Ο Όσιος Παύλος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου (307 - 323 μ.Χ.) και ήταν επίσκοπος Νεοκαισάρειας.
Ξακουστός για την αρετή του ο Παύλος, τον κάλεσε ο Λικίνιος με την ελπίδα ότι θα μετέστρεφε το φρόνημά του. Αφού ούτε με απειλές, ούτε με υποσχέσεις κατάφερε να κλονίσει την πίστη του, διέταξε να τον κάψουν με πυρωμένα σίδερα στα χέρια. Κατόπιν τον εξόρισε σε κάποιο φρούριο, κοντά στον ποταμό Ευφράτη, όπου έμεινε μέχρι που κατέβηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος στην Ανατολή. Τότε απελευθερώθηκε, μαζί με άλλους κρατούμενους και ο Παύλος επανήλθε στην επισκοπή του.
Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, έλαβε μέρος και έδειξε τα τραύματά του, τα οποία ο Μέγας Κωνσταντίνος ασπάστηκε. Κατόπιν γύρισε στην επαρχία του, όπου μετά από λίγα χρόνια απεβίωσε ειρηνικά.
Αυτοί οι άγιοι οι οποίοι μαρτύρησαν και έπαθαν για τον Χριστό, όμως δεν έφθασαν μέχρι θανάτου και μετά τους διωγμούς έζησαν τιμημένοι ανάμεσα στους χριστιανούς ονομάζονται ομολογητές. Ήταν ζωντανοί ναοί και μνημεία της Εκκλησίας, ήταν επί γης τιμώμενοι άγιοι. Σήμερα η ομολογία είναι πολύ εύκολη, γιατί γίνεται μέσα από αναπαύσεις και την παρηγορια των ανθρώπων, ενίοτε δε και την παρηγοριά οπαδών. Δεν έχει αίμα και κακοπάθεια σήμερα η ομολογία όπως εκείνα τα χρόνια. Όταν η Εκκλησία τιμά κάποιον σαν άγιο το κάνει με προσοχή, εξέταση και φειδώ. Εμείς σήμερα για πολύ ολίγα, πολλές φορές και στραβά αυτονομαζόμαστε άγιοι και ομολογητές και απολαμβάνουμε και τιμές. Είναι όμως βέβαιο και ειπωμένο ότι με αυτόν τον τρόπο έχουμε λάβει ήδη τον μισθό μας. Από τους ανθρώπους.
Ξακουστός για την αρετή του ο Παύλος, τον κάλεσε ο Λικίνιος με την ελπίδα ότι θα μετέστρεφε το φρόνημά του. Αφού ούτε με απειλές, ούτε με υποσχέσεις κατάφερε να κλονίσει την πίστη του, διέταξε να τον κάψουν με πυρωμένα σίδερα στα χέρια. Κατόπιν τον εξόρισε σε κάποιο φρούριο, κοντά στον ποταμό Ευφράτη, όπου έμεινε μέχρι που κατέβηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος στην Ανατολή. Τότε απελευθερώθηκε, μαζί με άλλους κρατούμενους και ο Παύλος επανήλθε στην επισκοπή του.
Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, έλαβε μέρος και έδειξε τα τραύματά του, τα οποία ο Μέγας Κωνσταντίνος ασπάστηκε. Κατόπιν γύρισε στην επαρχία του, όπου μετά από λίγα χρόνια απεβίωσε ειρηνικά.
Αυτοί οι άγιοι οι οποίοι μαρτύρησαν και έπαθαν για τον Χριστό, όμως δεν έφθασαν μέχρι θανάτου και μετά τους διωγμούς έζησαν τιμημένοι ανάμεσα στους χριστιανούς ονομάζονται ομολογητές. Ήταν ζωντανοί ναοί και μνημεία της Εκκλησίας, ήταν επί γης τιμώμενοι άγιοι. Σήμερα η ομολογία είναι πολύ εύκολη, γιατί γίνεται μέσα από αναπαύσεις και την παρηγορια των ανθρώπων, ενίοτε δε και την παρηγοριά οπαδών. Δεν έχει αίμα και κακοπάθεια σήμερα η ομολογία όπως εκείνα τα χρόνια. Όταν η Εκκλησία τιμά κάποιον σαν άγιο το κάνει με προσοχή, εξέταση και φειδώ. Εμείς σήμερα για πολύ ολίγα, πολλές φορές και στραβά αυτονομαζόμαστε άγιοι και ομολογητές και απολαμβάνουμε και τιμές. Είναι όμως βέβαιο και ειπωμένο ότι με αυτόν τον τρόπο έχουμε λάβει ήδη τον μισθό μας. Από τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου