Η Οσία Θεοκτίστη ήταν μια ενάρετη μοναχή από τη Μήθυμνα της Λέσβου που έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Λέοντα του Σοφού (816 μ.Χ.).
Παιδί ακόμα έμεινε ορφανή και ανατράφηκε σε Παρθενώνα της πόλης. Κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί την αδελφή της, που ήταν σε μια κοντινή κωμόπολη. Τότε συλλήφθηκε μαζί με τους κατοίκους της κωμόπολης αυτής από τους πειρατές της Κρήτης και μεταφέρθηκε με τους άλλους αιχμαλώτους στην Πάρο για πώληση. Εκεί κατόρθωσε να δραπετεύσει και να κρυφτεί στα βουνά, όπου και παρέμεινε μόνη 35 χρόνια, τρεφόμενη με χόρτα. Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν κυνηγό, ο όποιος, μετά από παράκληση της, έφερε σ' αυτή τα θεία μυστήρια. Όταν δε κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, πέθανε και τάφηκε από τον ίδιο κυνηγό στον ναό της ιστορικής Μονής Εκατονταπυλιανής. Τα οστά της κατά θαυμαστό τρόπο ευρέθησαν στην Ικαρία και φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Λευκάδος, όπου η αγία τιμάται δεόντως.
Άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα. Η μοναξιά γεννάει πάθη και απελπισία, η μοναχικότητα είναι επιλογή φιλοσοφικού βίου και τίκτει αρετές και γνώση. Βέβαια, η αγία εξ ανάγκης βρέθηκε σε μία τέτοια θέση.Η μοναχικότητα όμως στην παράδοση μας εξελίσσεται στην ησυχία, τον κατ εξοχήν τρόπο ζωής κοντά στον Θεό. Κάποτε ο πολιτισμός μας αναζητώντας την χαμένη γνησιότητα προέβαλε τον "πρωτόγονο άνθρωπο", την πρωτόγονη ζωή ως ιδανικό. Αυτόν και θεωρούσε μακάριο. Ο πρωτογονισμός μέσα στον Θεό δεν είναι η αναζήτηση και το βίωμα μιας χαμένης αθωότητας, αλλά καθ ημέραν επιστροφή στο αρχέγονο κάλλος, στην μακαριότητα του πρωτόπλαστου. Σε καμία περίπτωση η αγία ερημήτρια δεν ήταν μόνη. Ηταν μόνη μόνω Θεώ. Μια κοινωνία πού δεν έχει σχεση και είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου