Ιουλίου 1η: Κοσμά και Δαμιανού των αναργύρων

Οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι ρωμαίοι, έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Καρίνου. Σπούδαζαν την ιατρική τέχνη, αλλά κυρίως θεράπευαν ανθρώπους και κτήνη με την θαυματουργική δύναμη του Χριστού. Για αμοιβή ζητούσαν από τους εθνικούς πού ιάτρευαν να πιστέψουν στον αληθινό Ιατρό, τον Χριστό και με αυτόν τον τρόπο τράβηξαν πολλούς από αυτούς στην ορθή πίστη. Γι αυτό και τους κατήγγειλαν ως μάγους και τους έφεραν μπροστά στο βασιλιά. Επειδή όμως τον ιάτρευσαν από θεοσημεία(στράφηκε η σιαγόνα του προς τα πίσω), αφέθηκαν ελεύθεροι. Έπεσαν όμως θύματα του φθόνου του δασκάλου τους στην ιατρική. Κάποτε λοιπόν, πού τους πήρε μαζί του να μαζέψουν βότανα στο βουνό, τους κατακρήμνισε από εκεί. 

Η ασθένεια στην πίστη μας, καίτοι ορίζεται ως επακόλουθο της αμαρτίας μας,θεωρείται όμως και σαν ευλογία και επίσκεψη Θεού, παραχώρηση Του, για να αφεθούμε στην ορθή φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου, της πίστης και της απιστίας, κάποτε για να εξαλείψει σαν καθαρτήρια δύναμη, αδυναμίες πνευματικές. Ο χριστιανός ενώ μένει συνετός και πονεμένος μπροστά στον πόνο του άλλου και επιδιώκει να προσφέρει την παρηγοριά, την θεραπεία και κάθε άλλη υπηρεσία στον αδελφό του, πού ασθενεί, δέχεται με ευχαριστία κάθε ασθένεια και προσπαθεί να την αξιοποιήσει όσο δυνατόν πνευματικά στην τελείωση του. Γιατί η δύναμη του Θεού μέσα μας, στην ασθένεια μας τελειούται. Γι αυτό και κάποτε ιώνται με θαυματουργικό ή τεχνικό τρόπο οι ασθενείς, πού επικαλούνται την δύναμη του Χριστού,ενώ άλλες φορές, τις περισσότερες αφήνονται να δοκιμαστούν για την ωφέλεια τους, κατά το συμφέρον πού κρίνει ο Θεός για εμάς.Αξίζει να πούμε κάτι για τους διωγμούς των αγίων και το τέλος τους. Προκάλεσαν τον φθόνο των συναδέλφων τους και τους κατήγγειλαν ως μάγους, γιατί η ανιδιοτελής προσφορά, το ανάργυρον, προκαλεί τον φθόνο και καταπατά συμφέροντα των ιδιοτελών.Ο φθόνος είναι και η αιτία του θανάτου τους. Είναι "κατάρα" στον δάσκαλο να φθονεί τον μαθητή, πού τον ξεπέρασε στην τέχνη, από την εποχή του Δαιδάλου.Το τάλαντο του διδασκάλου για να αξιοποιηθεί χρειάζεται αναφορά στον ταλαντοδότη. Αλλιώς, όποιος νομίζει ανόητα πώς τίποτα δεν του είναι άνωθεν δοσμένο, καταστρέφεται από την οίηση και αφήνεται στο να τρέφει πάθη. Ενώ ο ταπεινός "μάστορας", δεν αφήνει τόπο στον φθόνο και τον ανταγωνισμό, αλλά χαίρεται μυστικά και καμαρώνει για την πρόοδο του μαθητή του. Η πρόοδος του μαθητή πού ξεπερνά τον δάσκαλο, κοσμεί τον τελευταίο. Μόνο όποιος έχει σοφία μπορεί να το εννοήσει απόλυτα αυτό.