Πέμπτη

Ιουλίου 6 : Σισώη Οσίου του Μεγάλου



O αββάς Σισώης, από νεαρά ηλικία, κατέφυγε στην έρημο και αφιερώθηκε με όλη του την ψυχή και την διάνοια, στην λατρεία του Θεού μέσα από την ησυχαστική ζωή. Αφιερώθηκε με τέτοιο βαθμό στην ησυχία,ώστε πολλές φορές ξεχνούσε και να φάει. Γρήγορα, αναδείχτηκε αστέρι μεγάλο της ερήμου και ονομάστηκε έτι ζων Μέγας, όπως και ο μέγας Αντώνιος. Για τον άγιο αυτόν λέγεται, πώς βρήκε τον τάφο του βασιλιά Αλεξάνδρου και πώς ελεεινολόγησε την φθαρτότητα του ανθρώπου και την ματαιότητα της κοσμικής δόξας και πώς απέκτησε σε μέγιστο βαθμό μνήμη θανάτου. Είναι αυτός πού απάντησε σε μοναχό, όταν τον ερώτησε ως πόσες φορές μπορεί να μετανοεί:Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.Εκείνος έφτασε σε τέτοια μέτρα ταπείνωσης, ώστε και την ώρα του θανάτου του,ενώ ευρίσκονταν οι πατέρες της σκήτης γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του όπως ο ήλιος και είπε στους παρευρισκομένους ότι:« Ο ΄Αγιος Αντώνιος ήλθε».Και μετά από λίγο είπε: «να ο χορός των Προφητών ήλθε». Και πάλιν το πρόσωπο του έλαμψε περισσότερο και είπε: «να ο χορός των Αποστόλων ήλθε». Και διπλασιάστηκε ο φωτισμός του προσώπου του και άρχισε να ομιλεί με κάποιους. Τότε τον ρώτησαν οι πατέρες: «με ποιόν ομιλείς πάτερ»; Και αυτός τους απάντησε: «με τους Αγγέλους που ήλθαν να παραλάβουν την ψυχή μου και τους παρακαλώ να με αφήσουν λίγο για να μετανοήσω». Και λέγουν προς αυτόν οι πατέρες: «Δεν έχεις ανάγκη μετανοίας πάτερ». Και τους απάντησε ο Αββάς Σισώης: «αλήθεια σας λέγω ότι δεν έχω βάλει ακόμη αρχή»!!! Και έμαθαν πάντες ότι ήταν τέλειος. Και πάλι ξαφνικά έγινε το πρόσωπό του ολόλαμπρο και εφοβήθηκαν όλοι, που ήσαν κοντά του, και είπε προς αυτούς: «Βλέπετε ο Κύριος ήλθε και λέγει, φέρετε μου το σκεύος της ερήμου», και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα και γέμισε όλο το κελλί του από άρρητη ευωδία.

Στην πνευματικότητα την ορθόδοξη, η μνήμη θανάτου κατέχει ξεχωριστή θέση. Δεν φέρει απελπισία και απιστία σε αυτόν πού αξιώθηκε από τον Θεό να την αποκτήσει, αλλά συντριβή και διαρκή μετάνοια και φιλοσοφία περί των σπουδαίων και των ματαίων του βίου και κατάνυξη και καρδία συντετριμμένη και ταπεινή. Μπορεί να φέρνει και γαλήνη και αμεριμνησία γιατί και τα κακά και ανάποδα λογίζονται ως μικρά και αμελητέα.Ετσι η μνήμη θανάτου δεν γίνεται κατάρα και κυνισμός , αλλά ευλογία και φιλοσοφία ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου