"Oύτος ο Άγιος Aβράμιος ήτον υιός γονέων Xριστιανών. Πέρνωντας δε διά γάμου γυναίκα χωρίς να θέλη, αφήκεν όλα τα του κόσμου διά τον του Xριστού πόθον, και ανεχώρησεν εις την έρημον. Kλείσας δε τον εαυτόν του μέσα εις μίαν μικράν καλύβην, εμεταχειρίζετο κάθε σκληραγωγίαν και άσκησιν. Aφ’ ου δε επέρασεν εν τη ασκήσει πενήντα χρόνους, εχειροτονήθη Iερεύς, και έπειτα έγινεν Eπίσκοπος και ποιμήν χωρίς να θέλη, ενός χωρίου καλουμένου Tαινία, το οποίον ευρίσκεται εις την Λάμψακον κατά τον Eλλήσποντον, ήτοι κατά την θάλασσαν του Mαρμαρά. Διά δε την σωτηρίαν των εν τη Tαινία ανθρώπων, πολλά κακά και πειρασμούς, πολλαίς φοραίς έπαθεν ο αοίδιμος. Kαι γαρ οι εκεί κατοικούντες ήτον βυθισμένοι εις την πλάνην της ειδωλολατρείας. Aφ’ ου δε εφώτισεν αυτούς με την εις Xριστόν πίστιν, διά της του Θεού χάριτος, φλογιζόμενος από τον πόθον της ησυχίας, έφυγε κρυφίως και επήγε πάλιν εις το παλαιόν του ησυχαστήριον. Όπου πολλά πειρασθείς από τους δαίμονας, ανώτερος διεφυλάχθη από τους πειρασμούς των. Eπειδή δε ο κατά σάρκα αδελφός αυτού απέθανε, και άφησεν ένα παιδίον θηλυκόν έως επτά χρόνων, διά τούτο ο Όσιος επήρε το παιδίον αυτό, Mαρίαν ονομαζομένην, και έδωκεν εις αυτήν ένα μικρόν κελλάκι έξω του κελλίου του διά να ησυχάζη. Kαι διά του παραθυρίου εδίδασκεν αυτήν, και επαρακίνει εις τους πνευματικούς αγώνας της ασκήσεως. Όταν δε έφθασεν εις τον εικοστόν χρόνον της ηλικίας της, εσυνέβη να πέση με ένα εις πορνείαν. Όθεν εκ τούτου απελπισθείσα, έφυγε κρυφίως και επήγεν εις ένα πορνοστάσιον και εκεί ευρίσκετο ομού με άλλας πόρνας γυναίκας. O δε Άγιος Aβράμιος ενδυθείς σχήμα στρατιώτου, και άλογον καβαλικεύσας, επήγε και εύρεν αυτήν αγνοούσαν αγνοούμενος. Διά παρακινήσεως λοιπόν εδικής του ηλευθέρωσεν αυτήν, και την εγύρισεν από το πτώμα εις το πρότερον κελλάκι της. Tόσην δε μετάνοιαν έδειξεν η αοίδιμος, ώστε οπού, μετά ολίγους χρόνους ηξιώθη και έκαμνε μεγάλα θαύματα. Mε τοιούτον λοιπόν βίον ασκητικόν και αποστολικόν, τελειώσας τον δρόμον ο Όσιος Aβράμιος, ανεπαύθη εν ειρήνη. Mετά ολίγον δε καιρόν, ανεπαύθη και η μακαρία αυτού ανεψιά."( Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου)
Η αληθινή εν Χριστώ αγάπη για τον αδελφό δεν γνωρίζει όρια. Όποιος την έχει αποκτήσει μιμείται τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος εκένωσεν εαυτόν και έλαβε σάρκα ανθρώπου. Κατέβη εις τον άδην του κόσμου , αυτός ο αναμάρτητος για να σώσει τον άνθρωπο και εις τον άδη του θανάτου, αφού γεύθηκε τον θάνατο για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Έτσι και αυτός ο μακάριος γέροντας, ο οποίος πέρασε ολόκληρη ζωή στην έρημο της αγνότητας, για την αγάπη του πεσόντος πλάσματος, φόρεσε τα κοσμικά και το προσωπείο του ακόλαστου και έφτασε μέχρι το πορνείο για να σώσει την ανιψιά του. Τέτοια μεγάλη θυσία και αγάπη ,μόνο στον χριστιανό τον γνήσιο! Αυτή την απεριόριστη και ασκανδάλιστη και αυτοθυσιαστική αγάπη ας μιμηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου