Ο άγιος Ισαάκιος, ηγούμενος της μονής των Δαλμάτων, ήκμασε στα χρόνια του βασιλιά Ουάλη, εν μέσω των αρειανικών ερίδων. Είναι ο άγιος εκείνος ο οποίος, κατά τα χρονικά του Θεοφάνους, όταν ο αρειανός βασιλιάς Ουάλης εκστράτευε κατά των Γότθων, σταμάτησε με θάρρος και προφητική παρρησία την βασιλική άμαξα και τον προειδοποίησε με αυτά τα λόγια: " Δώσε στά ποίμνια τους άριστους ποιμένες(τους ορθόδοξους δηλ επισκόπους) και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν, όμως, δεν αποδεχθείς αυτά που σου λέω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς στα καρφιά. Διότι ούτε εσύ πρόκειται να γυρίσεις από τον πόλεμο, και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα".Ο Ουάλης θύμωσε και πέταξε τον άγιο σε βαθύ βάραθρο, όμως εκείνος έμεινε απείραχτος. Η προφητεία του αγίου βέβαια εκπληρώθηκε, αφού ο βασιλιάς παρέμεινε αμετανόητος. Ο άγιος Ισαάκιος παρέστη και στην Β οικουμενική σύνοδο, όπου διακρίθηκε και έπειτα κοιμήθηκε ειρηνικά, αφού ετέλεσε άξια τον αγώνα και τήρησε την πίστη.
Στον άγιο αυτόν έχουμε ζωντανή την εικόνα του εκκλησιαστικού προφήτη. Προφήτη όχι με την συμβατική έννοια μόνο του προλέγοντος ή την πνευματική του θεουμένου ποιμένα, αλλά του εκλεκτού ανθρώπου πού γίνεται στόμα και λόγος του Θεού και ελέγχει με θάρρος και αυταπάρνηση τους ισχυρούς του αιώνα τούτου και μεταφέρει το θέλημα του Θεού σε λαούς και σε έθνη. Πολλοί επεθύμησαν το χάρισμα αυτό, αλλά μην έχοντας τις πνευματικές προϋποθέσεις, γρήγορα εξαφανίστηκαν, ατιμάστηκαν, διαψεύστηκαν και δεν δικαιώθηκαν. Ο εκκλησιαστικός προφήτης της παρρησίας δεν πρέπει να συγχέεται με κάποιον κοινωνικά επαναστατημένο άνθρωπο πού υιοθετεί κάποια παρρησία για προβολή προσωπική και παραπνευματική ιδιοτέλεια. Οι κατά κόσμον προφήτες σε αυτό διαφέρουν από τους πνευματικούς, ότι στο τέλος διαψεύδονται και η πτώση τους είναι μεγάλη και γνωστή σε όλους. Γιατί το Πνεύμα του Θεού δεν εμπαίζεται ούτε βλασφημείται, ούτε αντιποιείται, ούτε οικειοποιείται από αδόκιμους και ιδιοτελείς. Σε αυτό διαφέρει ο προφήτης εν Θεώ,ότι διώκεται εν ζωή, περιφρονείται, σταυρώνεται, δεν γίνεται εύκολα πιστευτός, αλλά στο τέλος δικαιώνεται και η δόξα του είναι μεγάλη. Κριτήριο θα λέγαμε εκτός από τα τέλη των δύο είναι ο ίδιος ο σταυρός. Ο κοινωνικός επαναστάτης θέλει να αποκαθηλώσει σταυρούς για να σταυρώσει μετά ο ίδιος. Ο προφήτης του Θεού σταυρώνεται την ώρα πού καλεί σε μετάνοια και δεν θέλει τον θάνατο, αλλά την ζωή του αμαρτωλού. Στους πρώτους μιλά το ψέμα του συμφέροντος. Στους δευτέρους δοξάζεται η αλήθεια του αγίου Πνεύματος. Ο πρώτος σκοτίζει και παραπλανά, ο άλλος φωτίζεται και φωτίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου