Άνηκε στο χορό των 70 αποστόλων και ακολούθησε σε μερικές περιοδείες τον απόστολο Παύλο. Εκτιμώντας δε αυτός τη διδακτική ικανότητα του Αριστόβουλου, καθώς και τα διοικητικά του χαρίσματα που συνοδεύονταν με γνήσιο ζήλο για την πίστη, τον έκανε επίσκοπο της Βρετανίας, «της νυν Εγκλιτέρας, Σκωτίας και Ιβερνίας». Οι τότε κάτοικοι της, ήταν εντελώς απολίτιστοι και βάρβαροι, προσκολλημένοι τυφλά στις χυδαίες και ανόητες δεισιδαιμονίες τους. Γι΄ αυτό, το έργο του Αριστόβουλου, συνάντησε μεγάλη αντίσταση. Πολλές φορές κινδύνευσε η ζωή του, υπέφερε δε αμέτρητα βάσανα και θλίψεις. Αλλά η θεία χάρη, δεν άφησε χωρίς αποτέλεσμα τις προσπάθειες του. Αρκετοί από τους κατοίκους πίστεψαν στο Χριστό, και στα άγρια εκείνα μέρη ιδρύθηκε χριστιανική Εκκλησία. Αυτή καλλιεργώντας με άγρυπνη επιμέλεια και επεκτείνοντας με ακούραστη φιλοπονία πέθανε ο άγιος Αριστόβουλος, σ' όλα αντάξιος του αδελφού του και Αποστόλου επίσης Βαρνάβα.
Mιλάμε για τους "βαρβάρους" ιθαγενείς αφώτιστων περιοχών εκείνης της εποχής και αγνοούμε την δική μας εποχή. Με αφορμή την εκδημία ενός αθέου επιστήμονα και ενώ περίμενα να συναντήσω σε ελάχιστους χριστιανούς εμπάθεια και ένα πνεύμα συγκαλυμμένης εκδικητικότητας, η απογοήτευση ήρθε από την άλλη πλευρά. Οι άσχετοι με την πίστη μας, όχι κατ ανάγκην "οι εξ επαγγέλματος" άθεοι, στηρίζουν την όποια πολεμική τους, σε αλλότριες παραστάσεις που ξεπερνούν την γραφικότητα. Μιλάνε για χριστιανική λατρεία κρίνων, μήλων δαγκωμένων,σεξουαλικού προπατορικού αμαρτήματος και άλλα πολλά που δεν τα πίστευαν ούτε ελαφρείς χωριάτες του μεσαίωνα. Μήπως ευθύνη μας είναι ο ευαγγελισμός του κόσμου ξανά και ξανά, ξεκινώντας από έναν επανευαγγελισμό των ημετέρων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου