Σεπτεμβρίου 2α: Μάμαντος μάρτυρος

Ο Άγιος Μάμας γεννήθηκε στη Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260 μ.Χ., από γονείς χριστιανούς, το Θεόδοτο και τη Ρουφίνα, όταν αυτοί ήταν μέσα στη φυλακή, όπου πέθαναν προσευχόμενοι. Έτσι ο Μάμας, βρέφος ακόμα, έμεινε ορφανός. Όμως, μια πλούσια χριστιανή γυναίκα, η Αμμία, τον υιοθέτησε και τον ανέθρεψε με στοργή μητρική και σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Επειδή δε ονόμαζε τη θετή του μητέρα συνεχώς μάμα, (δηλ. μαμά), ονομάστηκε Μάμας.

Όταν έγινε 15 χρονών, πιάστηκε από ειδωλολάτρες, διότι χωρίς φόβο, δημόσια, ομολογούσε το Χριστό. Τότε τον χτύπησαν αλύπητα. Κρέμασαν στο λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο και τον έριξαν στη θάλασσα. Όμως με τη δύναμη του Θεού σώθηκε. Έπειτα τον ξανασυνέλαβαν και τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι και μετά τροφή στα θηρία. Αλλά επειδή και απ' αυτά σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν την κοιλιά του με τρίαινα. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα αναχώρησε απ' αυτή τη ζωή. Μας θυμίζει δε τα λόγια του Κυρίου, που είπε: «ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος ἐστὶν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθαίου, ιη' 4). Όποιος, δηλαδή, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το παιδάκι αυτό, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών.

Οι παιδομάρτυρες είναι η ισχυρότερη απόδειξη πώς ο Θεός διάλεξε τα μωρά και τα εξουθενημένα και τα μη όντα από τον κόσμο ίνα τα όντα καταργήσει και να δείξει την δύναμη του Σταυρού Του, η οποία ξεπερνά κάθε σοφία και δύναμη όπως τις γνωρίζουμε. Και αν θέλουμε να το επεκτείνουμε λίγο περισσότερο,μήπως η εκκλησία μας δεν στηρίχτηκε στο αίμα και την ομολογία τόσου πλήθους χριστιανών, ασήμων, φτωχών, δούλων, οι οποίοι έζησαν μέσα σε κατακόμβες αποδιωγμένοι, στις ερημιές αποστερημένοι ενάντια σε κάθε λογική και ξεχασμένοι από όλους μέσα στις οπές της γής;Παρατηρούμε πώς όσο ο κόσμος κάνει τεράστιες κατακτήσεις στο συμβατικό πνεύμα τόσο πλεονάζει η αμαρτία γιατί είτε η καταφυγή στην φιλοσοφία και τις μεγάλες αναλύσεις είναι προϊόντα ανθρώπων ευαίσθητων πού επιχειρούν να εξηγήσουν το κακό στον κόσμο, είτε η μεγάλη ευμάρεια οδηγεί στην άνεση να κάνει ο άνθρωπος σκέψεις μεγάλες και βλάσφημες και τις περισσότερες φορές καταστροφικές εναντίον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος ενώ ζεί το παράλογο της πτώσης και της μικρότητας του, χλευάζει μάρτυρες πού δίνουν την ζωή τους για κάτι αόρατο και ιστορίες με παιδιά πού περπάτησαν με λιοντάρια και έλαφους.Όμως αυτή η σοφία του Χριστού πόσο ακατανόητη για τον υπερήφανο και αυτόν ο οποίος τα έχει τακτοποιήσει όλα!