Η Αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 - 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια.
Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
Στην παράδοση των αγίων μας, βλέπουμε πολλούς αγίους να επιλέγουν την αυτοκτονία μάλλον, παρά να πέσουν στα χέρια των διωκτών και να μιάνουν ή την αγνότητα ή την ομολογία τους. Και αν αυτό, δεδομένης της διδασκαλίας της εκκλησίας μας περί αυτοχειρίας, αποτελεί σκάνδαλο,πρέπει να επισημάνουμε πώς άλλη η κρίση των ανθρώπων και άλλη η του Θεού. Ένας μάρτυρας αξιώνεται το μαρτύριο όταν πλέον έχει προηγηθεί μια ολοκληρωμένη διαδικασία προετοιμασίας και άσκησης ή αν αξιωθεί λόγω αγαθής προαίρεσης τον φωτισμό και την κλήση του Θεού. Λοιπόν η κάθε πράξη και απόφαση του διαφέρουν κατά πολύ από τις κοινές ανθρώπινες. Γιατί εδώ έχουμε έντονο το στοιχείο της αυτοθυσίας, της ιδιαιτερότητας, της θερμής αγάπης. Δεν είναι αυτή η πράξη τους αποτέλεσμα δειλίας, απελπισίας, παραφροσύνης, υπερηφάνειας ή δολοφονικού κυνισμού και απιστίας. Από τον γκρεμό στην αγκαλιά όχι του θανάτου, αλλά του Θεού για να μην προδώσει. Αυτό γίνεται κατανοητό μόνο με την βαθιά εξοικείωση μας στον ορθόδοξο τρόπο ζωής και σκέψης.
Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
Στην παράδοση των αγίων μας, βλέπουμε πολλούς αγίους να επιλέγουν την αυτοκτονία μάλλον, παρά να πέσουν στα χέρια των διωκτών και να μιάνουν ή την αγνότητα ή την ομολογία τους. Και αν αυτό, δεδομένης της διδασκαλίας της εκκλησίας μας περί αυτοχειρίας, αποτελεί σκάνδαλο,πρέπει να επισημάνουμε πώς άλλη η κρίση των ανθρώπων και άλλη η του Θεού. Ένας μάρτυρας αξιώνεται το μαρτύριο όταν πλέον έχει προηγηθεί μια ολοκληρωμένη διαδικασία προετοιμασίας και άσκησης ή αν αξιωθεί λόγω αγαθής προαίρεσης τον φωτισμό και την κλήση του Θεού. Λοιπόν η κάθε πράξη και απόφαση του διαφέρουν κατά πολύ από τις κοινές ανθρώπινες. Γιατί εδώ έχουμε έντονο το στοιχείο της αυτοθυσίας, της ιδιαιτερότητας, της θερμής αγάπης. Δεν είναι αυτή η πράξη τους αποτέλεσμα δειλίας, απελπισίας, παραφροσύνης, υπερηφάνειας ή δολοφονικού κυνισμού και απιστίας. Από τον γκρεμό στην αγκαλιά όχι του θανάτου, αλλά του Θεού για να μην προδώσει. Αυτό γίνεται κατανοητό μόνο με την βαθιά εξοικείωση μας στον ορθόδοξο τρόπο ζωής και σκέψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου