Αυτός ο άγιος μάρτυς Ευσίγνιος ήταν εξήντα χρόνια στρατιώτης και μαρτύρησε σε ηλικία εκατόν δέκα χρονών. Στην εσχατιά λοιπόν της ηλικίας του και σεβαστός από όλους παρέστη μπροστά στον Ιουλιανό και του θύμησε την ευσέβεια του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εκείνο δε τον έλεγξε για την ασέβεια και παραφροσύνη του.Σε όλους φάνηκε φρόνιμος και συνετός και για την στάση και για την ηλικία του και για την εμπειρία ζωής πού απέπνεε. Ο ανόητος όμως Ιουλιανός τον περιέπαιξε και διέταξε τον αποκεφαλισμό του.
Μου κάνει εντύπωση όχι η στάση του Ιουλιανού και η παραφροσύνη του,αλλά των γύρω οι οποίοι πρώτον μεν επαίνεσαν τον μάρτυρα,έπειτα δε σιώπησαν για τον άδικο θάνατο του. Αυτός ο φόβος της εξουσίας ενός τυράννου ή μάλλον και ουσιωδέστερα το γεγονός πώς φοβήθηκαν τον άγιο, ο οποίος είπε με παρρησία όσα αυτοί δεν τολμούσαν να πούν, τους έκλεισε τα στόματα. Κατά βάθος ίσως συναίνεσαν και σε μία τέτοια άδικη απόφαση και στον θάνατο του δικαίου, γιατί έλεγχε την δική τους σιωπή. Μήπως το ίδιο δεν έκανε και ο Πιλάτος και πολλοί από τους ιουδαίους ενώπιον της σταύρωσης του Χριστού; Μάλιστα Τον ενέπαιξαν και αυτοί στο τέλος, για να σιγάσουν τον αυτοέλεγχο τους. Η μετά φόβου σιωπή είναι ύπουλη προδοσία. Από αυτή την πλάνη της συνενοχής ας μας προφυλάσσει ο Δικαιοκρίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου