Σεπτεμβρίου 4η: Βαβύλα επισκ. Αντιοχείας ιερομ και των συν αυτώ τριων παίδων

Aυτός ο άγιος Βαβύλας ήταν επίσκοπος στην Αντιόχεια την εποχή πού βασιλεύε ο Νουμεριανός. Ο Νουμεριανός αυτός κρατούσε όμηρο τον γιο του βασιλιά των Περσών, σαν εγγύηση για την ειρήνη την οποία είχε υπογράψει μαζί τους.Όμως διέπραξε την θηριωδία να σφάξει τον όμηρο, πάνω από κάθε θεϊκή και ανθρώπινη συνθήκη και επιπλέον θυσίασε στα είδωλα. Όταν λοιπόν το έμαθε ο άγιος, την ώρα πού ο βασιλιάς θέλησε να μπεί στον ναό των χριστιανών, προχώρησε θαρρετά προς τις θύρες, απομάκρυνε τους δορυφόρους σωματοφύλακες και προτείνοντας το χέρι του απαγόρεψε να μπεί μέσα στον ναό γιατί ήταν φονιάς και ειδωλολάτρης. Ο βασιλιάς οργίστηκε, αλλά επειδή φοβήθηκε το πλήθος των χριστιανών και ενδεχόμενη στάση, έφυγε.Αργότερα όμως κάλεσε τον άγιο και του ζήτησε πρώτα με κολακείες και ύστερα με απειλές να αρνηθεί τον Χριστό. Όμως ο άγιος έμεινε αμετακίνητος και ο τύραννος έσφαξε μπροστά του τρία παιδιά, τα οποία ήταν μαθητές του στην ευσέβεια και μετά θανάτωσε και τον ίδιο τον άγιο. Ο άγιος ετάφη από τους χριστιανούς, δεμένος όπως ήταν με τις αλυσίδες, καθώς ο ίδιος το ζήτησε ως εξαιρετική τιμή και μαρτυρία για τον Χριστό.

Στην περίπτωση του αγίου Βαβύλα και τόσων αγίων ποιμένων, οι οποίοι επέδειξαν θάρρος και έλεγχο μπροστά στους βασιλείς της γης για τον Νόμο του Θεού, βλέπουμε να επιβιώνει αυτό το αρχαίο πνεύμα του ηγέτη και προφήτη της ερήμου. Ο άγιος Βαβύλας εμφορείται από το ίδιο εκείνο μεγαλειώδες πνεύμα των δικαίων, το οποίο επλήρωνε και τον θεόπτη Μωϋσή και έδινε τις επαγγελίες για έναν καλύτερο δικαιότερο κόσμο, ο οποίος θα έλθει μέσα από την βασιλεία του Θεού.Είναι η πίστη και διαβεβαίωση από τον Θεό, οι αποκαλύψεις και τα θαυμάσια του, τα οποία καθιστούν τόσο ασφαλή και πιστό τον χριστιανό ποιμένα και τον τοποθετούν πάνω από ανθρώπινους φόβους και κολακείες και εξαρτήσεις από την δύναμη και ισχύ των ανθρώπων πού παρέρχεται και ποτε δεν είναι μόνιμη. Γιατί η δειλία και η σιωπή του ποιμένα και γενικά του χριστιανού σε καιρό κρίσης και αποστασίας δεν είναι παρά απομάκρυνση και αποξένωση από τον Θεό, ενώ η παρρησία οικειότητα και γνώση των μεγαλείων Του.