφάς είχον, διά τούτο έπεσαν εις τόσην μεγάλην πείναν, ώστε οπού έτρωγαν και σάρκας ανθρωπίνας, και ποντικούς, και ερπετά ακάθαρτα, και ζώα ψοφισμένα. Ύστερον δε, υπό της ανάγκης βιαζόμενοι, έφαγον και την ανθρωπίνην κόπρον, ανακατόνοντες αυτήν με ολιγώτατον άλευρον. Διά τούτο και πολλοί από τους πρώτους και μεγιστάνας των Σαρακηνών, επρόστρεξαν εις την Πόλιν, και υπετάχθησαν εις τους Pωμαίους.

Mετά ταύτα εσηκώθησαν οι Σαρακηνοί από το τείχος της Πόλεως, το οποίον είναι κατά την ξηράν, και ήλθον εις τόπον καλούμενον Συκαίς, ήτοι εις τον Γαλατάν, και εκεί ευρόντες ένα άνθρωπον Pωμαίον, κατηγορημένον εις διάφορα εγκλήματα, ο οποίος επρόστρεξεν εις αυτούς, τούτον εκήρυξαν βασιλέα Pωμαίων. Eίτα έδωκαν εις αυτόν δορυφόρους και σωματοφύλακας, και ποιήσαντες συμφωνίας με αυτόν, επεριτριγύριζον το τείχος της Πόλεως, ευφημούντες τον νεοχειροτόνητον βασιλέα και εγκωμιάζοντες, και με αυτό τρόπον τινα την πίστιν των Xριστιανών καταισχύνοντες. Aλλ’ όμως εις μάτην έγινε το τοιούτον αυτών επιχείρημα. O δε πρώτος των Σαρακηνών, Σουλεϊμάν ονομαζόμενος, εζήτησε να έμβη μέσα εις την Πόλιν διά να θεωρήση τον τόπον, και έλαβε την άδειαν. Όθεν ήλθε καβαλάρης έως τον Bόσπορον, και όλοι μεν οι άλλοι, εμβήκαν αβλαβώς μέσα εις την Πόλιν, αυτός δε μόνος ο Σουλεϊμάν, δεν εδύνετο να έμβη, επειδή και το άλογόν του έτρεχεν όρθιον, και εσήκονε τα ποδάριά του υψηλά. Όθεν δεν εδύνετο να έμβη από την πόρταν. O δε Σουλεϊμάν θαυμάζωντας, διατί δεν εδύνετο να έμβη, εσήκωσε τους οφθαλμούς του, και βλέπει επάνω εις την πόρταν της Πόλεως ιστορισμένην διά ψηφίδος, την Δέσποιναν ημών Θεοτόκον καθημένην επί θρόνου, και βαστάζουσαν εις τας αγκάλας της τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν. Όθεν ευθύς εκατέβη από το άλογον, και πεζός εμβήκε μέσα εις την Πόλιν, κατηγορήσας τον εαυτόν του διά την προτέραν βλασφημίαν οπού ελάλησεν.

Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον εγύρισαν οι Σαρακηνοί άπρακτοι, πολεμηθέντες από τον Θεόν, και από την Θεοτόκον, και αφανισθέντες με πείναν και θανατικόν. Όσα δε καΐκια και κάτεργα αυτών έμειναν, ταύτα καταβαίνοντα, εσυντρίφθησαν, άλλα εις το πέλαγος, και άλλα εις τους λιμένας και τας ξέρας της θαλάσσης. Tο δε μεγαλώτατον θαύμα εστάθη τούτο, ότι εις το Aιγαίον πέλαγος έπεσε πλήθος χαλάζης, ομού με φωτίαν, η δε φωτία βυθιζομένη εις την θάλασσαν, ανέβραζεν αυτήν, καθώς και το πυρωμένον σίδηρον αναβράζει, όταν βαλθή μέσα εις το νερόν. Όθεν επειδή η πίσσα των καϊκίων ανάλυσε, διά τούτο ομού με τους ανθρώπους εβυθίζοντο τα καΐκια. Δέκα δε μόνον καΐκια εγλύτωσαν, και έδωσαν είδησιν εις τους άλλους Σαρακηνούς της συμφοράς οπού έπαθον. Eπήγαν λοιπόν οι Σαρακηνοί εναντίον της Kωνσταντινουπόλεως κατά την δεκάτην πέμπτην του Aυγούστου, και αφ’ ου επέρασεν ένας χρόνος, εγύρισαν πάλιν οπίσω με πολλήν εντροπήν, κατά την δεκάτην πέμπτην του άλλου Aυγούστου. Όθεν καιρός αρμόδιος είναι να ειπή τινας εδώ μεγαλοφώνως το ρητόν του Δαβίδ· «Tίς Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών; Συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος». O οποίος εχάρισες λύτρωσιν εις τον λαόν σου και εις την Πόλιν σου, διά της αχράντου σου Mητρός.

Αγίου Νικοδήμου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού

Σάββατο

24 Ιουνίου: Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου


Ο Θεός, θέλοντας να πληρώσει την οικονομία Του για την σωτηρία του γένους των ανθρώπων, ετοιμάζει το έδαφος του Ερχομού Του και στέλνει τον αρχάγγελο Γαβριήλ σε ένα ιερατικό ζευγάρι, τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ, να τους μηνύσει πώς θα γεννήσουν τον Πρόδρομο Του.Έπρεπε σε όλα να προηγηθεί ο μέγας Ιωάννης του Χριστού, για να δηλωθεί το προετοιμαστικό του έργο. Και γεννάται εκ στείρας για να προτυπώσει το μυστήριο της γέννησης του Σωτήρα από γυναίκα Παρθένο. Γεννιέται λοιπόν ο Ιωάννης και λύει πρώτον την στειρότητα της Ελισάβετ, προτυπώνοντας την λύση της στειρότητας της κολυμβήθρας των εθνών, πού τώρα θα γίνει πολύτεκνη και δεύτερον την αλαλία του πατέρα για να φανερωθεί η φωνή του Ευαγγελίου, πού τώρα θα γεμίσει τον κόσμο!

Η εορτή αυτή ανήκει στον κύκλο της προετοιμασίας μας για τα χριστούγεννα και έχει ένα μυστικό νόημα.Η γέννηση του Προδρόμου προετοιμάζει τη γέννηση του Μεσσία Χριστού. Με τη γέννηση και εμφάνιση του τελευταίου των προφητών ανοίγει ο δρόμος της χάρης , ανοίγει ο δρόμος της σωτηρίας. Επειδή ανατέλλει το φωτεινό άστρο της Εκκλησίας ο Πρόδρομος εγγίζει και ο καιρός που θα ανατείλει και ο ήλιος της δικαιοσύνης ο Ιησούς Χριστός. Μ’ αυτό το πνεύμα η ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει το γενέθλιο του Προδρόμου. Η μητέρα μας Εκκλησία εορτάζοντας αυτό το γεγονός θέλει να μας πει πως πρέπει να είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι για τη γέννηση του Χριστού δηλ για την επίσκεψη του Χς στις καρδιές μας, να προετοιμάζουμε τις ψυχές μας με ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα για τη γέννηση της σωτηρίας μέσα μας , με την ίδια ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα που ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ περίμεναν απ’το Θεό ένα παιδί αλλά και τον ίδιο τον Μεσσία. Έτσι θα γίνουμε πρόδρομοι και εμείς της βασιλείας του Θεού που δεν θα έρθει με θόρυβο και παρατηρήσεις όπως λέει το ευαγγέλιο αλλά μέσα απ’τις ψυχές των ανθρώπων μέσα απ’τις καρδιές των πιστών της Εκκλησίας και τότε θα γίνουμε άξιοι κήρυκες της παρουσίας και της αγάπης του Θεού στον κόσμο.

Παρασκευή

23 Ιουνίου: Αριστοκλέους πρεσβ. και των συν αυτώ μ.



Ο άγιος Αριστοκλής ήταν ιερέας του Χριστού, από την Ταμασό της Κύπρου και έζησε κατά τα χρόνια των διωγμών. Θεωρώντας πώς αν ζήσει, θα παρατείνει την παρουσία του στην Εκκλησία, ωφελώντας το ποίμνιο του, έφυγε μυστικά για το βουνό και κρύφτηκε σε μια σπηλιά, προσευχόμενος για την εκκλησία.Μαθαίνοντας όμως για τους σκληρούς διωγμούς των πιστών, δεν θέλησε να κρύβεται άλλο στην ασφάλεια, αυτός ένας ποιμένας , αλλά κατέβηκε στην πόλη. Εκεί βρήκε τον διάκονο Δημητριανό και τον αναγνώστη Αθανάσιο και μετά από κοινή συννενόηση, βγήκαν προς το κήρυγμα και την ενίσχυση των χριστιανών πού μαρτυρούσαν. Ο ηγεμόνας όμως, πληροφορήθηκε την δράση τους και αφού τους συνέλαβε, τους απείλησε και μετά από πολλά βασανιστήρια τους θανάτωσε.

Ο Χριστός μετά την Ανάσταση προέβαλε στον απόστολο Πέτρο τρις το ερώτημα της ποιμαντικής ευθύνης, πού αναφέρεται στην αγάπη προς το Πρόσωπο Του και συνοδεύεται από το παράγγελμα, να βόσκει τα αρνία του. Ο ίδιος εδίδαξε πώς γνώρισμα του Καλού Ποιμένα είναι να θέτει την ζωή του υπέρ των προβάτων. Στην ιστορία της Εκκλησίας μας , έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ιεραρχών και ιερέων, οι οποίοι στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους και ενίσχυσαν την εκκλησία σε καιρούς διώξεων και πειρασμών. Πρώτος ο ποιμένας δίνει την καλή ομολογία και προϊσταται στον αγώνα των προβάτων που του εμπιστεύτηκε ο Χριστός. Διότι τα πρόβατα, το ποίμνιο, δεν είναι δικά του. Είναι τύπος του Αρχιποίμενος Χριστού. Σε Αυτόν ανήκουν και σε Αυτόν αναφέρονται ως καθηγητή και πατέρα και διδάσκαλο. Έχοντας λοιπόν αυτή την διάκριση και ευθύνη πού ανάγεται στο αρχέτυπο, ο ποιμένας της εκκλησίας, επιθυμεί και τρέχει προς την μαρτυρία και το μαρτύριο και γίνεται το πρώτο επίσημο σφάγιο πάντοτε, στο θυσιαστήριο της μαρτυρίας. Κάθε άλλη στάση, προδίδει την αποστολή του και θεωρείται έκπτωση μεγάλη.

Πέμπτη

Ιουνίου 22α: Ζήνωνος και Ζηνά μαρτύρων



Ο άγιος Ζήνων ήταν ένας πλούσιος άρχοντας από την Αραβία, ο οποίος είχε στην υπηρεσία του τον Ζηνά.Ο Ζήνων έμπλεως από την εν Χριστώ αγάπη και ευαγγελικό ζήλο, ακολούθησε το ζητούμενο από τον ίδιο τον Χριστό και μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, αφού ελευθέρωσε και όλους τους δούλους του. Ο Ζηνάς όμως αγαπούσε τον κύριο του Ζήνωνα και του ζήτησε να παραμείνει εκούσια στην υπηρεσία του και μάλιστα να ακολουθήσει και την πίστη του κυρίου του με αφοσίωση. Ο Ζήνων το δέχτηκε με την προϋπόθεση να παραμείνει κοντά του, όχι πλέον ως δούλος, αλλά ως αδελφός και φίλος. Αργότερα, η εξουσία συνέλαβε τον Ζήνωνα ως χριστιανό και ο φίλος του Ζηνάς έτρεξε στον έπαρχο και ζήτησε να τον ελευθερώσει. Ο έπαρχος όμως φυλάκισε τον Ζηνά μαζί με τον Ζήνωνα και πολύ σύντομα θανάτωσε και τους δύο.

Η φιλία, η πραγματική φιλία εν Χριστώ, είναι μια υπέροχη εκδοχή και έκφραση της αγνής αγάπης. Όταν κατά το κλασσικό, δύο ψυχές συμβιώνουν σε ένα σώμα!Ο ίδιος ο Χριστός, κατά το βράδυ της παράδοσης του στους ιουδαίους, έδωσε τον ορισμό της αληθινής φιλίας: Μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κάποιος, παρά μόνον αυτός πού και την ζωή του δίνει για τους αγαπημένους του!Οι φιλίες και οι ανθρώπινες σχέσεις, δοκιμάζονται μέσα στον χρόνο, συγκρούονται, καταρρέουν, παραμένουν άλλοτε άρρηκτες και αιώνιες, αν διέπονται από την ειλικρίνεια και την αυτοθυσία, την κραταιά ως θάνατον αγάπη του Άσματος. Μόνο όταν ο άλλος παραδίνεται για τον άλλο, παραμένουν στέρεες και αυθεντικές. Οι φιλίες του κόσμους βασίζονται στην ανάγκη, πρώτον την φυσική, πού είναι αδιάβλητη αλλά όχι τέλεια, δεύτερον στην αφύσικη πού είναι το συμφέρον, το όποιο συμφέρον και αυτές είναι καταδικασμένες από πριν. Ο Χριστός όμως είναι αυτός πού δίνει ουσία σε όλα και οι σύνδεσμοι μέσα στον δικό Του κόσμο υποβοηθούν στην αληθινή τελείωση.

Τετάρτη

Ιουνίου 21 :Ιουλιανού μάρτυρος

Ο Άγιος Ιουλιανός ήταν από τη Διοκαισάρεια της Κιλικίας. Ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης βουλευτής, αλλά η μητέρα του είχε προσχωρήσει στη χριστιανική θρησκεία. Γι' αυτό και ανέθρεψε το γιο της Ιουλιανό σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ο Ιουλιανός αγάπησε τόσο πολύ τον εσταυρωμένο Κύριο, ώστε σε ηλικία 18 χρονών ομολόγησε με πολύ θάρρος την πίστη του στον έπαρχο Μαρκιανό, ενώ γνώριζε ότι τον περίμεναν άγρια βασανιστήρια. Πράγματι, μόλις το άκουσε αυτό ο έπαρχος, διέταξε και τον έδειραν ανελέητα, και κατόπιν τον έριξαν στην πιο άθλια φυλακή. Έπειτα ο Μαρκιανός κάλεσε τη μητέρα του Ιουλιανού να επισκεφθεί το γιο της και να τον πείσει να αρνηθεί το Χριστό. Η χριστιανή γυναίκα, όταν συνάντησε το νεαρό σπλάχνο της, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Προέτρεψε τον Ιουλιανό, να μείνει στο ύψος του χριστιανικού του φρονήματος και τον ενθάρρυνε να υπομείνει όλα τα μαρτύρια. Έτσι και έγινε. Όταν έπαρχος ξανακάλεσε τον Ιουλιανό, αυτός με περισσότερο θάρρος ομολόγησε μπροστά του και πάλι το Χριστό. Εξοργισμένος τότε ο έπαρχος Μαριανός έκλεισε τον Ιουλιανό μέσα σε ένα σάκο με δηλητηριώδη φίδια και τον έριξε στο πιο βαθύ σημείο της θάλασσας, όπου μαρτυρικά ο Ιουλιανός παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό.(saint.gr)

O άγιος Ιουλιανός, ακολούθησε τις μητρικές υποθήκες με εμπιστοσύνη και γι αυτό αναδείχτηκε του Χριστού μάρτυρας και στρατιώτης γνήσιος. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα αγίων ιεραρχών και μαρτύρων, πού μία χριστιανή μητέρα ήταν αυτή πού διαμόρφωσε το εν Χριστώ ήθος τους και τους έκαμε ανθρώπους γνήσιους του Θεού. Την μητρική νουθεσία ακολουθούσε πάντοτε το μητρικό παράδειγμα. Και εκείνη πού έδωσε την φυσική ζωή, εγένετο μητέρα, δηλαδή οδηγός και ποιμένας του παιδιού της και στην πνευματική ζωή.Πόσες μητέρες δεν αγάλλονται όταν το παιδί τους αφιερώνεται στην εκκλησιαστική υπηρεσία και γίνεται μοναχός, ιερεύς, άγιος στο τέλος; Ποιός είναι ο σκοπός του χριστιανού γονέα άλλωστε, αν όχι ο αγιασμός και η κατά Χριστόν (δια)μόρφωση του παιδιού του σε άνθρωπο καινό; Στην εποχή πού ζούμε και οι υπό την εκκλησιαστική διακονία, θεωρούνται από τον πολύ κόσμο, άνθρωποι ανώφελοι, ύποπτοι, καταχρηστικά υπάρχοντες, ελάσσονες σε θέση, σε υπόληψη , ακόμα και στην διάνοια και οι γονείς είναι επιφυλακτικοί για μια τέτοια προσφορά του παιδιού τους. Ας παραδεχτούμε όμως πώς πρόβλημα δεν είναι ούτε η προκατάληψη της κοινωνίας, ούτε η διάθεση και κλίση του παιδιού, αλλά η ελλιπής εκκλησιαστικότητα και πίστη ενός τέτοιου γονέα. Δεν έμαθε ποτέ τί σημαίνει πίστη δηλ. εμπιστοσύνη στον Θεό. Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας, πέρα από την προκατάληψη και τον ορισμό του κόσμου. Για πολλούς είναι το μόνο πού έχουν κατορθώσει στην ζωή τους. Ας είναι λοιπόν συμπληρωμένο με την αφιέρωση στον Θεό. 

Τρίτη

Ιουνίου 20:Νικολάου οσίου του Καβάσιλα


O άγιος Νικόλαος, Καβάσιλας ή Χαμαετός, είναι από τις πατερικές μορφές της φιλοκαλικής αναγέννησης. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη από αρχοντική γενιά και έτυχε λαμπρής και σπάνιας μόρφωσης για την εποχή του, αναδεικνυόμενος σε πανεπιστήμονα. Ήταν ένθερμος λάτρης και συνεχιστής της ησυχαστικής παράδοσης και αξιοποίησε το τάλαντο του λόγου και της σοφίας, για να αναδείξει με τα έργα του τον πλούτο ορθοδοξίας της πατερικής παράδοσης, της γνήσιας και φιλοκαλικής. Κοιμήθηκε ειρηνικά, αφού αναδείχθηκε έτι ζων σε διδάσκαλο της Εκκλησίας.
Κατέλιπε περίφημα έργα όπως την "Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας" κ.α


Συνήθως, στα εκκλησιαστικά μας περιβάλλοντα, εκτιμάται περισσότερο η κατά Χριστόν γνώση , από την κοσμική σοφία και πολύ καλώς, νοοτροπία όμως πού οδηγεί στην πλάνη, πώς η αμάθεια κατά κόσμον αποτελεί κυρίως αρετή και αφορμή ταπείνωσης, ενώ κρίνονται ύποπτες οι φυσικές και κοσμικές επιστήμες. Υπάρχει όμως η διάψευση από τους αρχαίους πατέρες, τους τρείς ιεράρχες κυρίως και άλλες μεγάλες πατερικές μορφές της κλασσικής πατερικής περιόδου, οι οποίοι κατέκτησαν πάσαν γνώσιν και σοφία της εποχής τους, χρησιμοποιώντας τις όμως όχι για προσωπική προβολή και κοσμική ανάδειξη, αλλά ως θεραπαίνιδες της κατά Χριστόν φιλοσοφίας, της απολογητικής, της ποιμαντικής, της θεραπείας δηλαδή διακονίας των ανθρώπων. Αυτοί οι σοφοί κατά κόσμον και κατά Χριστόν ήταν κατά ένα παράδοξο τρόπο "πτωχοί τω πνεύματι". Ο σοφός κατά Χριστόν, όταν γίνεται και κατά κόσμον σοφός και προχωρεί στην ανθρώπινη γνώση, δεν επαίρεται, αλλά περισσότερο νιώθει τον εαυτό του αδαή και άγνωστο και μεγαλύνει τα μεγαλεία του Θεού, ψηλαφώντας τα μέσα στην μελέτη και την έρευνα της δημιουργίας του. Έτσι λογίζεται το ίδιο σοφός με αυτούς πού δεν έμαθαν γράμματα, μα σοφίστηκαν με το άγιο Πνεύμα. Στην θεοπνευστία και στον φωτισμό, στέκεται στο ίδιο ύψος ο Μέγας Βασίλειος με τον Μέγα Αντώνιο. Αντίθετα,πόσο βδελυρή είναι η έπαρση ενός ανθρώπου πού μεμάθηκεν τα του κόσμου, παραμένοντας στην αθεΐα του! Σχεδόν τόσο γελοία όσο και ο κομπασμός ενός αγράμματου, πού δεν έχει ταπείνωση .Η ταπείνωση είναι το στολίδι του μορφωμένου και η λαμπρότητα αυτού πού δεν έμαθε γράμματα.Ας πάψουμε λοιπόν να δαιμονοποιούμε την επιστήμη και να αγιοποιούμε την αμάθεια. Άλλο είναι το κλειδί και αυτό είναι η πρόσληψη και η στάση του ανθρώπου και όχι αυτή καθαυτή η γνώση, πού είναι φθαρτή και μάταια και δεν μπορεί να λογιστεί καν ως ποιότητα στον άνθρωπο.

Δευτέρα

Ιουνίου 19: Ιούδα θεαδέλφου αποστόλου

Ο άγιος Ιούδας ο απόστολος, ονομάστηκε Θεάδελφος, γιατί κατά την αρχαία αποστολική παράδοση της Εκκλησίας μας, υπήρξε αδελφός του αγίου αδελφοθέου Ιακώβου και συγγενής του Κυρίου. Ονομάζεται δε στα ευαγγέλια και Θαδδαίος ή Λεββαίος, πού σημαίνει ανδρείος, για την γενναιότητα του χαρακτήρα του.Αυτή του η ονομασία ή μετονομασία πιθανόν να έγινε από τον ίδιο τον Κύριο, όπως συνέβη και με τον Σίμωνα Πέτρο, πράξη πού σημαίνει την αλλαγή και μεταστροφή της ζωής του και την εξουσία του Θεού πάνω του. Η συνωνυμία του με τον εκ των εβδομήντα αποστόλων Θαδδαίο τον απόστολο, τον ταύτισε με πολλές αποστολικές πράξεις και γεγονότα, πού όμως δεν είναι πάντα ξεκάθαρο αν αναφέρονται στον θεάδελφο ή στον ελάσσονα Θαδδαίο. Κατά την παράδοση πέθανε από τοξοβόλους, στην πόλη Έμεσα της Συρίας.Κατέλιπε δε και την επιστολή την καθολική πού φέρει το όνομα του, με την οποία μας προειδοποιεί για ψευδαδέλφους και ψευδοπροφήτες.

Ο άγιος Ιούδας, συνδέθηκε εσχάτως με την περίφημη "προσευχή του Ιούδα του Θαδδαίου", πού όμως είναι λατινικής προέλευσης και αλλότριου χαρακτήρα με το ήθος και την πίστη μας. Δεν είναι η προσευχή μια μηχανιστική μαγική διαδικασία, κατά την οποία φτάνει να επαναλάβει κάποιος ιερές επικλήσεις με κάποιον συγκεκριμένο αριθμό,για να πετύχει το ποθούμενο. Ο άγιος απόστολος Ιούδας, ούτως ή άλλως, έχοντας και φυσική και πνευματική κυρίως συγγένεια με τον Χριστό, ως ένας των δώδεκα αποστόλων, έχει την ισχυρή μεσιτεία προς τον Θεό, για κάθε χριστιανό, πού βρίσκεται σε προβληματική θέση. Εκτός των άλλων, δεν είναι μόνον ο τρόπος της προσευχής, αλλά και τα ζητούμενα πού συνδέονται με τέτοιες πλάνες και πολύ συχνά και ταπεινά είναι και με αδιακρισία αιτούνται. Ο Χριστός από εμάς ζήτησε απλότητα ψυχής και καθαρότητα στην προσευχή και να μην αιτούμαστε ποταπές υποθέσεις,μα την βασιλεία του Θεού μέσα μας και όταν με ειλικρίνεια η προσευχή μας έχει ως κέντρο την βασιλεία του Θεού, και την καθαρότητα της ειλικρίνειας, τα πάντα, τα επί γης και εν ουρανώ θα προστεθούν σε μας αναμφίβολα.

Κυριακή

Ιουνίου 18: Λεοντίου και των συν αυτώ μαρτύρων

Oύτος ο Άγιος, εκατάγετο μεν από την Eλλάδα, ήτον δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Oυεσπεσιανού, εν έτει ο΄ [70] και επειδή είχεν ανδρίαν και ρώμην φυσικήν, η οποία αυξήνθη μαζί με την ηλικίαν του σώματος, διά τούτο εσυναριθμήθη εις τα στρατιωτικά τάγματα. Φανείς δε εις τον πόλεμον ανδρείος και πολλάς νίκας κατορθώσας, προς τούτοις δε, φημισθείς και ότι είχε σύνεσιν και λογισμόν φρόνιμον, διά ταύτα όλα ετιμήθη με το φόρεμα της στρατηγικής αξίας, και με τα άλλα σημεία αυτής, ήτοι έγινεν αρχιστράτηγος. Oύτος λοιπόν ευρισκόμενος εις την εν τη Aφρική Tρίπολιν, ελεημονούσε τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια, και γνησίως και καθαρώς ελάτρευε τον Xριστόν. Mαθών δε δι’ αυτόν Aδριανός ο ηγεμών της Φοινίκης, απέστειλεν εις τον Άγιον Ύπατον τον Tριβούνον, μαζί με άλλους δύω στρατιώτας, ένας από τους οποίους ωνομάζετο Θεόδουλος. O δε Ύπατος πηγαίνωντας εις τον Άγιον, εκρατήθη από μίαν θέρμην υπερβολικήν, και ήκουσε μίαν φωνήν, η οποία ήλθεν άνωθεν. Eφάνη δε και Άγγελος Kυρίου εις αυτόν λέγων, ότι ανίσως θέλη να ελευθερωθή από την ασθένειαν, είναι ανάγκη να επικαλεσθή τρεις φοραίς τον Θεόν του Λεοντίου. Tην φωνήν δε αυτήν, ήκουσε και ο Θεόδουλος.
     Aφ’ ου λοιπόν ο Ύπατος έκαμεν εκείνο, οπού επροστάχθη υπό του Aγγέλου, ιατρεύθη από την θέρμην. Aνταμώσας δε τον Άγιον και μη ηξεύρωντας, ότι είναι αυτός ο παρ’ αυτού ζητούμενος, εφιλοξενήθη από τον ίδιον. Ύστερον δε επιζητών τον Άγιον Λεόντιον, ωνόμαζεν αυτόν κατά προσποίησιν φίλον εδικόν του και των θεών. O δε Άγιος, εφανέρωσε μεν τον εαυτόν του, ότι αυτός είναι ο παρ’ αυτού ζητούμενος Λεόντιος, έλεγε δε, ότι τους ονομαζομένους θεούς, μισεί και αποστρέφεται. Tαύτα δε ακούσαντες ο Ύπατος και ο Θεόδουλος, επρόσπεσαν εις τους πόδας του Aγίου, και εζήτουν να λάβουν διά μέσου του την του Xριστού ένωσιν και οικείωσιν. Tότε λοιπόν ο Άγιος επροσευχήθη εις τον Θεόν διά λόγου των. Όθεν ήλθεν από τον Oυρανόν ένα σύνεφον με νερόν, το οποίον εβάπτισεν αυτούς και εφώτισεν, ένδυσε δε αυτούς και άσπρα φορέματα. Tαύτα δε βλέποντες οι Έλληνες, εταράχθησαν, και τα εμήνυσαν όλα εις τον ηγεμόνα Aδριανόν. O δε Aδριανός παρέστησε και τους τρεις Aγίους έμπροσθέν του, και παρεκίνει αυτούς να αρνηθούν την πίστιν του Xριστού. Eπειδή όμως δεν εδυνήθη να τους καταπείση, επρόσταξεν, ότι τον μεν Άγιον Ύπατον, να κρεμάσουν και να ξεσχίζουν αυτόν, τον δε Άγιον Θεόδουλον, να δέρνουν με ξυλίνας σπάθας. Aφ’ ου δε ταύτα έγιναν, απεκεφάλισαν και τους δύω, και ούτως έλαβον παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον. Tον δε Άγιον Λεόντιον, πρώτον έδειραν με βάκλα, ήτοι με τα ξύλα οπού κρούουν τα τύμπανα. Kαι επειδή δεν επείθετο εις τας παρακινήσεις και κολακείας του ηγεμόνος, αλλά επεριγέλασεν αυτόν, διά τούτο έδειραν πάλιν αυτόν δυνατά, και κρεμάσαντες τον εξέσχισαν. Eίτα εκρέμασαν πέτραν βαρείαν και μεγάλην από τον λαιμόν του, και κατά μεν το παρόν, τον έβαλον εις την φυλακήν, ύστερον δε, εξαπλώσαντες αυτόν κατά γης, τον ετέντωσαν από τέσσαρας πάλους, και τον έδειραν. Δερνόμενος δε ο μακάριος, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή πέραν εις το Kαμαρίδιον, και εις τον ευκτήριον Nαόν του Aγίου, τον ευρισκόμενον κοντά εις την πόρταν της Πηγής.
 (από τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου)



Βλέπουμε πώς αυτός ο άγιος, όντας προϊστάμενος στους στρατιώτες, ουσιαστικά ποιμαίνοντας τους στο στράτευμα, έγινε και ποιμένας και οδηγός τους στην πίστη για τον Χριστό και μετά στο μαρτύριο.Το να είναι κανείς προϊστάμενος στην εργασία, φυσικά κι αποτελεί ένα είδος ποιμαντικής ευθύνης για τους υφισταμένους του και για τους εργαζόμενους γι αυτόν. Ο Θεός παραχωρεί εξουσίες, αξιώματα και την διεύθυνση ανθρώπων, ως τάλαντο. Μόνο μέσα από αυτό το πνευματικό πρίσμα, πρέπει να το βλέπει ο καθένας πού έχει μια σχετική θέση. Είναι μια ευθύνη και μια ευκαιρία για τους προεστώτες. Όποιος ατιμάζει και εκμεταλλεύεται τους υφισταμένους του, όχι μόνο υβρίζει Θεό και άνθρωπο, εικόνα Θεού, αλλά δείχνεται και σαν αυτόν τον αχάριστο δούλο ή μάλλον σαν εκείνο τον κακόν οικονόμο των παραβολών, παραβολών πού κοντά στα άλλα έχουν και εσχατολογική χροιά και απόδωση. Η κοινωνία και η ιστορία ωστόσο μας δείχνουν πώς αυτή η ανταπόδωση, δεν είναι και τόσο μακρυνή. Για τις επαναστάσεις και την ανυπακοή δεν φταίνε πάντα αυτοί πού είναι από κάτω. Δεν είναι κάθε στάση καθαρή ανταρσία, όταν ο ποιμένας και οδηγός, παίζει τον ρόλο του διαβόλου και όχι του πατέρα και του στοργικού αδελφού.Ο Κύριος αγαπά τους αδικημένους, αγαπά και τους δίκαιους.Όποιος στέκεται ψηλά, ας έχει συνεχώς στον νου, πώς κλήθηκε για να είναι διάκονος και ελάχιστος των αδελφών, πού τον υπηρετούν. Αυτός είναι και ο πραγματικά μείζων στην βασιλεία Του.

Σάββατο

Ιουνίου 17: Μανουήλ, Ισμαήλ, Σαβέλ μαρτύρων



Οι άγιοι Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ ήταν αυτάδελφοι και πέρσες στην καταγωγή, στο δε γένος χριστιανοί από την μητέρα τους, η οποία τους ανέθρεψε στην ευσέβεια και την ορθή πίστη.Όταν κάποτε βρέθηκαν στην Χαλκηδόνα, είδαν τον Ιουλιανό να θυσιάζει στα είδωλα και εξέφρασαν δημόσια την απαρέσκεια τους για έναν τέτοιο ηγεμόνα και ένα τέτοιο κράτος, πού διοικείται από έναν τέτοιο ασεβή άνθρωπο και ήταν καταδικασμένο να απολεστεί. Αφού τους κατέδωσαν, παρέστησαν μπροστά στο κριτήριο του βασιλιά, ο οποίος τους προέτρεψε να αρνηθούν τον Χριστό. Οι άγιοι όμως απάντησαν θαρραλέα πώς ήταν αφοσιωμένοι στον Βασιλέα Χριστό έως θανάτου! Τότε ο παράφρων,αφού τους βασάνισε και δεν μπόρεσε να κάμψει το γενναίο τους φρόνημα, έπειτα διέταξε τον αποκεφαλισμό τους.

Η ανθρώπινη ιστορία, είναι γεμάτη από εξουσίες παράνομες και ασεβείς, ξένες με το φρόνημα και τα έθη των υπηκόων τους, με αξιώσεις τυραννικές, οι οποίες φτάνουν και ως την απαίτηση της λατρείας προσώπων  και την κατάργηση κάθε πίστης και θρησκευτικής ελευθερίας. Βιώνουμε ως τα σήμερα, την εξωφρενική και δαιμονοκινητη, με όλη την σημασία της λέξης, απαίτηση της κοσμικής εξουσίας να καμφθούμε όλοι μας και να κλίνουμε γόνυ στον Βάαλ των μεγάλων αντίχριστων και απάνθρωπων θεωριών , πού άρχισαν να γίνονται πράξη, ασέβεια, θρησκεία ανθρώπων,προσκύνηση ειδώλων, απαίτηση για καταστροφή κάθε ωραίου και γνήσιου. Ο χριστιανός ο οποίος σε καιρούς ειρήνης και σχετικής αρμονίας εξουσίας-εκκλησίας, οφείλει να είναι πρότυπο πολίτη και υπάκουος στην σχέση του με τους άλλους, σε πολιτική και κοινωνική διάσταση, σε περιόδους αντίχριστης τυραννίας ή απάνθρωπου εξουσιασμού ή άδικης καταδυνάστευσης οφείλει ανυπακοή και απειθαρχία. Πρώτος πρέπει να δίνει το σύνθημα της πνευματικής αντίστασης, λόγω και πράξει, πράξει πάνω απ όλα, κατανοώντας πώς είναι εδώ σε αυτή την γή, σαν οδηγός και ποιμένας όλων των χαμένων προβάτων και αυτή η αγιασμένη πόλη του ευαγγελίου, η οποία βρίσκεται σε κορυφή όρους και όλοι προσβλέπουν προς εκείνη. Αυτή η ανυπακοή και η απειθαρχία είναι ευλογημένη και θα λογιστεί σαν δικαιοσύνη, σε όποιον έχει το θάρρος να την υπερασπιστεί έως τέλους.

Παρασκευή

Ιουνίου 16: Τύχωνος και Μνημονίου επισκ.

Για τον άγιο Μνημόνιο δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, παρά μόνο ότι διέπρεψε στις αρετές και την χριστιανική πολιτεία ως επίσκοπος και χειροτόνησε τον άγιο Τύχωνα και πώς ο μαθητής ξεπέρασε τον διδάσκαλο σε αρετές και αγιότητα. Ο άγιος Τύχων στάθηκε ορθός τύπος του καλού ποιμένα, ελεήμων, μεταδοτικός,ορθόδοξος, μελετητης και διδάσκαλος των Γραφών, με πλούσια ιεραποστολική δράση ανάμεσα στα υπολείμματα των τότε ειδωλολατρών. Για την ταπείνωση και την ασκητική του πολιτεία, τιμήθηκε από τον Θεό με την χάρη της θαυματουργίας έτι ζων. Κοιμήθηκε εν ειρήνη αφού κατανάλωσε όλο τον βίο του, στην διαποίμανση της Εκκλησίας και στην διακονία των προβάτων, πού του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Από τα θαύματα του αγίου ξεχωρίζουμε ένα, το οποίο έχει αναγωγικό χαρακτήρα. Με την θερμή του προσευχή έκαμε την άγονη και άφορη γή, εύκαρπη και καρποφόρα και έσωσε από τον λιμό τους ανθρώπους της επισκοπής του.Η προσευχή, κατά την πατερική διδασκαλία, αποφέρει πνευματικούς καρπούς, όχι μόνο για τον προσευχόμενο, αλλά και για το περιβάλλον του. Με την προσευχή, η οποία γεννά την μακαρία κατάνυξη και τα λυτρωτικά δάκρυα, θερμαίνεται η παγωμένη καρδιά, η άγονη ζωή καρποφορεί σε πνευματικούς καρπούς, ο άφορος άνθρωπος επιδεικνύει στον Κύριο του αποτελέσματα και κατορθώματα άξια επαίνου, τα πάντα γύρω αγιάζονται, γιατί ο αληθινά και ειλικρινά προσευχόμενος γίνεται τύπος και εικόνα ζώσα της κοινωνίας με τον μόνο Θεό. Ο άνθρωπος της προσευχής, είναι η αληθινή ευλογία για όσους τον πλησιάζουν, είναι μεταδοτικός της χάρης του Θεού, είναι πύρινος στύλος πού φωτίζει όσους είναι στο σκοτάδι και μεσίτης των αδελφών Του προς την Θεία Χάρη.Η προσευχή των αγίων και δη ιερέων, όχι μόνο θαύματα κατά της αφορίας της γής μπορεί να επιτελέσει, διότι αυτό είναι ευκολοκατόρθωτο, αλλά κύρια να στερεώσει την Εκκλησία, να περιβάλλει με προστασία και αίγλη την τοπική σύναξη των πιστών, να τους μεταστρέψει αυτούς τους ιδίους από την απώλεια στην σωτηρία και από γη άκαρπη, να τους μεταβάλλει τους ιδίους σε δέντρα καρποφόρα, παριστάμενα σαν καλή συγκομιδή στον ουράνιο Γεωργό.

Πέμπτη

Ιουνίου 15: Αμώς προφήτου



Ο άγιος προφήτης Αμώς, έδρασε στο βασίλειο του Ισραήλ και κατατάσσεται στους ελάσσονες προφήτες. Ο Κύριος τον κάλεσε στην προφητεία, ενώ ήταν άσημος ανάμεσα στον λαό του, αφού ήταν βοσκός και καλλιεργητής συκαμινιών. Στο έργο του στηλίτευσε την ηθική κατάπτωση των ισραηλιτών και προφήτεψε πώς αν δεν μετανοήσουν, επίκειται η αιχμαλωσία τους, την οποία περιέγραψε με γλαφυρά και ζωντανά χρώματα, με λόγο πού είναι δώρημα του αγίου Πνεύματος, αφού ο ίδιος δεν έτυχε παιδείας και ήταν αμόρφωτος ιδιώτης. Τέλος, ήρθε σε σύγκρουση με το ιερατείο, για την παρρησία και τις προφητείες του και εξήγειρε την οργή του αρχιερέα Αμασία, του οποίου τον όλεθρο της οικογενείας προείπε για την αποστασία του. Ο γιος του αρχιερέα χτύπησε τον προφήτη διά ροπάλου και σε λίγο απέθανε και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Ξεχωρίζουμε την μετά παρρησίας απάντηση του προφήτη στον αποστάτη αρχιερέα:" Εγώ δεν ήμουν προφήτης, ούτε απόγονος προφητών , αλλά έβοσκα κατσίκες και εχάραζα συκάμινα και ο Κύριος με πήρε μέσα από την βοσκή των προβάτων και με ανέδειξε σε προφήτη". Από αυτό συμπεραίνεται πώς δεν είναι αρκετή η ιερατική ιδιότητα, οι θρησκευτικές μας καταβολές, η θεολογική μόρφωση, η τάξη και η καταγωγή για να είμαστε άνθρωποι του Θεού και εκλεκτοί μεταφορείς του θελήματος του. Το άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει και ξεχωρίζει την αγνότητα και την αγιότητα ανάμεσα στους αφανείς και ταπεινούς, οι οποίοι είναι άξιοι και ορθοί δέκτες των μηνυμάτων Του προς τον κόσμο.Πάντα στην ιερά ιστορία είναι οι ελάσσονες και οι λιγότερο σημαντικοί κατά κόσμον πού αναδεικνύονται εντολείς και εκλεγμένοι από τον Κύριο. Γιατί με αυτόν τον τρόπο ταπεινώνει υψηλούς και υπερηφάνους, Αυτος πού αναπαύεται στους μικρούς και πράους και ησυχίους.Όμως και αυτή η έκπληξη η νηπιακή του αγίου Αμώς, για το πώς τον εξέλεξε ο Κύριος, αυτόν έναν αφανή ιδιώτη, λάμπει ως διαμάντι ταπεινώσεως και ως υπόδειγμα απλότητας και φόβου Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι θα κληρονομήσουν την γη πού υποσχέθηκε ο Κύριος.

Τετάρτη

Ιουνίου 14: Από τον Ελισσαίο ως τον Νήφωνα και έως τον Ιουστίνο

Ευτυχής συγκυρία σήμερα εβδομάδα των αγίων πάντων, η Εκκλησία να εορτάζει τον άγιο Ελισσαίο τον προφήτη και τον όσιο Νήφωνα που έζησε τον14ο αιώνα και ταυτόχρονα τον νέο όσιο Ιουστίνο. 

Η Εκκλησία είναι μια πορεία αγίων μέσα στην φρικτή ανθρώπινη ιστορία. Από την σκοτεινή εποχή των προφητών, όπου η νήψη και η αγιότητα ήταν γνώρισμα των λίγων, ως την θαβώρεια έκρηξη του νέφους των νεομαρτύρων.

Οι άγιοι είναι η περιφερόμενη και ζωντανή βασιλεία του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Όσοι ζητάνε μετά παρατηρήσεως και επιμονής να δουν πότε έρχεται αυτή η βασιλεία μοιάζουν με ουρανοσκόπους χαλδαίους που ψάχνουν διαστημόπλοια και ufo. Όσοι περιμένουν μια εγκόσμια βασιλεία δε είναι σαν αυτά τα μικρά παιδιά που τους πήραν το γλυκό και ζητούν να έρθει η μαμά να τις βρέξει στα παλιόπαιδα.

Οι άγιοι όμως έζησαν και ζουν ανάμεσα μας. Σαν οάσεις αναψυχής σε πνευματική ερημιά. Σαν μικρά χαριτωμένα νησιά σε φουρτουνιασμένο αρχιπέλαγος. Πόσο μάταια είναι τα έργα των ανθρώπων! Πόσο μικρή η σοφία τους και πόσο παιδαριώδης έως συμπόνοιας μοιάζει η αγωνία τους, όταν είναι κοντόφθαλμοι και δεν μπορούν να οσμιστούν ή να αγγίξουν την αγιότητα. Όταν δοξάζουν αμμόκτιστα είδωλα και εξαρτώνται από τεχνητά κοσμοείδωλα. 

Οι άγιοι όμως είναι η απάντηση του Θεού στο ερώτημα του ανθρώπου: γιατί ήρθα εδώ και ποιός είναι ο σκοπός μου; 

Τίποτα άλλο από την αγιότητα.

Ούτε λιγότερο,ούτε περισσότερο.

Η αγιότητα είναι η πληρότητα και ο σκοπός του ανθρώπου.

εδω

Τρίτη

Ιουνίου 13: Ιακώβου οσίου του εξ απάτης διάβολον προσκυνήσαντος

Ο βίος αυτού του οσίου πατέρα, είναι διδακτικός και ωφέλιμος, γιατί μας καταδεικνύει έντονα πόσο επικίνδυνοι είναι για την πνευματική ζωή οι έπαινοι και τα εγκώμια των ανθρώπων.

Ο όσιος Ιάκωβος, είχε φτάσει σε υψηλά μέτρα αρετής. Απαρνήθηκε τα εγκόσμια, τήρησε την ευαγγελική εντολή απαρέγκλιτα,έγινε σημείο και υπόδειγμα για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τον περιέβαλλαν με τιμές, εγκώμια και επαίνους για την ασκητική του πολιτεία και τα κατορθώματα του. Ωστόσο, ως φαίνεται είχαν μείνει ίχνη και ψήγματα υπερηφανείας μέσα του, γι αυτό και τράφηκε με τα εγκώμια του κόσμου, αφού πρώτα τα δέχτηκε με ευχαρίστηση και τα έθρεψε μέσα του, αντί να τ' αποκρούσει εξ αρχής ως μάταια.Έτσι δείχτηκε θηριάλωτο θύμα του πονηρού, ο οποίος του εμφανίστηκε με σχήμα αγγέλου και του ανήγγειλε πώς ξεπέρασε σε μέτρα αρετής και αυτόν τον Απόστολο Παύλο και πώς επρόκειτο  την επόμενη  νύχτα να τον επισκεφτεί ο ίδιος ο Θεός!Ο Ιάκωβος το πίστεψε και προετοιμάστηκε με φωταψίες και θυμιάματα να υποδεχτεί τον Θεό.Πράγματι εκείνη την νύχτα άκουσε κρότους και ανόητος από την υπερηφάνεια, άνοιξε την πόρτα του κελιού του και προσκύνησε. Όταν σηκώθηκε όμως είδε το πρόσωπο του Σατανά, να τον περιγελά για την ανοησία του. Συντετριμμένος, εξομολογήθηκε το πάθημα του σε κάποιον πνευματικό,ο οποίος τον έστειλε σε κοινόβιο. Εκεί με ταπεινωτικές εργασίες, κόπους, προσευχές και εργόχειρο, απαλλάχτηκε από το πάθος και ταπεινώθηκε σε τέτοιο σημείο, ώστε να θαυματουργεί.

Ο Θεός ευαρεστείται στους ταπεινούς, αυτούς επισκέπτεται και χαριτώνει. Μισεί και βδελύσσεται την υπερηφάνεια πού εξομοιώνει τον άνθρωπο με  τον διάβολο. Ο άνθρωπος πού επιθυμεί να προχωρήσει στην αρετή και να αποκτήσει την ευαγγελική ταπεινότητα, οφείλει να παραμένει κωφός όχι μόνο στις καταγγελίες και τις κατηγόριες,πού θέλουν να του εξάψουν την οργή και να τον ρίξουν σε βαθιά θλίψη, αλλά κυρίως στους επαίνους και τα εγκώμια των πολλών, τα οποία έρχονται κατά την πατερική διδαχή να κλέψουν ως διαρρήκτες κάθε αρετή πού έχει κατορθώσει ως τα τότε και να γκρεμίσουν κάθε πνευματικό κατόρθωμα. Ο πνευματικός άνθρωπος περιγελά και τις κατηγορίες και τους επαίνους με τον ίδιο τρόπο, γνωρίζοντας την επικινδυνότητα τους. Και ως κωφή και άψυχη πέτρα τα αντιμετωπίζει όλα και ταπεινώσεις και εξυψώσεις από τους ανθρώπους. Γιατί αυτό πού μετρά μοναδικά και τελικά είναι να είναι κανείς ευάρεστος μόνον στον μόνον Θεό.

Δευτέρα

Ιουνίου 12: Ονουφρίου Οσίου


Ο άγιος Ονούφριος είναι μία από τις μεγαλύτερες ασκητικές μορφές στο σκάμμα της Εκκλησίας μας. Από μικρός αφοσιωμένος στα θεία,συγκαταλέχτηκε ανάμεσα σε ασκητικούς άντρες σε κάποιο κοινόβιο. Σύντομα, τους ξεπέρασε όλους σε πνευματικά κατορθώματα και αρετές και όταν έφτασε η κατάλληλη ώρα, θέλησε να απομονωθεί για να τελειωθεί στην άσκηση και την πνευματική πολιτεία. Προχώρησε λοιπόν στα ενδότερα της ερήμου, όπου συνάντησε έναν ασκητή ονόματι Ερμεία. Εκείνος του υπέδειξε κάποιο μέρος όπου ενήθλησε κατά μόνας και πολύ σύντομα έγινε γνωστός και ποθητός σε όλους τους πατέρες, οι οποίοι τον επισκέπτοταν για να λάβουν τις συμβουλές και την ευλογία του, είτε απλά να απολαύσουν την αγγελική του παρουσία και συναναστροφή.Η παράδοση τον θέλει να ασκείται σε πλήρη γυμνητεία και στέρηση και να χορταίνει και να πληρούται με την παρουσία του Θεού. Κοιμήθηκε ειρηνικά και τον έθαψε ο μαθητής του, αββάς Παφνούτιος.

Από τον βίο του οσίου,ξεχωρίζουμε ένα γεγονός της παιδικής του ηλικίας.Όπως ήταν σε παιδική ηλικία στο μοναστήρι, τύχαινε ειδικής μεταχείρισης από τους πατέρες. Συχνά του έδιναν περισσότερα τρόφιμα, εκτός από τις κανονισμένες ώρες, πότε ψωμί, πότε φρούτα. Η συνήθεια του να ζητά συνεχώς, έβαλε σε περιέργεια κάποιον αδελφό, ο οποίος παρηκολούθησε το παιδί έως και την εκκλησία. Εκεί είδε με έκπληξη τον μικρό Ονούφριο να προσφέρει το κομμάτι το ψωμί στον νήπιο Χριστό της Θεοτόκου του τέμπλου και Εκείνος να του ανταποδίδει ζωντανά, έναν μεγάλο άρτο για την αγάπη του! Από αυτόν τον άρτο έφαγαν οι πατέρες της Μονής και αυτός ευωδίαζε και ήταν ανεξάντλητος για πολύ καιρό.Με παρόμοιο τρόπο τον έτρεφε ο Θεός, όταν ζούσε κατά μόνας εξήντα χρονια στην έρημο.Η πρόνοια του Θεού είναι παρούσα και ανεξάντλητη, ανταποδοτική σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς πού του αφιερώνονται αποκλειστικά με αγάπη και ζητούν μοναδικά Εκείνον και τον έρωτα Του. Αυτοί πού Τον ζητάνε κατά το γραφικό, δεν θα ελαττωθούν σε κανένα αγαθό, γήινο ή ουράνιο.

Κυριακή

Των αγίων πάντων



Μια Κυριακή μετά την αγία Πεντηκοστή καλούμαστε να εορτάσουμε την σύναξη των Αγίων Πάντων. Και αυτό διότι κάθε άγιος είναι μια εικόνα, ένας χώρος μιας νέας πεντηκοστής, μιας νέας δόξας του Θεού μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Με απλά λόγια κάθε άγιος είναι ο ζωντανός χώρος που κατέρχεται ο Παράκλητος, το άγιον Πνεύμα και αγιάζει δηλ. ξεχωρίζει αυτό το πρόσωπο από τον κόσμο  της αμαρτίας και τον μεταμορφώνει σε στύλο πυρός , που φωτίζει την Εκκλησία με την μακρά και στενή έννοια της. Οι άγιοι είναι ο "αμάραντος καρπός του ευαγγελίου", είναι το αποτέλεσμα του κηρύγματος των αποστόλων μετά το θαύμα της πεντηκοστής. Κατά την γλώσσα της Εκκλησίας, σπορέας ήταν ο Χριστός, εργάτες και θεριστές οι απόστολοι,καρπός και δόξα οι άγιοι πάντες.

Αιτία της συνάξεως αυτής, είναι η ανάγκη και το καθήκον μας να τιμήσουμε όλους μαζί τους Αγίους και φίλους του Θεού, τους απανταχού της οικουμένης και όλων των χρόνων και των καιρών, ευγνωμονούντες για την ύπαρξη και τις ακατάπαυστες πρεσβείες τους για εμάς ενώπιον του θρόνου του Θεού.Σε αυτούς ιδανική ευκαιρία είναι να προσμετρηθούν και να τιμηθούν και οι ανώνυμοι και λαθόντες άγιοι, οι οποίοι έμειναν αγνωστοι σε εμάς κατά τα ονόματα και την άθληση και την πολιτεία, γνωστοί όμως πάντα ενώπιον του Θεού και χαίροντες στην επουράνιο Του βασιλεία.

Κάθε άγιος στην Εκκλησία,  είτε προφήτης, είτε απόστολος, είτε ιεράρχης , είτε μάρτυρας , θεωρείται και ονομάζεται μάρτυρας. Όχι μόνο για την ζωντανή μαρτυρία αλλά κυρίως για το διαρκές του μαρτύριο εν Χριστώ.Είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει ως γνωρίσματα:την αγάπη για Θεό και άνθρωπο, την διαρκή πάλη,την αγωνία της προσφοράς και της θυσίας, της μαρτυρίας,της διακονίας, της λυτρωτικής και φοβεράς προσευχής.  Αγιότητα σημαίνει να συμπορεύομαι διηνεκώς με τον Χριστό προς το Πάθος, να συμπάσχω και να συσταυρώνομαι μαζί Του, να νεκρώνω το εγώ μου και να ζει μέσα μου ο Χριστός, να βιώνω την ανάσταση μου.  Αγιότητα σημαίνει να χάνω την ζωή μου, για να κερδίσω την ψυχή μου. Και αυτό κάθε ώρα στιγμή και λεπτό μέχρι την τελείωση μου. Γι'αυτό και άγιος δεν είναι κύρια αυτός που έφτασε στην τελείωση, αυτός που έμεινε πιστός άχρι τέλους και έλαβε τον στέφανον της ζωής. Άγιος κύρια είναι αυτός που βρίσκεται ακόμα στον δρόμο, ο αγωνιστής, ο παλαιστής, αυτός που όταν πέφτει γνωρίζει να σηκώνεται, όταν διώκεται ξέρει πώς να ωφελείται και όταν υποφέρει ακόμα και έως θανάτου, μπορεί ακόμα να είναι ερωτευμένος με τον Σταυρό Του, μπορεί ακόμα να έχει τέλεια πίστη έως μωρίας στον Χριστό.


Με αυτή την παρήγορη δυνατότητα μας, ας ζηλώσουμε την αγιότητα ως μονότροπο και αποκλειστικό μας δρόμο στην ζωή, με τις πρεσβείες των αγίων πάντων. Αμην.

Σάββατο

Ιουνίου 10: Νεανίσκου του σοφωτάτου μάρτυρος


Ο άγιος μάρτυς Νεανίσκος, ονομάστηκε σοφώτατος για αυτήν ακριβώς του την πράξη. Όταν τον πρόδωσε μία από τις δούλες του στον ηγεμόνα ως χριστιανό, εκείνος δεν μνησικάκησε, ούτε θέλησε να την εκδικηθεί. Αλλά όταν τον πήγαιναν στον τόπο της εκτέλεσης,διέκρινε ανάμεσα στο πλήθος την δούλη εκείνη πού τον κατέδωσε και της χάρισε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, ευγνωμονώντας την, γιατί έγινε η αιτία να μαρτυρήσει και να συναντήσει τον Κύριο του στην αιώνια του βασιλεία.

Η πράξη αυτή είναι παραπάνω από σοφή. Σαν άνθρωπος ακέραιος, δεν άφησε την εκδικητικότητα, αλλά ούτε κάθε άλλο ταπεινό πάθος να τον κυριεύσει. Προέκρινε την αιώνια συμβασιλεία του με τον Χριστό, από κάθε επίγεια τιμή και άνεση. Αυτή η πράξη προϋποθέτει μια μακρόχρονη φιλοσοφία και στάση, απόσταγμα ζωής, ότι ο μόνος σκοπός του χριστιανού είναι να κερδίσει την αιώνια βασιλεία και να μην δειλιάσει ούτε μπροστά στον θάνατο.Έτοιμος λοιπόν ήταν ο άγιος για το μαρτύριο και είχε από καιρό αφήσει πίσω κάθε αίσθημα , πού θα μπορούσε να διαβάλλει και να μειώσει την αγάπη και τον πόθο του για την μεταθανάτια κατάληξη του. Η πράξη του να δώσει το δαχτυλίδι σε αυτή την δούλη μπορεί να εννοηθεί και ως εξής.Ως αντάλλαγμα της βασιλείας και της ελευθερίας πού του παρείχε εκείνη χωρίς να το θέλει, εκείνος της αποδίδει ίσο βασιλικό δώρο και την απελευθέρωση της. Αλλά και ως σιωπηλή παραίνεση προς μίμηση μπορούμε να την θεωρήσουμε. Την παροτρύνει να τον ακολουθήσει στην επιλογή, το ήθος και την μαρτυρία, δίνοντας της αρραβώνα, δηλαδή υπόσχεση βασιλείας να τον ακολουθήσει στην πίστη και να ανταμειφθεί.Έτσι στο κακό πού του προξένησε, πού μόνο κακό δεν αποδείχτηκε, ο άγιος απαντά με το υψηλότερο και το άριστο όλων, την δυνατότητα και της δικής της σωτηρίας. 

Παρασκευή

Ιουνίου 9 : Κυρίλλου αρχ/που Αλεξανδρείας



Ο άγιος Κύριλλος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, είναι ο οικουμενικός διδάσκαλος, πού αγωνίστηκε όσο κανείς άλλος για την προάσπιση του δόγματος της Θεοτόκου. Στην μακρά του αρχιερατεία, πρωταγωνίστησε στα περί της Γ΄Οικουμενικής Συνόδου και κατατρόπωσε τον αιρετικό Νεστόριο, ο οποίος κήρυττε την Υπεραγία Μαρία, χριστοτόκον και όχι Θεοτόκον κατά την αρχαία παράδοση και πίστη της εκκλησίας. Έπειτα κοιμήθηκε ειρηνικά,μετά από πολλούς θεολογικούς και ασκητικούς αγώνες, κάνοντας για τον υπέρμετρο ζήλο του ορκισμένους εχθρούς και φίλους, ανάμεσα σε αγίους και αμαρτωλούς, σε ορθοδόξους και αιρετικούς. Κατέλιπε χριστολογικά συγγράμματα στην Εκκλησία και ονομάστηκε "σφραγίδα των πατέρων".

Πρόκειται για τον πλέον κατασυκοφαντημένο άγιο όχι μόνον εκτός, αλλά και εντός της Εκκλησίας. Οι συγκρούσεις του με τους ειδωλολάτρες και τους εβραίους στην Αλεξάνδρεια, πού κατέληξαν σε αιματηρές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, περιέβαλαν το όνομα του , με πολλές κατηγορίες. Μισήθηκε από εχθρούς και φίλους, ενώ δεν δίστασε να συναινέσει και στους διωγμούς ενός Ιερού Χρυσοστόμου ακόμα! Τα μέτρα όμως του Θεού είναι αντίθετα με αυτά των ανθρώπων. Δεν είναι ξένο στην αγιολογική παράδοση της Εκκλησίας μας, να αναγνωρίζονται ως άγιοι δύο ιερά πρόσωπα πού στην επίγεια ζωή στάθηκαν αντίπαλοι, ακόμα και ανταγωνιστές θρόνων και εξουσιών. Το ήθος μας δεν διέπεται από μια αβάσταχτη ηθικολογία και η αγιοκατάταξη δεν έχει ως κριτήριο τις καλές κατά κόσμον πράξεις και τους ήπιους αμέριμνους χαρακτήρες πού τόσο πολύ εκτιμώνται στις κοινωνίες των ανθρώπων, κυρίως γιατί δεν ενοχλούν κανέναν ή επειδή δεν γίνονται εμπόδιο στα σχέδια τους. Τον άγιο Κύριλλο τον εξέλεξε η πρόνοια του Θεού, εκ κοιλίας μητρός αφωρισμένον, να υπερασπιστεί τα πάτρια δόγματα, με πύρινο ζήλο Ηλιού, εμπνεόμενο μόνον στους πολύ εκλεκτούς. Δεν έχει κανείς παρά να ατενίσει την αγιογραφική του παράσταση και αν έχει οφθαλμούς θα δεί στα μάτια, την στάση, το επιβλητικό και πονεμένο του ύφος, το αυστηρό και πάσχον, όλη την ευθύνη για την εκκλησία, όλο το ποιμαντικό βάρος, την πόνο τον βαθύ για την τύχη της ρωμηοσύνης και της ορθής πίστης. Η Εκκλησία μας τον τίμησε σαν οικουμενικό διδάσκαλο και σαν υψηλή αναγνώριση τον έθεσε με τους αρχαίους και κορυφαίους πατέρες στο Ιερό Βήμα, να ατενίζει αυτοψεί την θείαν ιερουργίαν και να κρατά το ειλητάριο πού διατρανώνει την αλήθεια της θεοτοκίας της Υπεραγίας Θεοτόκου, φιμώνοντας τα φληναφήματα των τεχνολόγων και την πραγματική κακία της έπαρσης κάθε αιρετικής και σατανοκίνητης φωνής.Ο δυναμισμός και η περίπτωση του αγίου Κυρίλλου, κρίνει την ενσκήψασα και παντοδύναμη σήμερα αίρεση της αγαπολογίας και μας θυμίζει πώς ο Θεός αγιάζει τον άνθρωπο εκεί πού τον ευρίσκει ακριβώς, μεταβάλλοντας διαβλητά και αδιάβλητα πάθη σε πύρινες αρετές, πού δοκιμάζονται στο ουράνιο χωνευτήρι και αστραποβολούν με την πιστότητα του χρυσίου τους.

Πέμπτη

Ιουνίου 8: Καλλιόπης παρθενομάρτυρος

Η αγία Καλλιόπη, διακρίνοταν για το φυσικό και πνευματικό της κάλλος.Έζησε στα χρόνια του μεγαλύτερου και απηνέστερου διωγμού, πού εξαπέλυσε ο Δέκιος. Συνελήφθη ως χριστιανή και δοκιμάστηκε με κολακείες και πειρασμούς να εγκαταλείψει την ορθή πίστη. Ο ηγεμόνας της προέβαλε μια ζωή κοσμικών ηδονών και διακρίσεων, όμως εκείνη προτίμησε μάλλον να κακοπαθήσει για τον Χριστό, παρά να ενδώσει στις απειλές και τις κολακείες του. Αφού την χαράκωσαν και τις έκαψαν τις πληγές και έμεινε σταθερή στην ομολογία της, έπειτα αποκεφαλίστηκε και έλαβε το στέφανο της αιώνιας ζωής.

Το όνομα της αγίας, μας εμπνέει να υμνήσουμε την ορθή καλλιέπεια και το κάλλος το μόνον, το περί Ιησού Χριστού και κατά Ιησούν Χριστόν. Το στόλισμα της ψυχής με αρετές, ως ανθοδέσμη προσφοράς στον μόνο Εραστή και ποθούμενον Χριστόν. Ο Χριστός είναι το μέτρον του κάλλους για κάθε άγιο. Σε Αυτόν προσβλέπει, αυτό το Κάλλος λατρεύει, αυτό επιθυμεί, με αυτό ρυθμίζει τα της πνευματικής ζωής του και την προοπτική της αιώνιας ζωής του ακόμα, ο κατά Θεόν πιστός. Σε έναν κόσμο, πού έχασε τον προορισμό του και έπαψε να είναι "κόσμος" δηλαδή κόσμημα, στολίδι, οι άγιοι ξεχωρίζουν σαν διαμάντια ανάμεσα σε ψεύτικους καλλωπισμούς και σαν μυροβόλοι κέδροι μέσα στην τεχνητή ευωδία, καλύτερα δυσωδία του όποιου πολιτισμού. Ο άνθρωπος πού θα θέσει στην καρδία του τον Χριστό, έχει γίνει ο ίδιος μέτρον, κάλλος, κρίση, κριτήριο πιστότητας και ευμορφίας μέσα στον κόσμο. Κάποτε είναι οδηγός των αδελφών του προς τον ουράνιο προορισμό, πότε αφόρητο κριτήριο και έλεγχος σε έναν κόσμο δυσαρμονίας, εξ ου και οι διωγμοί και τα μαρτύρια. Εμείς προσβλέποντες στο αμήχανον κάλλος, μακαρίζουμε τους μάρτυρες και καλούμαστε να τους μιμηθούμε.

Τετάρτη

7 Ιουνίου: Ποταμιαίνης μάρτυρος

Η αγία Ποταμιαίνη, ήταν μια μάρτυρας και ομολογητής της αγνότητας.Κατά την τάξη ήταν δούλη και επειδή ήταν πολύ όμορφη, ο κύριος της θέλησε, ως κυριαρχικό του δικαίωμα να την απολαύσει. Η αγία όμως αντιστάθηκε σθεναρά και του τόνισε πώς τα δύο πολύτιμα πράγματα στην ζωή της ήταν η πίστη της στον Χριστό και η αγνότητα της.Προτιμούσε να πεθάνει ή να προβεί σε αυτοχειρία , παρά να του επιτρέψει να παραβιάσει την αγνότητα της. Ο ειδωλολάτρης αισθανόμενος μεγάλη προσβολή, από την αντίσταση και θαρραλέα στάση μίας δούλης την παρέδωσε στις Αρχές. Έπειτα, έβαλαν την αγία σε καζάνι με καυτή πίσσα, και με αυτόν τον τρόπο, ετελειώθη και παρέδωσε την ψυχή της στον Νυμφίο Χριστό.

Ο χριστιανός σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκει, έχει υψηλό το αίσθημα της εν Χριστώ ελευθερίας του. Κυρίαρχος του σώματος και της ψυχής του δεν είναι κανένας επίγειος αφέντης και δυνάστης, παρά μόνο Εκείνος πού τον εξαγόρασε με το Αίμα Του από την αμαρτία, ο Κύριος Ιησούς. Ο χριστιανός έχει σταθερή και βεβαία την πεποίθηση ότι ανήκει σε εκλεκτό βασιλικό γένος. Ότι μέσα στον κόσμο ορίζει εκείνος την ζωή του και την ύπαρξη του και την αφιερώνει μόνον στον Θεό. Ακόμα και αν περιπέσει σε αιχμαλωσία ή δουλεία φρικτή το σώμα του, η ψυχή του παραμένει ανάλωτη και ελέυθερη, με μόνη αναφορά στον βασιλιά και νυμφίο της. Αυτή η αίσθηση είναι πού του εμπνέει την γενναιότητα, το θάρρος, την καρτερία, μια μυστική ευγένεια, άγνωστη στους αμυήτους. Η αγνότητα εξ άλλου είναι αφιέρωμα στον Κύριο των παρθένων και καθαρισμένων από την αμαρτία πιστών. Και αυτό το σώμα δεν παραθεωρείται και υποτιμάται, αλλά η καθ' όλου ύπαρξη μας, οφείλει να είναι ξένη παντός ρύπου και να προσφέρεται θυσία ευπρόσδεκτη και θυμίαμα εύοσμον, στο θυσιαστήριο της αγάπης του Θεού μας.

Τρίτη

Ιουνίου 6: Γελασίου Μάρτυρος

Ο Άγιος αυτός, όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, φόρεσε λευκό ρούχο και πήγαινε στους Μάρτυρες του Χριστού. Βλέποντας τα φρικτά τους βασανιστήρια, φιλούσε τις πληγές τους, ζητούσε τις ευχές τους και τους παρακινούσε να σταθούν ανδρείοι στο μαρτύριο. Οπότε τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες και τον οδήγησαν στον άρχοντα. Εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και κήρυξε την πλάνη των ειδώλων. Στην αρχή ο άρχοντας τον περιφρόνησε, αλλά κατόπιν πρόσταξε και τον έδειραν και στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν.(από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή)

Τον καιρό των διωγμών και της δοκιμασίας, πολλοί από εμάς, είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω αγάπης για τον εαυτό μας και φόβου , παραμένουμε αμέτοχοι. Η αδιαφορία κατά το ορθόδοξο ήθος είναι συγκαλυμμένο μίσος, είναι το αντίστροφο ακριβώς της αγάπης και της προσφοράς, πού πρέπει να εμπνέουν κάθε χριστιανική καρδιά. Ο άγιος Γελάσιος κατανόησε την φρικτή και σχεδόν βλάσφημη αυτή αντίφαση, εκείνος να καλοπερνά , αναπαυμένος στα κεκτημένα του και οι αδελφοί του εν Χριστώ να εμπαίζονται, να διώκονται, να ζούν στην έσχατη περιφρόνηση, να πεθαίνουν για τον Χριστό. Αμέσως κατανόησε πώς η δική του ασφάλεια και περιουσία ήταν μια πρόκληση ενώπιον μιας τέτοιας δυστυχίας. Παρατηρούμε πώς στις μεγάλες κρίσεις, ο άνθρωπος της δειλίας, πού δεν έχει καλλιεργήσει μέσα του Χριστό, όσο οι καταστάσεις γίνονται πιό επικίνδυνες και χαλεπότερες, τόσο επιζητεί την μάταιη ασφάλεια, την ευτυχία και σταθερότητα στον υλικό πλούτο και την απόλαυση του, την καταφυγή στην εύκολη ζωή, για να διασκεδάσει κάθε φόβο και να κλείσει τα αυτιά του στις οιμωγές και στα παράπονα των αδελφών του , πού υποφέρουν. Αλλοίμονο, πόσο απάνθρωπη και δαιμονοκίνητη είναι αυτή η ανασφάλεια, αυτή η αγάπη για τον εαυτό, πού ισοδυναμεί σχεδόν με φόνο των μαρτύρων. Οι άγιοι δεν έζησαν για τον εαυτό τους,έτρεξαν να προλάβουν την δυστυχία του άλλου, έγιναν αρωγοί και παραστάτες σε αυτούς πού υπέφεραν, ανέλαβαν την ευθύνη για τον πόνο και την δυστυχία και κάθε δοκιμασία σε αυτόν τον κόσμο. Αυτός τους ο ηρωϊσμός και η αυτοθυσία και το αίσθημα ευθύνης υπήρξε μια θαυμάσια μίμηση και ακολουθία του ιδίου του Κυρίου τους και της διατριβής Του στον κόσμο μας.


Δευτέρα

Του Αγίου Πνεύματος



Ενώ την επομένη των μεγάλων εορτών, η Εκκλησία μας όρισε να εορτάζουμε την Σύναξη των υπουργών των μυστηρίων της οικονομίας του Θεού, δηλαδή των υπηρετών Του σε κάθε εορτή, σήμερα κατ εξαίρεσιν δεν εορτάζουμε την σύναξη δούλων και ανθρώπων, αλλά αυτή την προσκύνηση του δεσπότη και Θεού μας: Του αγίου Πνεύματος.

Ενώ τον Πατέρα κανείς δεν Τον είδε ποτέ, αλλά ο Μονογενής Υιός Του, "αυτόν ημίν εξηγήσατο", ενώ ο Υιός και Λόγος του Θεού εσαρκώθη και έγινε ορατός σε μας και τον ψηλαφήσαμε και χαρήκαμε την θέα και την συναναστροφή Του, το άγιον Πνεύμα δεν έμεινε άγνωστο, αλλά ούτε ενανθρώπησε, αλλά έγινε σε μας φανερό με την υπόσταση Του. Αυτό υπάρχει ομοούσιον και σύνθρονον και συνάναρχον με τον Πατέρα και τον Υιό, και από τον Πατέρα εκπορεύεται και από τον Υιό οικονομικώς αποστέλλεται στον κόσμο. Αυτό κατά την δημιουργία ήταν παρόν και επισφράγιζε με την τελεστική Του δύναμη την τελείωση κάθε κτίσματος. Αυτό ερευνά τα βάθη του Θεού, αυτό τελεταρχεί στα μυστήρια, αυτό φωτίζει κάθε άνθρωπο στον κόσμο, αυτό συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας.

Το άγιο Πνεύμα, κατά τον θεολόγο Γρηγόριο και την εμπνευσμένη από τους λόγους του υμνογραφία της Εκκλησίας, υπήρχε από πάντα,"οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον, καὶ συναριθμούμενον, ζωή, καὶ ζωοποιοῦν, φῶς, καὶ φωτὸς χορηγόν, αὐτάγαθον, καὶ πηγὴ ἀγαθότητος· δι' οὗ Πατὴρ γνωρίζεται, καὶ Υἱὸς δοξάζεται, καὶ παρὰ πάντων γινώσκεται· μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος,φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τὰ πταίσματα, Θεός, καὶ θεοποιοῦν, πῦρ, ἐκ πυρὸς προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα· δι' οὗ Προφῆται ἅπαντες, καὶ Θεοῦ Ἀπόστολοι, μετὰ Μαρτύρων ἐστέφθησαν. Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον, εἰς νομὰς χαρισμάτων" Εν αγίω Πνεύματι και ζούμε και υπάρχουμε και μέσα σε αυτό κινούμαστε και λαμβάνουμε τα χαρίσματα και αναγνωρίζουμε τον Θεό.

Με γονυκλισίες και δεήσεις ορίστηκε σήμερα να το τιμάμε, γιατί εμείς πού ελευθερωθήκαμε εν Χριστώ και διά Χριστού και είμαστε πραγματικά και όντως ελεύθεροι, δεν χρεωστούμε προσκύνηση σε κανένα κτίσμα, άγγελο, άνθρωπο, στον ουρανό, στην γή ή τα καταχθόνια, παρά στον μόνο Δεσπότη Θεού, παρ ου η χάρις και η ελευθερία γνωρίζεται.Στο Άγιο Πνεύμα χρεωστάμε λοιπόν την πνευματική μας υπόσταση, την βιολογική μας ζωή, μέσα σε αυτό αναπνέουμε και χωρίς αυτό δεν ζούμε ούτε σαν βιολογικά, ούτε σαν πνευματικά όντα.

Η ημέρα αυτή λοιπόν είναι εορτή και σύναξη χαρμόσυνη πού πληρώνει το πνεύμα μας με ευγνωμοσύνη και με δοξολογία και με ειρήνη βαθιά και προσκύνηση. Και ας απολαύσουμε την ευκαιρία, αφού από τώρα μπορούμε και απολαμβάνουμε την αιώνια αγαθότητα πού ετοίμασε για εμάς ο Τριαδικός Θεός.