Κάποτε ο λογισμός τον ξεσήκωσε να φύγει από το Μοναστήρι και να πάει στην έρημο, για να ζήσει με περισσότερη ησυχία και προσευχή, αφού στο Νοσοκομείο της Μονής, όπου διακονούσε, είχε πολλούς περισπασμούς και δεν εύρισκε ησυχία και αρκετό χρόνο για προσευχή και ανησυχούσε μήπως έτσι «χάσει την ψυχή του». Φανέρωσε τον λογισμό του στον αββά Ιωάννη, όπως το συνήθιζε, και στην συνέχεια του έκανε υπακοή. Η πραγματικά θεόπνευστη συμβουλή του μεγάλου ασκητού σημάδεψε την ζωή και την μεγάλη πνευματική πορεία του νεαρού τότε μοναχού Δωροθέου. Του είπε ότι ησυχία είναι το να φυλάσσει κανείς την καρδιά του από δόσεως και λήψεως και ανθρωπαρεσκείας και των λοιπών ενεργειών. Για να δρέψει τους καρπούς της ησυχίας πρέπει πρώτα να βγάλει φύλλα της ασκήσεως και της πρακτικής ζωής. Δηλαδή να κάνει υπακοή και υπομονή. Αλλά και ο αββάς Βαρσανούφιος, που είχε και αυτός ερωτηθεί, έδωσε την ίδια απάντηση. Έτσι ο Δωρόθεος παρέμεινε στην υπακοή, την διακονία και την υπομονή και σημείωσε μεγάλη πρόοδο στην πνευματική ζωή.
Η έρημος λοιπόν είναι μέσα μας, είτε μοναχοί είμαστε είτε κοσμικοί.Την έρημο την φέρουμε κρατώντας τις παραπάνω αρετές ως πολύτιμο θησαυρό εντός της καρδίας και καλλιεργώντας τις. Με αυτό τον τρόπο ενώ ζούμε με τους αδελφούς και ανάμεσα στους ανθρώπους, φτάνουμε όμως στα μέτρα της άσκησης εκείνων πού βρίσκονται σε ευλογημένη απομόνωση. Γιατί δεν είναι ο τόπος αλλά ο τρόπος πού καθιστά τον άνθρωπο ησυχαστή και δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου